“toprağı deştikçe çamurlaşıyordu. ruhundaki dert, bir ağacın yapraklarından daha gürdü. ama hışırtısını, yer gök, dere tepe, köşe bucak hiçbir şey işitmesin istiyordu. zehirlenmeyen tek şey kelimelerdi sanki; sessizce, ağlamadan, ifadesiz yaşıyordu bu acının her anını “