Yegane
@yegane_khaleqi
Followers
131
Following
47
Media
9
Statuses
460
Explore trending content on Musk Viewer
ハロウィン
• 911063 Tweets
Valencia
• 647486 Tweets
DANA
• 514367 Tweets
ポケポケ
• 128101 Tweets
LINGORM X TIGERCRY
• 91197 Tweets
Mercadona
• 54354 Tweets
RTVE
• 52174 Tweets
フレンド
• 47651 Tweets
自民党会派入り
• 35091 Tweets
Albacete
• 33138 Tweets
萩生田氏
• 31617 Tweets
EXCLUSIVE LIVE W CHARLOTTE
• 26329 Tweets
フロイド
• 24237 Tweets
ジェイド
• 23960 Tweets
橋本環奈
• 23834 Tweets
パジャマ
• 19420 Tweets
中川大志
• 19391 Tweets
ミュウツー
• 17282 Tweets
ポケカのアプリ
• 16751 Tweets
オースティン
• 13717 Tweets
#相葉ヒロミのお困りですカー
• 11177 Tweets
北朝鮮軍
• 10441 Tweets
Pinned Tweet
امشب به اینسطح سیاه خالی نگاه کن و به یاد بیار که هرجا نور روی من بیافته، وقت رفتنه. من گردانندهی این صحنهام، نه موضوع صحنه. و کات همیشه رو به سیاهیست.
0
0
11
جوهر تحیّر یکقول از علیابنابیطالب هرگز برای من کم نشد. اینجا که انگار بهصورت همزمان پرده از سناریوی خلقت، اخلاق خداوند و بازی روزگار کشیده و در کمتر از دهکلمه توصیفش کرده:
عرفت الله سبحانه بفسخ العزائم و حل العقود و نقض الهمم!
0
2
50
شما دیت با روانشناس نرفتید که قدر عافیت بدونید.
دیت با یه مهندس اینجوریه که داریم از بغل مخزن جمعآوری ماهی عید رد میشیم میگه به نظرت فشار هیدرواستاتیک آب پایین مخزن چقدره؛ از بغل دکل برق رد میشیم میگه عه وایسا صدای برق رو بشنویم. از بغل پل کابلی رد میشیم میگه میبینی معجزه مهندسی رو به نظرت پی این ستون چند متره. :))
64
11
683
5
0
38
باورنکردنیه که تا همین چندسال پیش، عامهی مردم یهسریال مشترک میدیدن و میشد تو تاکسی و ترهبار و توییتر و دانشگاه دربارهی شخصیتها و قصههای مشترکی حرف زد. درواقع روزگاری ما درام فارسی عامهپسند داشتیم. چیزی که امروز مطلقا وجود نداره.
0
0
22
امروز فکر میکنم برای اولینبار، ساعت شیشونیم صبح گریه کردم. خیلی سنگین و جدی نشستم روی تخت، به دوتا پرندهی کز کرده روی درخت جلوی پنجرهام خیره شدم و یکدفعه یکی پس سرم گفت نباید اینجوری میشد. بعد دیدم واقعا نباید میشد. اصلا نباید میشد. و شد آنچه شد.
0
0
22
انقدری فهمیدم که آدمیزاد باید در میدانهای کوچکتر و بعضا کماهمیتتر زندگیش، باخت رو با فروتنی بیشتر و پیگیری کمتری بپذیره و بگذره. زیادی نباختن، هیچجای این زندگی علامت خوبی نیست.
0
1
19
چندین سال پیش، یهروز توی مترو نگاهم افتاد به صفحهی گوشی کناریم و متوجه شدم داره پیج اینستاگرامم رو میخونه. دیدم که لایک هم نکرد، اما چندبار برگشت سر یهپستی و انگار که دوباره خوندش. هنوز اون چنددقیقه یکی از عجیبترین لحظات زندگیمه. اینیکی هم روش.
