kev.
@cocugunsarkisi
Followers
8,958
Following
84
Media
108
Statuses
887
“kendini neşelendirmeye çalışıyor.”
Joined February 2015
Don't wanna be here?
Send us removal request.
Explore trending content on Musk Viewer
Arsenal
• 289660 Tweets
Villa
• 157428 Tweets
Nico
• 148270 Tweets
Barça
• 112506 Tweets
Foo Fighters
• 86944 Tweets
Lamine
• 84385 Tweets
#الهلال_الاخدود
• 72337 Tweets
College Football
• 71169 Tweets
Raya
• 70717 Tweets
Trossard
• 64380 Tweets
Saliba
• 57428 Tweets
Florida State
• 54979 Tweets
Flick
• 51779 Tweets
Georgia Tech
• 49518 Tweets
#الاتحاد_الخلود
• 41647 Tweets
#AVLARS
• 41486 Tweets
Boeing
• 40482 Tweets
Bilbao
• 40142 Tweets
Pedri
• 39078 Tweets
Raphinha
• 38049 Tweets
Partey
• 37422 Tweets
Martinelli
• 34476 Tweets
Lewandowski
• 32759 Tweets
Ben White
• 28957 Tweets
Watkins
• 25545 Tweets
Rogers
• 19596 Tweets
Ferran
• 18979 Tweets
القحطاني
• 13903 Tweets
Fonseca
• 13844 Tweets
Filipe Luis
• 12162 Tweets
بنزيما
• 11807 Tweets
سافيتش
• 11751 Tweets
Tammy
• 11313 Tweets
#النصر_يحتاج_قرار_شجاع
• 10093 Tweets
canım sonsuz neşe çekiyor. hiç solmayan, ikinci dakikasında ağaçlara dalıp gitmediğim, eksilmeyen, sevincimin ortasında “acaba şu an rol yapıyor olabilir miyim” demediğim, tipime öpücük atmadan tek bir aynanın yanından geçmediğim, şekerli, sütlü, serin bir neşe.
15
1K
11K
yedi numara’da armağan kendini yetersiz hissettiğinde haydar “geçtiğin her yerde çiçek açtırıyorsun, hiçbir şey yapmasan da olur” diyor ve ona bir çiçek uzatıyordu. artık haydar’ı anlıyorum ve sevginin insana böyle minicik çiçekler uzatan sapsade bir sevinç olduğunu biliyorum.
17
628
10K
üzüntüye pek benzemeyen bir üzüntü var. gün içinde sık sık gülümsüyor, şakalaşıyor, yürüyüşlerini sürdürüyorsun. ağlamıyorsun, keşke ağlasan, yüzünü düşürmüyorsun. buna alışıyorsun ve artık düşlemediğini görüyorsun. o kadar merak etmediğini. kendinle yan yana bile gelmediğini.
9
925
10K
gittiği yere ışık olan değil gittiği yerdekilerle ışığını paylaşan, komik ama içli, dinlemeyi bilen ama hiç de az konuşmayan, “bayılıyorum” dediği zımbırtılar bulabilmiş ve sürekli bunlardan bahseden, neşe kovalayan, peşinden sürüklemeden yan yana yürümeyi bilen insanlar ne hoş.
39
722
9K
yeniden neşe bulmanın, yeniden cıvıldamanın, akşamüstü yürüyüşlerine çıkmanın, kahvaltıları uzatmanın, şekerli bir şeyler çırparken mırıldanmanın, yeniden olan her şeyin o el çırpan halini çok seviyorum. sanki hem ömrümde ilk kez duyduğum hem de ezbere bildiğim bir ninni.
10
1K
8K
gelecekte beni en çok sevindirecek yürüyüş yolunu henüz görmedim, evimin en neşeli kahvaltısını henüz hazırlamadım, hayatımın en turuncu akşamüstü güneşini seyretmedim, yaşam henüz başlamamış olabilir ve artık buna seviniyorum. merak içimde bir bahaneyle geziniyor. sürdürüyorum.
7
801
7K
sevdiğim her çiçeğin benim yanımda yetişmeyeceğini, benim de her çiçeği büyütmeye sabrımın olmadığını kabul edince kapısında durup seyrettiğim o bahçe bana daha çok benziyor. “evet, burayı ben büyüttüm” diyorum. yeşermeye zorlamadan ve yormadan.
