از یه جایی به بعد به خودم اجازه ندادم آدمارو اونقدری دوست داشته باشم که بهشون احساس نیاز کنم،یه طوری که هر موقع لازم شد بتونم دل بکنم و خیلی اذیت نشم،همین هم شد ولی الان می فهمم ضربه ندیدن ارزش این تنهایی ای که بهش عادت کردم و ازش بیرون نمیام رو نداشت.