اول کلاس یکی از بچه ها یه متنی خوند
ازش خواستم برام بفرسته گفت نویسنده اش نمی دونم کیه بی نام و نشونه
چد نفر دیگه هم گفتن برای ما هم بفرست
الان که فرستاد می بینم نویسنده ی گمنام یگانه است :)
باید حدس می زدم این چینش کلمات یگانه است که هربار می تونه منو شگفت زده کنه
@yegane_fkhr
2
0
13
3
0
16
همهچیز به خمیر پیتزای امروزم بستگی داره. اگر خوب بشه آخوندا رفتنیان، ارشد قبول میشم و دکتر در خشت خام من، افتخار دوران تدریسش رو میبینه و از خیر شهریه حداقل چهارسالش میگذره.
1
0
16
دلم برای مرز جنونم تنگ شده. سالهاست حتی از دور هم ندیدمش؛ چه برسه به بوسیدن و گذشتن ازش.
3
0
17
ولی امشب باید یهچیزی میشد. یهخبری، اتفاقی، معجزه و خرق عادتی، چیزی. بوش توی هوا پیچیده بود و خودش معلوم نیست کجا موند که پیداش نشد.
0
0
15
هرجور فکر میکنم میبینم یکی باید به ما میگفت. یکی باید حالیمان میکرد که این سوراخهای ریز وسط سینههایمان، مثل گوش و دماغ و ناخن، تا آخر عمر رشد میکنند و گشاد میشوند. که از یکجایی به بعد نمیشود با کلمات حفرهها را پر کرد و آدمیزاد خیلی زود سوراخ میشود. هوا میکشد. و پوف.
0
1
15
ساعت نُه شب خوابم میاد، ساعت ده درحال مرگم از خواب، یازده عادت میکنم به بیخوابی، دوازده که میرسم به تخت دیگه خوابم نمیاد.
2
0
14
هفت صبح امروز، آسمون شبیه مجاورت با اجابت بود. انگار هرچیزی که از جهان میخواستی، درلحظه، روی زمین ممکن و مجسم شده. الان ولی شبیه ناکامی بعد از اجابته. اونجا که حجم خیالی آرزوها آب میشن و واقعیت از زیرش بیرون میزنه: سرد و سخت و قابل اطمینان.
0
0
14
محک دوستداشتن و عشق و اینها هم از یکجا به بعد، همین شد که بتونه دستم رو بگیره و از مرز جنونم بگذرونه. ایستادن رو سرزمین موعودِ پشت اون مرز، فتح دوبارهی ناممکن و پیچیدن باد بینیازی لای موها، فکر کنم تنها چیزی باشه که هرگز از خواستنش خسته نمیشم.
0
0
14
خلاصه که روز بدی بود امروز. و اساسا هر روزی که زیاد آنلاینم روز بدیه. روز خوب، روزیه که یادم بره گوشی دارم؛ آفتاب رو ببینم و حواسم پرت درختا باشه.
0
0
13
نیاز دارم یهآدم رندوم ناشناس، تو خیابونی جایی یکدفعه دستم رو بگیره و بگه ببین این مه از جلوی چشمات میره کنار، راه پیدا میشه، شادی عزیزانت رو میبینی، اونمسئله هم درست میشه. ترجیحا هم تا بیام بپرسم کدوم مسئله؟ رفته باشه. خودم میفهمم کدوم مسئله.
1
1
14
تو سکانس آخر in the mood for love، آقای چاو میره بالای یه معبد بلند تا رازش رو توی گوش یهسوراخی بگه و درش رو ببنده. منم امشب اگر میتونستم میزدم به کوه تا در گوش یهسوراخی تو دل صخرهها، بگم که "دیگه اینجوری نمیتونم." ، بعد هم درش رو ببندم و برگردم به ادامهی "اینجوری".
1
0
13
انقدر از نظر ذهنی و عاطفی تو حالت خارج از دسترسیام که تو مکالمات زیر ۳دقیقه هم نیمی از اطلاعات رو از دست میدم و نمیفهمم چی شنیدم و دیدم. یکم دیگه پیش بره باید از آدمهای تو خیابون بپرسم که آیا من داشتم میاومدم یا میرفتم؟ زنم کجاست؟ ناهار خوردم؟ چه کسی تریاک من را جابجا کرد؟
1
0
13
واقعا بعید میدونستم از پس این تاریکی بربیام تا پایان سال؛ عارفه اما امروز دهدقیقه پیداش شد و طوری روشنم کرد "که صبح گر بدمد گویم این سیاهی کیست؟".