7
809
6K
iyileştiğini, iyileşmene sevinen samimi bir yüzün ışıltısında görmek. biricik.
12
452
6K
güzele güzel demekten ve saçlarına çiçekler iliştirmekten çekinmeyen insanlara içim hemen ısınıyor. balkona çıkar çıkmaz “oh, hava mis” diyenlerle aynı bahçenin elmalarını dişleyerek büyümüşler. bir şey eksilmiyor kendisinden, güzeli buldu mu hemen öpüveriyor yanağından, ne hoş.
9
390
5K
içten bir arkadaşlığa, kuşlarını uyandıran aşka, bir daha hiç unutamayacağın bir şarkıya, içinin tüm odalarını havalandıran bir yürüyüşe hiç hazırlıklı olmadığın bir anda yakalanmak, yaşamın seni aniden yanaklarından öpüp “sen biricik olduğun için” demesi gibi. yedi yaş neşesi.
4
522
4K
bugün kendime “zamanla her şey güzelleşmese bile bir şeyler geçip gidecek” yürüyüşü hediye edeceğim. dönüşte de “ama belki her şey güzelleşir” keki. böyle böyle sevineceğim.
3
315
4K
sesinle, yürüyüşünle, sevdiğin renklerle, haritada düşlediğin yerlerle, merak ettiğin insanlarla, yüzünde sürdürdüğün neşeyle ve mırıldandığın şarkılarla tam anlamıyla kendin gibi olduğunu fark etmek ne güzel. evin yolunun bile sana benzemesi. öyle değilken bile öyleymiş gibi.
4
464
4K
yirmi beş yaşındayım, yapmak istediğim hiçbir şeyi yapamadım ama yapmak zorunda kılındığım her şeyi yaptım, aksatmadan. bunu her düşündüğümde hiç bilmediğim, sesimin bilinmediği, haritada gösteremeyeceğim sakin bir dağı, o dağda yetişen bir ağacı düşlüyorum. işte o ağaç olsaydım.
7
294
4K
tek başına sürdürdüğün günleri tek başına geçirdiğini fark etmeyecek kadar hoş bir arkadaşlık kurmak kendinle. bu yaşımın en güzel çiçeği böyle büyüdü.
5
368
4K
“çiçekleri bugün sulamadın, artık bahçende yetişmeyecekler” yerine “çiçeklere su vermeye halin kalmamıştı, fark ettim, senin yerine ben suladım onları.” artık sevginin sadece bu dilde konuştuğu bir yaşam dilimindeyim. kendiliğinden değil, öyle istediğim için. azıcık sıcak kalsın.
2
314
4K
yanaklarına kıpkırmızı elmalar konduran, cesaretlendiren, sevincini de içerlemelerini de küçücük ışıksız bir odadan alıp geniş bir balkona taşıyan, günlerini artık kaygıyla değil merakla karşıladığın, akşamüstü yürüyüşlerinde içinden gelen o ilk şarkıya benzeyen sevgi. biricik.
9
326
3K
çıkacağım yürüyüşü “canım kendime bir hediye” diye süslediğimde, pencereyi açarken “şimdi bu hava bana çok iyi gelecek” diye içimi cıvıldattığımda, zaten yapmakta olduğum her şeyi “iyi olayım diye” yaptığımda sanki kendim olmanın yanına bir de güzel, sıcacık bir arkadaş geliyor.
4
282
3K
küçük bir alışkanlığı, düzenli yürüyüşleri, bir yere gülümseyerek bakmayı, güzel havaları beklemeyi sadece kendini iyi etmek, yüzüne o memnun ifadeyi bırakmak için özenle ve tatlı tatlı sürdürdüğünü fark etmek ne güzel. şimdi sahiden seviniyor muyum diye düşünmeden sevinmek.
2
295
3K
son zamanlarda gözlerim hep birbirine iyi gelen insanları arıyor, durup seyretmek istiyorum. birbirine koşan, sarılan, hızlı hızlı konuşan, biri habersiz dururken ötekinin onu tatlı tatlı izlediği insanlar. çizgi filmlerdeki iki boyutlu hafiflik olur ya, yaşam akıyor duygusu.
