2 sene önce bugün, bu saatlerde başka bir ben vardı hayatta… 7-8 saat sonra iyi tanıdığını düşündüğü ‘gerçek’ ile bizzat tanışacaktı. İki senedir tam da bu saatlerde yaşayan kendime dönmeye çabaladığım, nerede arayacağımı bilemediğim, bulsam bile artık tanıyamayacağım bir ben arıyorum. Ne zaman o beni canlandırmaya çalışsam kafamda, 3 yaşında bir bebek çıkıyor karşıma. Hedeflerini, planlarını, heveslerini anlatıyor çocuk sesiyle. Yazık… Dinlerken acıyorum. En azından şimdilerde ‘idare etmek’le sınırlanmış bir hayat yaşarken, biraz daha net anlayabiliyorum. Sadece ben değil, hepimiz… O gün yalnızca arkadaşlarımızı, tanıdıklarımızı, sevdiklerimizi kaybetmedik. O anlara şahit olmadan bir saniye öncesindeki kendimizi de kaybettik. Sizden hangi duyguları söktü bilmem ama, benim için sadece binalar yıkılmadı o gün, asla yıkılmaz dediğim cesaretim de yıkıldı. İnsan denen varlığa karşı beslediğim umut bitti, kaynağı umuttu cesaretimin. Anmak lazım diyorlar… Geçse de ansak… 2 senedir kim olduğumu hatırlamaya çalışarak, tam da o günde, o anda, dünde yaşıyorum. Henüz bitmemiş nasıl anılır? Üzgünüm, bilemiyorum. 11’i ili sallayıp, 81 ili yıkan büyük bir facia yaşadık. Allah tekrar yaşatmasın… Ölenlere rahmet, kalanlara sabır dilerim. Gerisini biliyorsunuz. Bilmiyor gibi yapmanıza alınacak değilim.