1
0
13
اینهمهسال رفتن و برنگشتن چرا سینهات رو وسیعتر نکرد آدم ساده؟
1
0
12
آدمیزاد از سوگ میگذره. از اتفاق میگذره. پسلرزهها رو هم فراموش میکنه و ایستادن رو زمین محکم براش عادت میشه. بعد یکروزی میبینه همینجوری که نشسته رو زمین محکم، پاهاش رو تکون میده تا اتفاق رو برای خودش تداعی کنه. دنبال سوگ میگرده و دلتنگ واقعه میشه. اینه در رنج آفریدن.
0
1
13
متاسفانه انقدر همیشه خوشحال و شاد و خندان از جلسات و امتحانات بیرون میام که همه خیال میکنن الساعه از فتح قلههای موفقیت برگشتم؛ حالاینکه صرفا تمامکردن مسائل من رو خوشحال میکنه. اگرم هوا خوب باشه که مثل امروز شبیه بز کوهی از خوشی میجهم و محتویات عمل انجامشده به هیچجام نیست.
0
0
12
ته اون چاهی که هرگز نباید سراغش بری، که هرکس بهت رسید گفت دوری کن ازش، میبینمت.
0
1
18
تغیرات افراطی خصوصا در زمینه دینداری و مذهب، میتونه علامتی از مسائل درکنشدهی بسیار جدیتر باشه. صرفا هم دینگریز شدن نیست، دیندار شدن ناگهانی هم غالبا علامتی از مشکلی جدیتره. خلاصه که، سیر و تحول همیشه هست اما این یکبارگیها؟ خطرناک هم نباشه، نشانهی بلوغ و رشد نیست.
در کشوری با هزارسال سابقه دین و ایمان، تضعیف دین در عرض چندسال بسیار خطرناکه. از دل این تضعیف انسانهایی مدرن، تابع خرد و اندیشه و دور از تعصبات بیرون نمیاد.
خیالی است بسیار خام.
20
12
202
1
0
12
اما تهش چی باقی موند از ما؟ جز ریشههایی که روزگار بعد از مرگ یادشون داد گلهای تازه بدن. جز این زیبایی از مرگ گذشته.
0
0
12
حاضرم سر کسب عنوان "خستهترین انسان خاورمیانه" شرط سنگین ببندم امشب.
1
0
11
صبح جمعهی اواخر بهمنماه لباس عروس صددرصد موردعلاقهام رو پیدا کردم. فقط مونده یه همسر مهربان خارجی پیدا کنم و پدر مادرم رو هم طولانیمدت بفرستم خارج که حساسیتزدایی کافی قبل از عروسی اتفاق بیافته.
3
0
11
نمیشه توضیح داد که چقدر دور شده همهچیز. همهی قصهها، ماجراها، دلواپسیها، احتمالات و خواهشها یکباره کوچ کردن به سرزمینهای دور؛ و دیگه حتی طوری نیست که دلم بخواد برگردن. مثل شهر ویرانشده از حملهی کولیها، به سکوت و جستجوی بیحاصل پرندهها راضیترم تا سرزندگی منتهی به جنگ.
1
0
12
ولی هیچچیز به پای ایدهی دستجمعی گریهکردن نمیرسه. با چراغهای خاموش. طوری که انگار غم تو یکی از هزارانه. و اونلحظهی درخشان که یله میشی و صدای هقهقات از حد جمعیت بالاتر میره. لحظهای که غمات تو رو بالا میکشه و مستقل میشه. لحظهی اقرار شکستن و اول آبرومندی رنج. آخ.
