بعد از دست دادن یکی، نمیدونید چهقدر همچنان جریان داشتن زندگی ظالمانهست. نمیتونستم آدمای خوشحال رو ببینم، صدای پرندهها سر صبح رو تحمل کنم یا زندگی روزمره رو حتی تصور کنم. غمانگیزتر پذیرش و عادت بود. ناعادلانهست و هنوز هرازگاهی خشمگینم که ادامه دادم.