#من_عصبانی_هستم بله، در واقع نباید احتیاج به یک «ترند» می‌داشتیم تا «خشم» و «عصبانیت» را حق خود بدانیم. کسی که امروز عصبانی نیست، لابد بیش از حد از نظم حاکم منتفع است، باید اما همزمان پاسخ بدهیم که چرا خشم عده‌ای «عادی» و خشم عده‌ای دیگر «شیطانیزه» می‌شود. خشم مرد عموما امری جذاب شناخته شده؛ خشم زن همیشه دریدگی خوانده شده. خشم انسان تحت ستم همواره عقده‌ای بازی تعریف شده، و خشم انسان ممتاز همیشه جشن گرفته شده. عده‌ای هم عامدانه یا سهوا تمایزی بین خشم و خشونت قائل نیستند و بدتر از آن آنها که میان خشم کانالیزه شده و خشم فرافکنی شده تمایزی قائل نیستند. اگر خشم زن و کوییر علیه مردسالاری خشم اقلیت علیه ستم از طرف اکثریت خشم عموم علیه رانت‌خواری اقلیت اگر خشم زن علیه مردسالاری را به تفرقه افکنی علیه مردان تعبیر می‌کنی، سرکوب‌گری! اگر خشم اقلیت اتنیکی/مذهبی علیه ساختار شیعه مرکزگرا را شیطانیزه میکنی، تو بخشی از سیستمی! این تصاویر از ترانه «سر من بریده اندوه» که حاصل همکاری شکیب مصدق، خواننده افغانستانی و من علیه طالبان با اجرایی از خشم است؛ تقدیم به همه شما عصبانی‌ها از ساختار ظلم و سرکوب: وطنی که سر ندارد!