0
0
11
خلاصه که واقعا جالب میشد اگر خوشبختی برای آدمیزاد کافی بود؛ آدمها رسیدن رو تجربه میکردن و میتونستن بیشتر از ۱۷ثانیه طعم موفقیت رو بچشن. اما نمیشه و تا اذان صبح به افق تهران حدودا پنجساعت باقیست.
1
0
11
دیگه بزرگ شدم و میدونم اگر شبهایی که حس میکنم باید یهچیزی بگم، ساکت بمونم، صبح فردا انسان خشنودتر و سلامتتری خواهم بود.
1
0
11
مدتهاست که بخشی از عمیقترین لایههای هیجاناتم، تجربهپذیریشون رو از دست دادن و انگار که اصلا ندارمشون. خاطرهی بودنشون هست و به وضوح یادمه که چه رنگها و حالات و حواسی رو با چه شدتی درگیر میکردن، اما حالا یهدر بزرگ آهنی بینمونه که بهراحتی هرخاطرهی روشنی رو انکار میکنه.
1
0
11
بعدها هم اگر نوههام ازم پرسیدن که چرا همچین کردی با زندگیت مادربزرگ عزیز؟ بهشون میگم من در دریاها سفر کردم عزیزانم، زیستن ضروری نبود. اگر یکموی من توی تنشون باشه، میفهمن و خودشون هم میزنن به دریا. یهودیِسرگردانزاده بایدم به راه بگه تقدیر.
0
0
11
یادم نمیاد آخرینباری که حس کردم چیزی رو کامل میفهمم یا میدونم کی بوده. دلم علم مسلم، یقین لاریبفیه میخواد.
1
0
11
من اتفاقا خیلی مشتاقم که امشب به قصهی دل من گوش کنی و فردا مرا چو قصه فراموش کنی. اصلا اگر فراموش نکنی ناراحت میشم. حتی ممکنه اقداماتی در راستای تحریک محدود لوب گیجگاهیات انجام بدم؛ چون مهمه که حتما چو قصه فراموش کنی عزیزم. :*
0
1
11
انقدر از ۲۱سالگیم عکس دارم که تا صبح یکشنبه میتونم ژانر رو رهبری کنم. عجیبه که سالهای خوب و شادی هم نبودن، اما چه درخششی اسماعیل؛ چه درخششی.
0
0
10
غمهای زیادی توی این زندگی گلوی من رو گرفتن و زمینم زدن. غمهای وحشی، سرد، سخت و خاکسترکننده. غم تو اما بزرگم کرد و بیصدا و مداوم، راهم برد. من قدمهای بلندی برداشتم امسال و هیچکس اما قامت بلند پشت این قدمها رو ندید. کاش بودی و خودت رو میدیدی.
0
1
11
متاسفانه در صورت پخش قطعهی ارمغانتاریکی محمد اصفهانی، اینکاربر در صدر قلههای کامروایی هم که باشه بند دلش پاره میشه و به خاک سیاه میشینه.
1
0
10
نمیدونم چندسال شد که شغل تماموقتم خیانت به ایدههامه؛ اما این رو فهمیدم که قرار نیست هیچوقت کمرنگ یا تموم بشن. تا روز آخر عمر/تردید، همینجا روبهروم میایستن و بیعرضگیم رو به روم میارن. شبیه بهترین رفیقها و بدترین معشوقها.
1
0
10
از روز پر از حرص و دندانساییدن و اجتناب از آدمکشی به اتاق و تختم برگشتم اما بستهی کدئینم خالی بود. فردا روز خوبی نیست.
0
0
10
اگر بدونید همهی احتمالات ۹۹درصدیای که ازش حرف میزنید، برای من هرگز و حتی کمتر از اونه، شاید بفهمید که چرا قصهها رو دوست دارم و قولوقرارها رو نه. حتی قرار فرداصبح هم برای من موضوعیتی نداره، چون آدمیزاد جز یکلحظه امکان، چیز دیگهای تو دستش نیست.
0
1
10
حرف رستمبگلو شد امروز، یادم افتاد یهبار اون شعر اروتیکش رو استوری کرده بودم، مسلمین در ریپلای برای امام غایب دعا و درود میفرستادن. اون واقعا یکفریم از تمام زندگی من بود.