2
184
3K
bu vakitlerde eski şarkıları dinlerken tam çocukluğumda hayal edeceğim güzellikte bir kadına benzediğimi fark ediyorum. aynı zamanda aynı güzellikte bir arkadaş, eşlikçi ve düş meraklısı. sevginin solduğu hiçbir fotoğrafı cüzdanımda taşımıyorum artık. uzun uzun düşünmüyorum,
9
283
3K
bir toprakta çiçeğin açıyorsa bunu bilirsin. durmadan sormakla, söyletmekle değil. bildiğin şuranda durur, her gün her akşam onu aramazsın, yerini sormazsın. bilmenin sıcaklığı, şeffaflığı omuzlarıma bir hırka olsun istiyorum. sormak çocukluktaydı, sormadan bilmek istiyorum.
1
361
3K
neşeli kalabalık dağılıp herkes evine döndükten sonra mutfak masasında ellerinde kahve fincanlarıyla birbirine sırıtan üç beş kişi. büyüdükçe yaşam tam da böyleyken güzel. neşeli kalabalık mis, en sevdiklerimle kaldığım sessiz sakin tatlı mutfak masası daha da mis.
6
188
3K
yakınlarımda özenli kişiler görmek bana kendimi güvende hissettiriyor. evini özenle havalandıran, ilişkilerini özenle sürdüren, işini özenle yapan, sevdiği dünyaya hep öyle yaklaşan. öyle yaşamış olmak için değil, öyle yaşamanın rengini seven, şifalı bitkilere benzeyen insanlar.
5
372
3K
şarkılarını seninle söylemeyi seven, o gün bir ayrı ışıldıyorsan iltifat edebilen, yepyeni bir şeyler düşlediğinde “o öyle olmaz” demeyip seninle heyecanlanan, bin yıl sonra karşılaşsanız yine “hadi bana şu düşleri anlat” diye cıvıldayan, hayatımızın güneş tanesi insanları.
7
212
3K
kendime iyi bir abla, arkadaş, eşlikçi olabilseydim, kendime sahiden iyi bakmış olsaydım, her ihtiyacım olduğunda o nane limon buharları mutfakta gezinseydi insanlardan ne beklediğimle, ne gördüğümle, neyi bulamadığımla bu denli yakından ilgileniyor olmazdım. kendime yetişseydim.
10
258
3K
kırk yıl sonra bu yaşıma, bu mevsimlere bakarken “ne serin günlerdi” diyebilecek miyim bilmem ama yedi yaşındaki gözlerimle bugünü görsem “kız ben ne güzel olmuşum öyle” derdim. yedi yaşımın gözlerine güvenip bu yaşamdan bir şey olur diyorum ve bir şekilde şarkıya devam ediyorum.
2
290
3K
saatlerce konuştuktan sonra yemyeşil bir yokuştan yuvarlanıyormuşum gibi hissettiğim, eve dönerken tüm odaları havalandırmaktan başka hiçbir şey düşünmediğim, uzun zaman sonra kendimle karşılaşmış ve memnun olmuş gibi ışıldadığım bir arkadaş sohbetini özledim. nane ve limon gibi.
17
149
3K
“başka türlü olabilir miydi” diye düşünmenin “aman canım, benim hikayem de böyle oluversin” günlerine gelip yüzüm gülmeye başladığında çocukça sevildiğim bir yerde gibi hissediyorum. mutfakta benim için tarçınlı bir şeyler çırpılıyormuş. öyle istemişim çünkü. yüzüm gülsün diye.
8
193
3K
yirmi yedi yaşına gelip de hâlâ çok içerlediğimde bir ağacın altındaki bankta oturmaktan başka avuntumun olmaması ben de oradaki ağaçlardan biriymişim, bana bir isim verilmemiş, birkaç kuştan başka dallarımı gören yokmuş gibi hissettiriyor. bülent ortaçgil bu burukluğu anlardı.
7
153
2K
her şeyin en güzelini, en güneşlisini yaşayayım diye beklerken balkonda durup tek tek tüm mevsimlere el sallamakla yetinmişim gibi. yirmili yaşlar bitmek üzereyken böyle hissediyorum, hep düşlemek yerine atlayıverseydim günlerin ortasına. mevsimlerle birlikte yuvarlanır giderdim.
