Waanzinnig nieuws: ik heb met 'De achtste dag' de Anton Wachterprijs 2020 gewonnen. Prijs voor de beste debuutroman van de afgelopen twee jaar. Champagne-ontbijt!
Dit is Joran, bij veel van jullie bekend onder zijn artiestennaam Job. Hij is gistermiddag om vijf uur overleden in de armen van Rob en mij. Een longontsteking (geen covid) werd hem fataal. Joran was het liefste, zachtaardigste wezen in het universum.
Een jaar zonder het liefste, zachtaardigste wezen in het universum. Het was niet te doen, maar we hebben het gedaan. (En nu wil ik hem alleen maar vasthouden.)
Joran (aka Job), 04-02-2004 / 21-11-2021
Mijn lieve gehandicapte zoon is 17 geworden. Hij mag nog steeds in het grote bed. 'We zijn verhuisd, er kwam een nieuw bed, maar toch heeft hij altijd daar gelegen.'
'Het boek van Job' van Annemarie Haverkamp (
@havermarie
) is NPO Radio 1 Beste Non-fictie Boek van het Jaar 2022! Dat is zojuist bekend gemaakt bij
@HumbertoTan
, live vanuit de Broerenkerk in Zwolle.
@EmmaDiest
#AVROTROS
Berichtje op mijn telefoon: 'Hoi mam, ik heb een nieuwe provider en een nieuw nummer.' Ik was verheugd te lezen dat mijn gehandicapte kind in de hemel had leren schrijven en zelf een telefoon kon bedienen.
Laatste bezoek aan een vriendin, haar euthanasie staat gepland. Vriend probeert koffie voor haar te zetten maar dat gaat klungelig. Zegt zij: 'Zeg, duurt het nog lang met die koffie? Ik heb nog maar twee weken.'
'De glans is eraf, hè', hoor ik mensen vaak zeggen over het leven na de dood van een allerliefste. Maar dat herken ik niet. Er zijn juist momenten die zo hard glanzen dat de felheid ervan nauwelijks te verdragen is.
‘Hulp in de huishouding gezocht’. Het is in de zomer van 1977 als Gerry de beknopte advertentie leest. Haar man is erop tegen, maar ze neemt de baan toch. Het zal hun leven voorgoed veranderen.
Het is er! Bijna 18 jaar Job in 432 pagina's. (En nu mis ik hem zo omdat hij voor het eerst niet naar de foto op de achterflap zal wijzen en 'mama' zal zeggen).
Dertien jaar zorgen voor een gehandicapt kind vraagt onmenselijk veel van ouders, vooral als je weet dat de dood als een trouwe labrador bij de deur zit te wachten.
Soms voelt het alsof Job nooit heeft bestaan, dat ik hem heb gedroomd (want hij is al zo lang weg). Het litteken op mijn arm is het bewijs dat mijn zoon er echt was.
Ontwerpers tekenden een fancy brug over de Nijmeegse Waalhaven waar mensen in een rolstoel of met een rollator alleen naar mogen kijken. Dat steekt. Dat moet anders
#nijmegen
#brug
Mijn begraafplaatsvriendin Monique en ik zitten regelmatig samen op een bankje tussen de graven. Met thermosflessen en koek. We zijn een soort dorpsoudsten die weten hoe het reilt en zeilt op het kerkhof. Intussen praten we over onze kinderen.
Om te begrijpen hoe hun zoon Boris de wereld ervaart (anders dan andere mensen) moeten de ouders hem worden. Hoe dat werkt, schrijft
@LaurensVHG
adembenemend mooi op in zijn boek 'Heen'.
We waren gestopt met het maken van selfie's en foto's van elkaar. Kennelijk hadden we geen behoefte onszelf vast te leggen als de mensen die we waren geworden.