0
0
10
حالا ساعت نه و ده شب اگر بخوابم، سهصبح بیدار میشم و بدنم آمادهی فعالیت و فلک را سقف شکافتنه. متاسفانه از هر طرف که رفتم، ان الانسان لفی خسر.
0
0
10
انگار دونیم شدم. دوتا غریزهی متضاد و زنده توی سینهام، پشت مرزهای مشخصشون و بیدخالت در امور دیگری، میجوشن و مشغول میلورزیان. یکی دیوانهی آفتاب و کار و دانستن و طی مسیر، دیگری عاشق کوهستان و باد خنک و زمین و کاشتن و یکجانشینی. یکی با دیگران و دیگری دور از دیگران. هردوهم من.
0
0
10
سر یهکاری رفتم امروز که کارفرماش یکمقدار ناشناس بود؛ به سیوپنجنفر سپردم که حواسشون به لایولوکیشنم باشه و سر یهساعتی زنگ بزنن ببینن زندهام یا نه، قبل رفتن هم سهبار تا دم سلاح سرد برداشتن رفتم و برگشتم. عقل پارانوئید.
2
0
10
"میدانم بیداری
و در بستر جوانیات، پنهانی اشکهایت را پاک میکنی"
3
1
11
من وسط دریایی شنا کردن رو یاد گرفتم که برای اکثر آدمها باتلاق مرگ بوده؛ خفیف و یواش بودن از من برنمیاد عزیزم. منو اهلی نکن.
1
1
12
چندسال پیش، اینجا نوشته بودم که حاضرم برای تماشای ترکیب آفتاب زمستانی و فرش لاکی و گیاهان سبز توی گلدون بلیط بخرم. امروز آفتاب که رسید به فرش اتاقم، نشستم کنار گلدونهام و برای چنددقیقه، وزن جهان شبیه پاسخ حلشدهای از شونههام قل خورد و افتاد.
0
0
9
تو اون بنایی بودی که میل به ویرانکردنش میتونست مستحکمترین ستونهای عقلانیت رو خم کنه و بشکنه؛ نه این بناهای سستی که از خیال ویرانیشون جز رقت و دلسوزی، چیزی عاید کاسب نمیشه.
1
0
9
وسط شلوغی بازار یهدخترک حدودا پنجساله، همینطور که طرهای از موهاش رو دور دستش میپیچد، خیلی شمرده و بیمقدمه بهم گفت سال نوی شما مبارک! بهاندازهی گیلاسهای روی کاپشنش به جونهام اضافه شد و الان دیگه بهنظرم ۴۰۲ سال خیلی خوبی بود.
0
0
9
مسلط نیستم به امروز و اینجای زندگیم اما برای اولینبار دارم از این آشوب و ناامنی کیف میکنم. دور از چشم همهی آدمهایی که عادتشون دادم با تسلط مفرط و اعتیاد بهش بشناسن منو.
0
0
10
نمیبینی که دارم نقش خودم رو بازی میکنم؟ که از فاصلهی بین بیان و حقیقتم، هوا که هیچ، پرندهها هم میتونن عبور کنن؟ نمیبینی دلم تنگه؟ تو این دریای چشمون سیاهو پس چرا داری؟
0
0
10
این توییت رو مینویسم که اگر چندماه دیگه دوباره حملههای وحشتزدگی شروع شد، بدونم کفارهی شرابخوریهای بیحساب این یکیدوهفته بوده. خصوصا امروز که خورشید هم رخ در نقاب کشید و همون یکذره سروتونین هم به ما نرسید.
0
0
9
صبح با تخمین نیمساعت تاخیر برای پیدا کردن اسنپ درخواست دادم و کمتر از سیثانیه قبول کرد. ریمل چشم راستم که همیشه خوب میشد، بد شد و چشم چپم که همیشه بد میشد، یهجور غیرعادیای خوب شد. سپس مادربزرگ پرچمدار سلامتم بهم کرانچی تند تعارف کرد. الانم منتظرم از زمین به آسمون بباره.