11
230
2K
iyi hissetmemenin, az konuşmanın ve içinden gelmediğinde yürümemenin suçlu hissettirmediği yakınlıkları seviyorum. “istediğinde birlikte yürürüz” içime sular serpiyor. neşem de durgunluğum da birlikte seviliyor, hissettiğim gibi davranabilmenin hafifliğini duyuyorum, ne güzel.
3
212
2K
eski sevincim yeniden gelir mi, gelirse ne zaman gelir diye sorduğumuzda “üç gün sonra akşama doğru” diyen ve güvenebileceğimiz bir ses olsa keşke. ya da evimizin önünden haberci kuşlar uçsa. radyoda bir şarkı çalsa. eski sevinç yoldaymış, fıtı fıtı geliyormuş.
1
163
2K
her an iyileşmeyi düşünmeden, her an kalbimi yoklamadan, bir gün güzel bir güneşin altında iyi olduğumu fark edip sakin bir sevinç duymak istiyorum.
2
305
2K
merak etmenin, hatır sormanın yanında bir de “bak, günlerim böyle geçiyor, şurası bana seni hatırlatıyor, böyle böyle yuvarlanıyorum, seviniyorum” diye bir şeyler anlatmanın da insana su ve güneş veren bir yanı var. hep sorulmak ya da sormak değil, bazen tatlı tatlı anlatıvermek.
3
143
2K
bir yerde hâlâ hatırım var mı diye sürekli yoklamaya ve “bak, bendeki yerin burada” diye göstermeye ihtiyaç duymadığım, kaygılanmadığım, olabildiğince az düşündüğüm, yani sahiden kendi evimde gibi olduğum yerleri arıyorum büyüdükçe. hiç değilse orada içim rahat olabilsin diye.
3
331
2K
düşlediğim yerleri bir kenara bırakıp bir parçası olduğum yeri öyle ya da böyle sevmek, üzülsem de yüzümü gülümsetebilmek, odayı havalandırırken her şeyin yoluna girdiğine inanmak, ne hissettiğimi her an anlamaya mecbur olmamak, sürdürmek, yuvarlanmak. bunlarla bir yaşam edindim.
1
274
2K
yaşamayı çok sevebileceğini anlamanın ilk günleri. bir şehri tanımanın ilk günleri. bir sevginin ilk günleri. iyileşmenin ilk günleri. o his ne güzel, keşke yeniden böyle bir hayret düşse içime, düştüğünün farkına varıp da onu rahatsız etmesem ama. sadece sırıtarak hayret etsem.
0
277
2K
güneşin ağaçların arasından birazcık parladığını gördüğünde her şeyin iyileşeceğine, neşenin uçup gitmeyeceğine, arkadaşlıkların ve eşlik etmelerin yumuşacık bir el gibi hep başucunda duracağına ikna olmak ne hoş, o ilk birkaç dakika ne güzel, sabahın serinliğinde yürümek gibi.
0
210
2K
uzun yürüyüşler ve sohbetlerle geçen bir günün akşamında koşa koşa eve dönüp “ne zamandır yaşamıyordum” neşesiyle şekerli bir şeyler çırpmak ve bir o kadar uzun bir sohbeti de kendimle sürdürüp tatlı tatlı gülümsemek çekiyor canım. evime ve yüzüme bahar gelmiş gibi sırıtmak.
2
134
2K
tek başına daha iyi hissetmeye çalışırken kendi sesinle ve kıpırtınla baş başa kalmak güzel. ama güvendiğimiz birinin elleriyle “hadi bakalım, toparlanıyoruz” canlılığına dahil edilmek de çok güzel. o hareketlerin ve cıvıltıların neşeli misafir gibi evi şenlendirmesini seviyorum.
1
148
2K
zor günlerden geçerken sana eşlik eden insanların süreci kolaylaştırmasından çok o günler uçup gittikten ve her şey hafifledikten sonra omuzlarına bıraktığı yumuş yumuş hırka hissi, sımsıcak. yetişir mi diye düşünmeden birine ellerini uzatmak çok değerli, yumuşacık bir hırka.
5
131
2K
her şeyin en başında olmak, bir akşamüstünü ilk defa izlemek, ilk defa bir denizin kıyısında birlikte upuzun bir kahvaltı yapmak, çok sevdiğin birinin evine ilk hediyeni götürmek, çocukluğundan beri merakla aradığın kuşu ilk defa görmek, o ağacın altında ilk defa uyumak. taptaze.
