اینجا در این عکس، یکسال و اندی از مهاجر��م می گذشت. همان موقع که فکر می کردم راه چندانی نیست. غمم نباشد هر تعطیلی که شد سوار هواپیما میشوم و می روم سر می زنم به تهران. همان موقع که پسرم کودکستان می رفت و دلش پر می کشید که برگردد ایران. وقتی که هنوز مهاجرت چهره جدی و واقعی اش را بهم نشان نداده بود. همان موقع که جوان تر بودم، موهایم به سغیدی الان نبود. همان موقع که فکر می کردم بر می گردم سراغ درس دادن و دانشگاه، سراغ جواهر سازی، سراغ کار گرافیک. مهم تر از همه فکر می کردم یک روزی برمی‌گردم پیش خانواده ام، پیش مادر، پدر. بزرگ شدن بچه های خواهر و برادرم را می بینم، غمخوارشان خواهم شد. اما نشد! از قضا من دور تر شدم. خوش شانس بودم که در این سالها رفتم و آمده ام. اما آنجا که هستم دلتنگ خانه ام، اینجا که هستم دلتنگ آنور. من غمخوار کسی نشدم، یار و یاور کسی نشدم، جای من همیشه آنجا که باید بودم خالی بود. من هر روز صبح بلند شدم به این امید که بوی بهبود ز اوضاع ایران بشنوم. نشنیدم! هر روز بد‌‌ تر شد. هر روز بر سن من اضافه شد و وقتم کمتر. چیزهایی به دست آوردم، شاید زندگی پسرم را عوض کردم، ولی من تمام شدم. در آنجایی که از آن کوچ کردم عزیزانی دارم. پاره های تنم، بندهای وجودم. امروز نگران هوایی هستم که ندارند، آبی که می نوشند، نانی که می خورند، توان معاششان که هر روز کمتر می شود. روحشان که خسته می شود و من از آنها خسته تر که دستم به جایی بند نیست. هر شب که چشم به هم می گذارم می گویم خدایا می شود چشم باز کنم و ببینم خودم و‌خانواده‌ام شهروند عادی و‌معمولی یک کشور عادی و معمولی هستیم و از عادی و معمولی‌ترین حقوق شهروندی برخورداریم. اما صبح می شود و چشمم را باز می کنم . باز هم چیز عادی و‌معمولی نیست. هیچ چیز! #در_حسرت_یک_زندگی_معمولی #دلنوشته