Bağımsızlık isteyen eşit hale gelir. Eşitlik isteyen dilenci kalır. [Mücahit Bilici, 4 Aralık 2016]

Yani ben tercihen Türkçe konuşmuş biri değilim. Dayak yiye yiye Türkçe öğrendim ama bu benimle de sınırlı değil. Bu bir sistem sorunu. Türkiye’deki politik durumla, muktedirlerin Türkiye’yi yönetme biçimiyle ilgili bir sorun. Bunun da bana böyle bir yansıması oldu. Bu değişebilir mi? Bilemiyorum ama ben sadece bir zorunluluktan hareketle Türkçe yazmıyorum. Ben Türkçe yazmayı seviyorum. Böyle bir durum da var. Türkçe ifade etmek, yazmak, Türkçenin kendisi benim hoşuma gidiyor. Şöyle bir hikâye geliyor aklıma: Bir öğrencisi ustasına gelip “Usta” diyor, “20 yıl çalıştım. Suyun üstünde yürümeyi öğrendim.” Ustası da cevaben “Bravo” diyor. “Peki vazgeçebilir misin?” Belki de o konfor alanı dediğimiz şey bu. Yani bu saatten sonra yazıp çizeceğim şeyler Türkçede belli bir aşamaya geldi, belli bir yetkinliğe vardı. Bundan vazgeçmenin pek mümkün olmayacağını düşünüyorum. Bunu birbirine karşı da konumlandırmıyorum aslında. Türkçe yazmak kötü, Kürtçe yazmak iyi tarzında da ele almıyorum. Ben zevkle Türkçe yazıyorum. Aynı zevki Kürtçeyle yazarken de hissediyorum. Önemli olan biraz daha dengeli bir çalışma oturtabilmek. O da artık ileriki zamana bırakılabilir. Söyleşinin tamamı ⬇️ 🔗