0
0
9
امشب با یهرفیقی بیرون بودم که دلیل آشناییمون مردی بود که سالها پیش دوست میداشتم. خیال میکردم مرد محبوبم عاشق این زنه و انقدر هم زیبا بود که جای حسادت نداشت؛ صرفا دنبالش کردم که تماشاش کنم. بعدها فهمیدم چیزی بینشون نبوده، اون مرد هم آدم جالبی نبود، اما این زن هنوز تماشاییه.
0
0
9
حد فاصل فرمانیه تا سهراه پاسداران، اوندونفری که داشتن داد میزدن و فحش میدادن ما بودیم. اونیکه قبل نمایشگاه داد زد "آخه بیپدر" مشخصا من بودم.
1
0
8
نکتهی فرعی: اون بهترینرفیقها معمولا به بدترینشکل از شما جدا میشن، و اون بدترینمعشوقها بهطرز باورنکردنیای موندگار.
1
0
8
پس میشد آدم بترسه اما کسی از روش رد نشه. من تا امشب فکر میکردم قانونش اینه که هرجا بترسی و نتونی، دیگران وظیفهشونه رد شن از روت. چه جالب شده دنیا.
0
0
8
همهی شواهد نشون میدن که بخش تشخیصدهندهی تناسب ضخامت لباس با دمای هوای هرروزِ مغز من بهصورت کامل طی فرآیند خلقت جاافتاده. به همینخاطر هم دیروز با شلوار کتان داشتم آبپز میشدم و امروز؟ یکلا پیراهن نخی پوشیدم.
1
0
8
از در کافه به عنوان یکآدم خالی خارج شدم و کمتر از سیثانیه بعد، در هیبت آدمبرفی به اسنپ رسیدم. زمستون بسّه.
0
0
8
هرچقدر ۴۰۲ سال جادهشکافتن وسط بیابونهای پانخورده و پیمودن راههای صعبالعبور بود، این روزهای آخرش راحت و خلاص و خوش تموم شد. فقط اگر میتونستم تا سالتحویل هم بخوابم دیگه سلطان جهانم به چنینروز غلام بود.
0
0
8
اینهمه حرف زدم که فقط همینو بگم؛
"میان من و دلم آری
دریست بسته و دیواری".
0
0
7
نمیدونم "سرزندگی" لغت درستیه یا نه؛ چون در مقابلش افسردگی نیست، دلزدگیه. یا حالتی شبیه دماغ جمعشده از استشمام بوی تند سوختگی. شاید بشه تعبیرش کرد به "شور". شور منتهی یه جنگ. یا شایدم هیاهوی منتهی به جنگ. آره. هیاهو!
1
0
7
نباید برمیگشتم، اما آدمیزاد چهکار میتونه بکنه جز برگشتن؟ سرنوشت ما از روز اول پیدا بود: راجعون.
1
0
7
یهدونه قرص مسکن مونده بود توی بسته، از صبح درد رو تحمل کردم به خیال اینکه مبادا بدتر بشه و دیگه نداشتهباشم. درحالیکه اگر اصلا نداشتم، آسمون رو به زمین میدوختم تا زودتر برسه دستم و درد نکشم. خلاصه اینطور که پیداست، واقعا امکانِ محدود، از ��یامکانی، محدودکنندهتره.
0
0
7
خستهام، حوصله ندارم و انقدر از داشتن رفقام خوشحالم که میتونم تا ابد برای کنارشون بودن درخواست زندگیِ اضافه کنم.
0
0
7
اینو کف یکی از هزاران پروندهای که امروز خوندم، نوشتم. یهروز که از اینجا اومدم بیرون یهداستان مینویسم و توش هربلایی که از خوندن اینها سرم اومد رو سر شخصیت اصلی میارم؛ تا [حداقل یکنفر] بداند که شب ما به چهسان میگذرد.
