دیشب بخاطر بغل کردن ناهید و کیمیا و صحنه کشتن سهراب به دست رستم تو تئاتر رستم و سهراب آخرشم این اجرای علی زندوکیلی یجور عجیبیی احساسی شدم.
یجاش خوند: «وطن تو اشک بی بهانهی منی» بغض من و کل سالن ترکید…
ما ایرانیا اینجور غریبانه همدیگرو دوست داریم و غریبانه باید اشک بریزیم.