بچهها بله. ما تنها هستیم تو این مبارزه روزمره. پدر، برادر، شوهر، دوستپسر، همکلاسیهای پسر، همکاران پسر، هیچکدوم ما رو نمیفهمن و نهایتا نگران ما میشن. همین. ما تنهاییم و باید بهش عادت کنیم و حداقل خودمون هوای همدیگر رو داشته باشیم و کاری نکنیم تلاشهای بقیهمون بیارزش شن.