0
0
7
رفیقم امروز زنگ زد به یگانهخالقی، بهجاش عباسنشئه گوشی رو برداشت و دربارهی نزدیکی ترک آخر علیسورنا به وعظ سقراطی صحبت کرد. اونوسطا یادمه تاکید کردم دستکش چرم زرد میخوام. و حتی نمیدونم با این حجم از سرفه چجوری انقدر حرف زدم. پناه بر خدا.
0
0
7
توی صف انتظار تزریقات، به خودم اومدم و دیدم دارم بخاطر خانم روبهروییام که دستهاش رو روی صندلی درمانگاه گذاشته و متوجه آلودگیش نیست حرص میخورم. کات. چهارسال پیش سر کلاس آسیب، به استادم که داشت وراثتپذیری وسواس رو درس میداد گفتم من ارث وسواس ذهنی دارم اما مطلقا علائمی ندارم.
1
0
7
سیاوش کسرایی.
1
0
7
توی درمانگاه به این فیلم جدید جیلان هم فکر کردم. واقعا زیبا بود و واقعا فیلم بد و بیهودهای بود. اگر قرار نبود چیزی جز تصویر تحویلمون بده، میشد ساعتها ادامهاش داد. ولی متاسفانه درونمایهی داستان شبیه ماستی بود که به مدد پرداخت سینمایی، سعی شده بود بهعنوان سیمان ارائه بشه.
1
0
7
جز مسلمان پروارشده از رانت جالف که عادت کرده همه مجبور باشن به عقایدش تعظیم کنن، حتی اونبیچارهای که بخاطر خوشامد طبع لطیفشون حبس کشیده، آیا کس دیگهای هم از توییت شنبهزاده ناراحت شد؟
2
0
7
کاش تابحال کاروان روشن رو نشنیده بودم. کاش امشب همونشبی بود که رها میفرستادش برام و میگفت اینو خودم نگهداشتم از فیسبوکش که پاک کرد. کاش هیچکدوم اینها مال ۹۸ نبود و میشد بهتمامی سیاهی اونسالها رو پاک کرد؛ فارغ از هردلبستگی به نقاط درخشنده روزهای سیاه.
0
0
6
من میخوام کلاهخود اون لغتی باشم که درست وسط ادا شدن، شکارِ تردیدت میشه؛ حتی اگر همهی تیرها با اسم خودم پرتاب شدهباشن.
0
0
6
"این ذره ذره گرمی خاموشوار ما
یک روز بیگمان
سر میزند ز جایی و خورشید میشود"
0
0
6
تا اینجاش البته اطلاعات سوخته بود. نکته ابنجاست که امروز مطمئن شدم هرگز قرار نیست تاثیرش رو از دست بده و به جنازه گر نیایی به مزار؟ خواهی آمد.
0
0
6
ولی چقدر از اون گریز ناگهانی صمد به پشتصحنه خوشم اومد. هرشکلی از بهمریختن فرم، به چشم من بینهایت جذابه و جسارت جیلان تو خارجشدن از فرم و مکان و حتی زمان، و دیگه هم اشارهای بهش نکردن، یهجور لذت شخصی برام داشت. کاش صمد رو انقدر آبکی نمیبست و با اون عمق، کمی بازی میکرد.
0
0
5
خستگیم حجیم و بیقوارهست. انگار یه کوه رو ذرهذره قورت داده باشم. اوایل فقط چندتا سنگریزه کف معدهست، اما یواش یواش کوه دوباره کوه میشه و آدم دیگه آدم نمیشه.
1
1
6
ها. قرار بود از دیگری بگم. با یهبچه تو مترو دوستشدم که تاکید کرد بهت نمیاد اسمت یگانه باشه و باید مهسا صدات کنن. رفیقم رو دیدم و باهم چرتترین فیلم تاریخ سینمای ایران رو دیدیم که به گرمشدن و دستشویی رفتن میارزید. تا دم خریدن جوراب قرمز هم رفتم و باز گفتم نمیپوشم و نخریدم.
0
0
5
آسمون امروز شبیه صبح بعد از رفتن آخونداست. انگار همهی خواهشهای جهان اجابت شدن و دادها ستانده شدن و دیگه چیزی پشت در آسمون نیست جز سیمای آسودهی پروردگار.
