Μου λέει: "δεν θέλω να πάω σχολείο".
Λέω: "θα πας".
Απαντάει: "θα πάω γιατί σε βλέπω αποφασισμένη για σήμερα, αλλά για αύριο θα το συζητήσουμε ξανά".
#6
χρονος_μπελας
Μου στέλνει μήνυμα ότι δεν βρίσκει το μουλτι. Του λέω στο ντουλάπι φάτσα κάρτα. Λέει δεν είναι.
Λέω στείλε φώτο το ντουλάπι.
Στέλνει.
Του την γυρίζω με κυκλωμένο το μουλτι.
Α εκεί το έκρυβες, λέει.
@DCersei
Μήπως να μην στοχοποιουμε;
Μήπως να σκεφτούμε λίγο πρώτα;
Λέτε να το ήθελε;
Λέτε να φταίει μόνο αυτός;
Που είναι οι υποδομές τόσα χρόνια ;
Τα 300 κτήνη που τρωνε και δεν χορταίνουν δεν φταίνε;
Τα 300 πριν από αυτά; και πάει λέγοντας
Όταν πήραμε αυτοκίνητο,είχα πάει στο γραφείο & ένας συνάδελφος έβγαλε 1€ & το ασήμωσε.Το είδε μια συνάδελφος & είπε:«δε ντρέπεσαι,μόνο τόσα;»πριν προλάβω να απαντήσω,άνοιξε το πορτοφόλι του & της είπε: «δες, ήταν τα μόνα που είχα». Μαζί της δε μιλάω ποτέ, το 1€ το έχω κρατησει.
Ξεκινάς και είσαι ανέμελο προφίλ, χαμηλών τόνων, με γλυκανάλατα τουι και ΣΕ ΚΆΝΟΥΝ ΠΟΛΙΤΙΚΌ με τη σειρά μαλακιων τους.
Όχι, πλέον όλοι έχουμε φωνή, θα σας γαμησουμε.
Όταν βλέπετε αδέρφια στο δρόμο μη λέτε "αυτό είναι πιο όμορφο".
Ούτε κριτές σας βάλαμε, ούτε να διαλέξετε παιδί και μην είστε μαλάκες, το άλλο σας ακούει.
Μόλις τελείωσε το σχολείο, πάω να την πάρω, κάθομαι κάτω, της μιλάω και έρχεται ένας μικρός από το πουθενά και μου λεει: "γεια σας, μου αρέσει το κορίτσι σας".
Gentleman.
Είμαι στο σπίτι, ή ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική, υπάρχει κάπνα και όλα είναι γεμάτα με στάχτη. Γενικά όμως όλα καλά.
Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.
Πραγματικά η ανθρωπιά δεν γνωρίζει όρια.
Σας ευχαριστώ ειλικρινά.
Πέρυσι μου είπαν να φύγω από σκιά στην παραλία, γιατί θεωρούσαν ότι είμαι ξένη (και τα παιδιά μου φυσικά) και η σκιά είναι για τους ντόπιους, που πάνε κάθε μέρα.
Περίμενε η γιαγιά κάθε εβδομάδα έναν τοξικομανη, του μαγειρευε, του έκανε ψώνια και του έδινε και λεφτά "να βάλει δόντια".
Μόλις έφευγε μου έλεγε "παιδάκι είναι και αυτό" και ξαπλωνε στο κρεβάτι της.
Η γιαγιά και ο παππούς πέρασαν μαζί μια ζωή.Αρρώστησαν μαζί, εκείνος άνοια, εκείνη νεφρική ανεπάρκεια. Νοσηλεύτηκαν παράλληλα. Βρήκα τετράδιο, που έγραφε ο παππούς (για να μη ξεχνάει) και κάπου έλεγε "Μαρία,τώρα που θα πας στα ξένα, περίμενε και εμένα
και θα 'ρθω να σε βρω"
Έλεγαν σε ένα φίλο για την γυναίκα του, ότι δε μαγειρεύει καλά και δεν είναι και τόσο καθαρή και απαντάει με φυσικότητα: «για γυναίκα μου την θέλω, ούτε για μαγείρισσα, ούτε για καθαρίστρια.»
Είναι ντροπή να μη μπορεί να εκφράσει κάποιος τη γνώμη του. Εάν πεις κάτι υπέρ ή κατά της κατάστασης στον Έβρο δεν είσαι απαραίτητα φασίστας ή ΖΥΡΙΖΑ. Υπάρχει και απλά η επιλογή να έχεις γνώμη.
Ήμασταν στη διάβαση με τον μικρό που ΛΑΤΡΕΎΕΙ τα φορτηγά. Σκάει μύτη τεράστιο φορτηγό, μας αφήνει να περάσουμε, του κορναρει, τον χαιρετάει του γελάει και νομίζω έτσι απλά έκανε ένα μικρακι τόσο, μα τόσο ευτυχισμένο....