1
132
2K
yaşamın şenliğine yetişemediğini hisseden birini görünce “onun dalları şimdilik çiçeklerini bekliyor” diye düşünüyorum. kendime bakarken de o nemli ve sabırsız dalları görüyorum çünkü. baharın her eve aynı gün gelmemesi iyi oluyor, her sabah havayı kokluyorsun. “acaba bugün mü.”
7
166
2K
ilk gördüğüm andan itibaren gün yeni başlıyormuş gibi hissettiğim ve “çok güzel ışık alıyor, burada güzel çiçekler yetişir” dediğim odalar ve yüzler. bir hikayem olsa böyle başlasın isterdim.
0
164
2K
“senin yanında hava hep güzel.” içimde bu cümle rüzgargülü gibi dönüyor hep. ben de çevresinde dolanıyorum sanki. senin yanında hava hep güzel. öyleyse günlerin ellerinden tutar, havanın her halini görüp sevdiğimizden emin olana dek salınırız.
0
184
2K
sanki güneşin bile kokusunu alabildiğim pırıl pırıl bir su kenarında hiçbir şey yapmadan uzanırken nereden geldiğimi, nelere yüzümü düşürdüğümü, ne olmaya hiç alışamadığımı unutup çocuk gibi sırıtmak çekti canım.
0
137
2K
sevinçte de üzüntüde de “yaşam bu kadar değil” demeyi seviyorum. o geçici, uçuşkan duygularla tokalaşıp bir şekilde devam etmek, sonraki günün uçuşmalarını beklemek, yüzüme hangi renkler geliverecek diye merak ederek uyanmak daha tatlı, daha gerçek. yaşam belki o merakla sürüyor.
2
215
2K
hesapsız, tartısız, alışverişe benzemeyen yakınlıkları seviyorum. sevdiğim birinin bahçesinde “o da benim bahçeme gelir mi” demeden çiçek yetiştirmeyi seviyorum. özeni, merak etmeyi, göz gerekmeden görmeyi, birlikte ağlamayı, bunları hiç boyamadan süslemeden yaşamayı da.
2
100
1K
kalabalık bir odada ciddi mevzular konuşulurken aniden dalından kopup yere serilen mutlu yaz sonu incirleri gibi sırıtan aşık insanlar vardır ya. bana ondan oldu. çay bardağıma baktım, bir his geldi, içimi çekerek sırıtırken kimse görmedi. yaşamak ne tatlı olurdu şarkım duyulsa.
4
63
1K
sana yeteceğini bildiğin, kendine ait bir yer. anlaşılmayı ve anlamayı önemseyen birkaç arkadaş. yüzüne gülümseyen, özenli bir eşlikçi. tatlı ve pembe yanaklar. salınmayı sevdiğin bir yürüyüş yolu. balkonda bekleyen, soldurmadığın bitkiler. merak edildiğin bir ev. püfür püfür.
0
244
1K
birbirine iyi gelebilmek, içli bir şarkıyı birlikte ve gülümseyerek dinlemeye benziyor. benim evimde en çok bu şarkı çalar, diyorsun. çocukken bunu ne çok dinlerdik, diyor o da. iyileştiren ve insanın başucuna şekerli sıcak süt bırakmayı ihmal etmeyen sevgi tam da buna benziyor.
0
109
1K
yaşamdan başka ne isterim. neler neler istemem ki. tüm sevdiklerimle komşu olduğum, hepimize gökten birer bahçeli evin düşüverdiği, ağaçlara ışıklı toplar asıp masalar kurduğumuz akşamlar. evimin etrafında mis gibi yaseminler. bembeyaz gömlekler. bir de iğde yeşili bir bisiklet.
2
99
1K
sevgi diliniz bambaşka olduğu halde seninle senin sevgi dilinde konuşulduğunu görmenin verdiği tatlı moraller ve vitaminler. nane limonlar, ıhlamurlar, kekikler.
1
59
1K
“yan yana gidelim” demeden yan yana sürdürmenin ve “biraz daha yürüyelim mi” demeden yolu birazcık daha uzatmanın sırıtan halleri. söylemeden, sormadan, beklentinin solgunluğuna uğramadan birbiriyle ilişkilenmek pırıl pırıl bir şey.