0
0
5
جلسات نیازمند سازش و همدلی رو فقط روزهایی باید برم که حالم خیلی خوب نیست. متاسفانه امروز خیلی سرحال بودم و جوری صحبت کردم که گویی همین دیروز از ریاست کل جهان استعفا دادم؛ اونهم بهعلت کمبود امکانات و بیلیاقتی مجموعه.
0
0
5
کلهی پدر آخوند و ج.الف و و دکتر جلالی که برای من دوتا بتامتازون تجویز کرد و دو روزه هشیاری لازم برای سلامعلیک با انسانها رو هم ندارم.
0
0
5
تقریبا میشه گفت کارکرد مغز به اینصورته؛ دلیلش رو هم خانم زایگارنیک تحت عنوان zeigarnik effect توضیح داده: آنچه ناتمام/حلنشده مانده، به یاد میماند. نه حتی لزوما در حافظهی کوتاهمدت، که طی سالیان!
موو آن کردن واسه من هیچوقت کار راحتی نبوده ولی به مراتب راحتتر از یکی که دوستش داشتم و قلبم رو شکسته موو آن میکنم تا مثلا یه اثبات ریاضی که نتونم بفهممش:)) تا بینهایت گوشه ذهنم میمونه.
صبح از خواب بیدار میشم مثلا و همه چی خوبه و یهو یادش میفتم و فاااااااااک I need to understand
0
0
12
0
0
5
کارمند که بودم مراجعهای هفتگی، نوسان احوالات و روزگارم رو از گوشوارههام میفهمیدن. خودم متوجه نبودم تا یهروز که خیلی بدحال بودم و چندنفرشون، بیکه حرف خاصی زده باشم، ازم پرسیدن حالم چرا خوب نیست و کمکی برمیاد ازشون یا نه. بعدا که پرسیدم، گفتن آخه اونروز گوشواره ننداخته بودین.
1
0
5
پیرمرد صاحب مغازه امروز ازم پرسید چجوری پنیر درست میکنی و پنجدقیقه جواب باقی مشتریهاش رو نداد تا بفهمه چرا پنیرهای خودش سفت میشن. بنده اون پنجدقیقه رو ترجیح میدم به ساعتها مصاحبت با انسانهای بیدقت و نامتمرکز.
0
0
5
بعدش تلاش کردم روی صندلی درمانگاه نقاشی کنم. سهتا گل کشیدم که هیچکدوم قشنگ نشدن و ترجیح دادم با کف دستم پاکشون کنم. برای روح استادم هم فاتحه خوندم چون اگر زنده بود میگفت باید کف درمانگاه بشینی. چهارزانو.
0
0
5
@gitashamsi
فکر کنم دورادور در جریان باشی. من از یکجایی به بعد دیگه نتونستم داستان بنویسم. فکر میکردم بخاطر اینه که داستاننویسی رو با عزیزی شروع کردم که بعد از دست دادمش؛ اما بعد متوجه شدم اون انفجار هیجانی لازم رو دیگه تجربه نکردم. حس تازهای نبود که بخوام از طریقش جهان رو بازنویسی کنم.
1
0
4
امروز بعد از حدود یکسال، دوباره چیزی شبیه آواز خوندم. از حنجرهام استفاده کردم درواقع. حسش شبیه تلاش برای ایستادن بعد از یکسال درازکشیدن بود: حیرتزده از تناقض کوبندهی ادراک ناتوانی و خاطرهی روشن توانمندی.
0
0
4
اسفند این امتحان رو بدم، بعدش دیگه فقط ارتباطات اجتماعی و ارتباطات اجتماعی و ارتباطات اجتماعی.
1
0
4
Oh my sweet summer child, what do you know of fear?
Fear is for the long night, when the sun hides its face for years at a time, and little children are born and live and die all in darkness while the direwolves grow gaunt and hungry, and the white walkers move through the woods.
کی دیده شب بمونه؟ من. من دیدم. حالا دهنت رو ببند و به زندگی آرومت ادامه بده شبندیده.
4
165
2K
0
0
4