"θα ήσουν πολύ ωραία, αν δεν ήσουν τόσο αδύνατη" μου είπε.
"μια χαρά είμαι" απάντησα.
"μμμ, για ακτινογραφία καλή είσαι" είπε κ δεν ασχολήθηκα ά��λο.
Αλλά να ξέρετε, με στεναχωρεί.
-Μαμαααα, χτύπησα.
- Πού,παιδί μου;
- Στο ποδαράκι μου..
-Πώς αστέρι μου;
-Εκεί, με την καρέκλα.
-Τι πήγαινες να κάνεις με την καρέκλα, φως μου;
-Ζημιές.
Ειλικρινής τουλάχιστον.
Μαθήτρια μου λέει έχει 3-ναι τρία- ονόματα, ένα γιατί έπρεπε, ένα γιατί τους άρεσε και ένα γιατί γεννήθηκε κοντά στην ημέρα που γιόρταζε η Αγία.
Φάση : Παναγιώτα Ιόλη Ελπιδα και διπλα επίθετο.
Ρε μη βγάζετε τα απωθημένα σας στα παιδιά.
Πριν γνωρίσω τον άντρα μου ήμουν άνθρωπος με φοβίες. Τώρα, εννοείται έχω ακόμα κάποιες από αυτές, αλλά ξέρω να τις αντιμετωπίζω, ξέρω ότι το βράδυ που θα δω εφιάλτη θα με χαϊδέψει στοργικά, ότι όταν λυγισω θα με πάρει αγκαλιά και κυρίως ότι είναι εδώ για να αγαπιόμαστε.
Πριν 8 χρόνια ήμουν Βενετία. Ξυπνούσα κάθε πρωί, έβλεπα τον κόσμο να πηγαίνει στη δουλειά του, καθόμουν σε ένα μικρό καφέ, στο οποίο είχα στάνταρ θέση και με περίμεναν. Και έπειτα πήγαινα εγώ στη δική μου δουλειά.
Μετά παντρεύτηκα.
Με ακολούθησε άγνωστος, ακολουθώ και εγώ, έρχεται μήνυμα με φωτογραφία, λέω «ωχ γύπας», ανοίγω το μήνυμα και τσακ βλέπω τη φάτσα του αδερφού μου. Να γιατί δεν έπρεπε να του πω για το τουιτερ και κυριως γιατί δεν έπρεπε να του πω το όνομα μου!
Δεν είναι όλοι οι γονείς κατάλληλοι, ούτε σε θέση να έχουν παιδιά.
Ένα παιδάκι λοιπόν, σήμερα κατάφερε να πάει "σε άλλους γονείς" που το αγαπάνε όντως, όχι επειδή το γέννησαν, αλλά επειδή το λάτρεψαν.
Έδωσε αγώνα και κέρδισε. Από εμένα είναι μπράβο.
Μου λέει ο διευθυντής να μου γράψει η παιδίατρος μια βεβαίωση ότι το μικρό είναι τόσο άρρωστο που είναι απαραίτητο κάποιος να μείνει μαζί για να το φροντίζει.
Βεβαίως, αλλιώς θα έμενε μόνο του το 3χρονο.
Η οικογένεια του άντρα μου θεωρεί ότι εκείνος "κάνει κουμάντο" στο σπίτι, η δική μου οικογένεια ότι κάνω εγώ. Εμείς πιστεύουμε σε κοινή πορεία, κοινές αποφάσεις και αλληλοσεβασμό.
Πάω να γράψω τουι κ κάθε φορά το μετανιώνω και το σβήνω. Μήπως προσβάλω κάποιον, μηπως διαφωνήσω με κάποιον, μήπως στεναχωρήσω κάποιον.
Τελικά, η δειλία μου δε περιορίζεται ούτε από την ανωνυμία.
Η γιαγιά μου με έπαιρνε τηλέφωνο και μου έλεγε "πήρα να δω τι κάνεις" απαντούσα "καλα είμαι γιαγιά" και μου το έκλεινε.
Γιατί όντως αυτό μόνο ήθελε να μάθει.
Κάθε φορά που ξεκινάω πτυχίο (ή μεταπτυχιακό) λέω είναι το τελευταίο, δε ξανά μπλέκω. Και κάθε φορά που φτάνω προς το τέλος ψάχνω με λαχτάρα το επόμενο. Παθολογικά τα ζητήματα μου.
Όταν γεννήθηκα η μαμά μου είχε μια φίλη που την έπρηξε να με βαφτίσει. Την ημέρα της βάφτισης, στο προαύλιο της εκκλησίας άλλαξε γνώμη και με παρέδωσε στο-τότε-αγόρι της για να με βαφτίσει εκείνος.
Μου είπε μαθητής (με αυτισμό) ότι στο δημοτικό, σε διάλειμμα του έβγαλαν το εσώρουχο. Και ενώ είμαι τόσο ψύχραιμος άνθρωπος, όποτε το σκέφτομαι βράζω.
