نمیدونم چرا ولی آدما و دوستایی که رو اینترنت باهاشون صحبت میکنی و هیچوقت ندیدشون گاها از آدمایی که سالهاست میشناسی و رابطهی “عمیقی” باهاشون داری caringتر و بامعرفتترن.
بیشتر وقتا ناراحتی ما از رفتار یه آدم برمیگرده به رویا و فانتزی بینقصی که از اون آدم تو ذهنمون ساختیم و حالا ناراحتیم که چرا اون آدم با رفتارش تصوراتمون از خودش رو نابود و ما رو با واقعیت مواجه کرده :))
دلم برای عصرهای پاییزی، روزای آفتابی زمستونی که پارادوکس زیبا و متعادلیو بین گرما و سرما به وجود میارن، شبهایی که بارون میباره و حس نوشیدن قهوهی گرم تو کافههای موردعلاقم بعد از پیادهروی طولانی خیلی تنگ شده چرا تابستون تموم نمیشه🥲
I think 90% of those highly motivational quotes that people post on social media is a cry for help or a way of saying “here i am not doing so well but i’m trying my best to get better” and i think thats pathetic and praiseworthy at the same time.
موسیقی خیلی عجیبه
طوری که با هیچ کلمهای نمیتونم توصیفش کنم
مثلا به یه خاطرهای وصل میشه و صد سال بعد چون بهش گوش دادی عواطف و احساساتی رو درونت روشن میکنه که فکر میکردی خیلی وقته نیستن و کاملا از بین رفتن
و این فقط یک دلیل از هزاران دلیل عجیب و جادویی بودن موسیقیه
اضطراب بیماری قطعا چرکترین، خستهکنندهترین و در بسیاری مواقع برای اطرافیان فرد، غیرقابل فهمترین اضطرابیه که بشر دچارش میشه و میتونه با خودش حس تنهایی و انزوا وحشتناکی رو بیاره…
این حقیقت که بیشتر افراد جامعه عین هم هستن و هر هزار سال یکبار یکی پیدا میشه که مثل بقیه یه الگوی تکراری حال بهم زنو
چشم بسته دنبال نکنه واقعا برام ترسناک و دردناکه.