1
108
1K
yürüyüşler, serinlikler, uzun uzun ağlamalar, neşenin bahçesinde yeşeren arkadaşlıklar, bir başına kutlanan sevinçler, iyileştirsin diye nane limonlar, yumuşatsın diye sıcak sütler, her şey ama her şey hızlıca yanımdan geçip gidiyor ama yüzümü seyredip sevindiğim anlar gitmiyor.
1
88
1K
kendini bir çocukluk arkadaşın gibi -ne zaman böyle sevmeye başladığını hatırlatmayacak bir doğallıkla- sevebilmeyi öğrendiğinde başka birilerinin yanında yerinin ayrılmasını beklememek. büyüdükten sonra bunu öğreneceğimi bilsem yan yana yürüyemediğime üzüldüklerim pek az olurdu.
2
104
1K
bir çiçek olsaydım benim güneşim bir yerde hep merak edildiğini bilmek olurdu.
2
150
1K
bütünüyle bana benzeyen bir ev. her gün olamasa da çoğu zaman en sevdiğim kek gibi kokmasına alıştığım bir yaşam. hiç eksilmeyen sarılar ve turuncular. başucumdaki adaçayı yeşilim. neşenin odamda hiç değişmeyen yeri ve arkadaşlıkların hiç değişmeyen sıcaklıkları. sabah dileğim.
3
169
1K
“olduğum kadar” halimle aramı yeniden iyi etme yürüyüşü. geçerken uğrayıp ağaç arkadaşı seyretme molası. eve iki dakika kalmışken birkaç sokak daha yürüme hevesi. “hepsi bildiğim şeylerdi, kendime hatırlatıverdim sadece.”
1
137
1K
sevinçli arkadaşlıkları, kalabalık masaları, uzun konuşmaları çok seviyorum, ama bunu bir bahçeymiş gibi düşlüyorum ve bahçeden çıkıp vardığım evdeki tek kişilik cezvemi, tek kişilik günlerimi, yürüyüşlerimi de o kadar çok seviyorum. içimdeki bahçeli ev düşü tam da buna benziyor.
0
102
1K
“serin bir yer bulacağım, bulunca hiç dönmeyeceğim” esintisi var penceremde bugün. bir çiçek olsam bunun şaşkınlığıyla tupturuncu açardım.
0
87
1K
gün boyunca kendi yokuşlarımızda yuvarlanıp gece olunca mutfak masasında o kahveleri içmek için pıt pıt toplanmayı çok seviyorum. beraber sakinleşmenin ve iyi ki gülüşebildiğim birileri varmış demenin biricik masası.
5
71
1K
yüzümde her gün ama her gün yorulmadan tazelediğim şeyin umut değil, umut edebilme isteği olduğunu gördüm ve tam akşam olmak üzereyken uyanmışım gibi hissediyorum. gün gitmiş ve perdelerimi açamamışım. ama güneşi çok özlüyormuşum.
0
111
1K
birinin yanında iyi olmayı beklemek ve birinin senin yanında iyi olduğunu seyretmekten çok daha güzeli birlikte, yan yana ve fark etmeden iyileşmek. birlikte büyümek.
1
100
1K
günün en serin sessiz saatlerini, kekin en yumuşak parçasını, neşemi toparlayan arkadaşlıkları ve aslında iyileştirici yanını keşfettiğim birçok şeyi kendime ayırmak. buna hiç suçluluk duymadan alışabilmek sanki içimde birden fazla odayı havalandırıyor.
0
115
999
arkadaş evi terliği, nane limon hazırlığı, limonlar senin için dilimlenirken üzgün yüzünle izlediğin tatlı parmaklar, “yaşam aslında sevinçli değilken bile güzeldir” düşü ve sarılıp tatlı tatlı, uzun uzun, hafif hafif ağlamak. çok özlüyorum üzüntüyü yük sanmadan paylaşmayı.
4
45
953
yan yana geldiğimizde aynı şarkıya kaldığımız yerden devam ediyormuşuz gibi içimi mırıl mırıl eden sevgi. beşiğime ilk defa yattığımda öyle olmuşumdur belki, bir de öyle mırıl mırıl sevebilmeyi öğrendiğimde. “evim hemen şurada” hissine benziyor. nihayet uçup gitmeyen bir sevinç.