Μακάρι να αρχίσουμε να μεγαλώνουμε παιδιά που σέβονται και αγαπάνε...
Κλέψανε τη μπάλα του παιδιού μέσα από το νοσοκομείο. Την μπάλα. Εύχομαι, όποιος την πήρε, να τη χαρεί και να παίξει.
Και άλλη φορά να μη διστάσει να ζητήσει αυτό που θέλει.
Όταν μπήκαμε στο νοσοκομείο απέναντι ήταν ένα παιδάκι χωρίς γονείς, από ίδρυμα. Η βρεφονηπιοκόμος (και οι γιατροί)όλη την ώρα αγκαλιές, χάδια και στοργή.
Και έρχονται γονείς που τα παιδάκια τους δε τα σηκώνουν για 1-2 μέρες καν, ενώ τους προτρέπουν διαρκώς να τα πάρουν αγκαλιές.
Στη δουλειά μου καμία μέρα δεν είναι ήσυχη. Καμία μέρα δεν είναι ίδια.
Έρχονται μέρες που κάποιο παιδί στο φάσμα με παίρνει αγκαλιά και εγώ θέλω να κλάψω από ευτυχία.
Κάποια περίοδο, που τρέχαμε και οι δύο σαν τρελοί, είχαμε ξεμείνει από κάλτσες. Σηκώθηκε ο ήρωας να πάει για δουλειά,ούτε μια κάλτσα.Παίρνει δύο δικές μου, χρωματιστές&διαφορετικές κ τις φοράει, έντρομη του λέω "θα σε δουλεύουν".Απανταει: "τι νόημα έχει η ζωή χωρίς πλάκα;"
Ο θείος και η θεία είναι μαζί 60+ χρόνια. Εκείνη έχει αρχίσει και τα χάνει, έχει πάρει μια κούκλα κ την προσέχει σαν παιδί της.
Ο θείος την κοιτάζει στοργικά και λέει: «τι να κάνουμε; Έχουμε το μωρό μας..»
Δηλαδή, τρώω στη μούρη παιδικά πάρτυ με στιγμές τύπου "Μαμά, κακά", "Μαμά, δεν έχω φίλο τον Γιώλγο", "Σελω τσίσα", "έκανα πλιτς" για να πάνε μετά από χρόνια στα καλά τα πάρτυ, με το αλκοολ και να μου πουν ΕΣΎ ΝΑ ΒΓΕΙΣ ΜΕ ΤΑ ΚΑΠΗ;
Στους γονείς μια συμβουλή θέλω να δώσω, εάν μου επιτρέπετε... όταν βλέπετε ότι κάτι δε πάει καλά με το παιδί σας δεν είναι ντροπή να το πάτε για μια αξιολόγηση. Η πρώιμη διάγνωση και παρέμβαση είναι καθοριστική για ολόκληρη τη ζωή του.
Μόλις βγαίνεις από το μαιευτήριο πρέπει να σου δίνουν ένα κουτί ηρεμιστικά και να λένε "το πρώτο κουτί δώρο από εμάς, έχετε ελεύθερη συνταγογράφηση μέχρι τα 18 του"
Προτείνω να κάνουμε ένα σύλλογο ξενυχτισμένων γονιών. Μόλις μπαίνεις μέσα να σε κερνάνε ζεστό καφέ και κρουασάν, να σε χτυπάνε φιλικά στην πλάτη και στο group therapy να ξεκινάς απλά και κατανοητά: «Είμαι η Μαρία και έχω να κοιμηθώ σερι 3 ώρες εδώ και 2,5 χρόνια»
Κορίτσια, όσο κούκλες και εάν είστε, είναι απαραίτητο να έχετε-έστω και λίγη-καλοσύνη. Καθώς επίσης, να κόψετε την επίδειξη και να χαμηλώσετε τη μύτη. Σμουτς
Επειδή στη γειτονιά όλα θέλουν να τα μάθουν και κυρίως από που είμαι κ πως βρέθηκα στη γειτονιά τους, θα εξηγήσω ότι είμαι μισή από Σουηδία αλλά ζούσα Κίνα μέχρι πριν 2 εβδομάδες.
Μισώ τους ανθρώπους που περιμένουν να συναντήσουν έναν επαγγελματία για να κάνουν ερωτήσεις.Κυρίως αυτό συμβαίνει με γιατρούς,σε φάση:«γιατρέ,χαίρομαι που σε πέτυχα,έχω από πέρυσι έναν πόνο,τι πάει να πει είσαι παιδιατρος& είμαστε σε δημόσια τουαλέτα;Ιατρική τελείωσες,θα στα πω»
Κάποιος είπε στην κόρη ότι ο αδερφός της θα πάει φαντάρος και στεναχωριέται που θα της λείπει.
Ο αδερφός είναι μόλις 3 και σκοτώνονται κάθε μέρα ανελλιπώς.