2
66
891
bu aralar çok farklı bir yerden iyi hissediyorum, mutluluk gibi değil. avuntu da değil. yumuşacık, ağırlıksız, ifadesiz, tanıdığım çoğu duygudan arındığını bildiğim, sevimli bir iyilik hali. evde yaşadığı unutulan ama hiç solmayan bir bitkiyim günlerin içinde. oh.
0
137
922
“başka bir yerde olabilirdim” düşüncesi içimden gitmiyor ama artık umudumu kırmak yerine omzuma pıt pıt vurup arkadaşlık ediyor. “düşlenecek bambaşka bir yer hâlâ var demek ki.”
0
75
881
bir sohbetin ortasına hafif bir sessizlik bırakıp “burada olmak bana iyi geliyor” gülümsemesiyle birbirini izlemek, şifanın biraz da dışarıda olduğunu anlatıyor bana tatlı tatlı ve ikna etmeye çabalamadan. yine de ikna oluyorum hemen.
0
70
832
dışarıda ağaçlar, sesler, yüzler, sohbetler, yürüyüşler çok güzel ama en çok eve dönmeyi seviyorum.
0
91
781
ne kadar içten konuşursak konuşalım, masalarımız neşeli, arkadaşlıklarımız bir yaz balkonu gibi, misafirliklerimiz ne kadar güneşli olursa olsun, en sıcacık gülümseyen yüz bile, kendinden ve halinden memnun olmadıkça “burada bir yerim var” hırkasını örmüyor insanın omuzlarına.
0
68
766
bu şarkı bir arkadaş olsaydı yanında dilediğim kadar sessiz kaldığım ve dilediğim gibi konuştuğum bir arkadaş olurdu. evine gittiğimde kahvaltıyı ben hazırlardım.
3
79
753
“daha birçok şeyin başında bile değilim” düşüncesinin gelip ellerimden yakalamasını, beni hıphızlı döndürerek sevindirmesini çok özlemiştim. daha o mutfakta kek bile çırpmadım. o neşeli arkadaşlarla gülüşmedim. o kıyılarda yuvarlanmadık bile. yaşayacağım bir şeyler var bal gibi.
4
83
740
ellerimle ışıltılı ay tozları serpmeden kendi halinde bıraktığımda solmayan, zayıflamayan, ışıltısını yitirmeyen bir duygu gelsin, şuramda kalsın, değişmesin istiyorum. belki neşe, belki umut, belki güvendeyim hissi. kaybolup gitmiş mi diye bir sevinci sürekli yoklamak ne tuhaf.
0
139
719
kendimi çok uzun zamandır beklenen bir misafir gibi ağırladığım günleri seviyorum. tek başıma, hiçbir yere koşmadan ve bunalmadan, “bunu da hatırlıyor musun” gülücükleriyle, “kendi evindeymişsin gibi” şefkatiyle. yumuşacık ve en sevdiğim şarkıyı söyleyecekmiş gibi cıvıltılı.
1
62
727
“her şey benim gönlümün rahatlığıyla ilgili olmayıversin” diyince üzüntülerin yarısının yokuş aşağı pıtır pıtır yuvarlanışı. her şeye dönüp iki kez bakmayayım, bir şeyler öyle olmak istiyorsa öyle kalsın, oraya konmuşsa orada dursun, aklım da o kadarına takılmayıversin.
0
101
714
yuvarlanıp gidiyoruz. komik ve hüzünlü insanların en sevdiği cümle. yani eve gidip beni görünce gülümseyen yüzler için üç fincan salep yapıp üstüne güzelce tarçın serpeyim de gün bitiversin. yani yuvarlanıyoruz ve haliyle gidiyoruz. hüzünlüyüz ama komiğiz.
0
50
693
içime sular serpmesini hiç beklemediğim halde içimi su kenarında susuz bırakan sevgilerde beklemiyorum, uzağı düşünürken “ya gidemezsem” demiyorum, sürekli oralardaki balkonumu ve fesleğenimi düşlüyorum, sevdiğim her şeyi canımın yanında tutuyorum, eskisi kadar iç çekmiyorum.
2
59
706
bazı akşamlar karşısında oturmak için yürüyüşe çıktığım bir ağaç var. ona bakarken iyi olmaya çalışıyorum, hiçbir yere gitmemesi çok hoş, onu orada bırakıp eve döndüğümde sonraki gün yine göreceğimi bilmek de hoş.
6
29
675