Ακολουθώντας μακρόπνοο και συστηματικό προγραμματισμό, η Τουρκία μετασχηματίζεται σε περιφερειακή θαλάσσια δύναμη, επιδιώκοντας την πραγμάτωση βλέψεων πολύ πέραν των αμιγώς στρατιωτικών, την ίδια ώρα που η Ελλάδα συρρικνώνει το Στόλο της και εγκαθιστά όπλα ναυτικής κρούσης στην ξηρά. Πίσω από το τουρκικό μαζικό ναυπηγικό πρόγραμμα δε βρίσκεται μόνο η επιδίωξη της ολοκληρωτικής επικράτησης έναντι της Ελλάδας στην περίπτωση ένοπλης αντιπαράθεσης. Ασφαλώς η ενίσχυση του Τουρκικού Ναυτικού (TDK) με σύγχρονες, ομοιότυπες, εγχώρια αναβαθμίσιμες και συγκρατημένου κόστους χρήσης μονάδες αποτελεί εξαιρετικά σημαντικό βήμα στην κατεύθυνση της ανατροπής του ισοζυγίου Ναυτικής Ισχύος (Naval Power) στο Αιγαίο Πέλαγος και την Ανατολική Μεσόγειο. Εντούτοις ο τουρκικός σχεδιασμός στοχεύει πολύ παραπέρα, στην ευρύτερη και σημαντικότερη Θαλάσσια Ισχύ (Sea Power) και την εγγραφή της Τουρκίας στους νεοπαγείς φορείς της. Η υλοποίηση του εν λόγω σχεδιασμού έχει κατακλυσμιαίες συνέπειες στην όψη του γεωπολιτικού χάρτη της περιοχής, ο οποίος αναδιαμορφώνεται ταχύτερα από τον αντίστοιχο γεωγραφικό, επηρεάζοντας όμως αναπόφευκτα τη μορφή του τελευταίου. Οι αλλεπάλληλες τουρκικές στρατιωτικές επεμβάσεις σε Ιράκ, Λιβύη και Συρία αποφέρουν αυτονόητα πολιτικά και γεωπολιτικά κέρδη, όμως για την απόκτηση ζωτικού χώρου και οικονομικών ωφελημάτων η Τουρκία στράφηκε στην αξιοποίηση της ελεύθερης για όλα τα κράτη ανοικτής θάλασσας (Μέρος VII της UNCLOS). Και αυτό επειδή αντίθετα από την ξηρά, η οποία δε γνωρίζει νομικό ανάλογο ούτε προσφέρει αντίστοιχες δυνατότητες, στην ανοικτή θάλασσα όλα τα κράτη ασκούν τις ελευθερίες ναυσιπλοΐας, υπέρπτησης, τοποθέτησης υποβρυχίων καλωδίων και σωληναγωγών, κατασκευής τεχνητών νήσων και άλλων εγκαταστάσεων, αλιείας και επιστημονικής έρευνας (άρθρο 87 της UNCLOS). Αξιοποιώντας τις ελευθερίες της ανοικτής θάλασσας, η Τουρκία σκοπεύει να προβεί στη διεξαγωγή ερευνών και την εξόρυξη υδρογονανθράκων στις Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες της Λιβύης και της Σομαλίας, εν αναμονή ανάλογων εξελίξεων στη Συρία. Με τον τρόπο αυτό η Τουρκία θα συμμετάσχει στην εκμετάλλευση σημαντικών ενεργειακών αποθεμάτων, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα τον έλεγχο στρατηγικών Θαλάσσιων Γραμμών Επικοινωνίας (SLOC). Επιπλέον ο ευμεγέθης στόλος κύριων μονάδων επιφανείας του TDK θα επιτρέψει τη συμμετοχή της σε επιχειρήσεις καταστολής της πειρατείας (άρθρα 100-107 της UNCLOS), ενισχύοντας τη διεθνή παρουσία της. Το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα είναι ένα TDK το οποίο θα "αλωνίζει" στην Κεντρική και ��νατολική Μεσόγειο, στην Ερυθρά Θάλασσα, στον Κόλπο του Άντεν και στις ακτές της Σομαλίας στον Ινδικό Ωκεανό, η οποία έχει την εκτενέστερη ακτογραμμή στην ηπειρωτική Αφρική, μήκους 3.333km, και ΑΟΖ επιφάνειας 830.389km². Πριν από όλα αυτά η Τουρκία στο μέτρο των δυνατοτήτων της φρόντισε να καθηλώσει την Ελλάδα στον ελάχιστο δυνατό εθνικό θαλάσσιο χώρο, ανάγοντας την επέκταση του εύρους της ελληνικής χωρικής θάλασσας στο Αιγαίο Πέλαγος στα 12nm σε αιτία πολέμου (casus belli) από τις 8 Ιουνίου 1995, ενώ με το Ανακοινωθέν της Μαδρίτης στις 8 Ιουλίου 1997 η Ελλάδα δεσμεύτηκε στο σεβασμό των νόμιμων ζωτικών συμφερόντων και ενδιαφερόντων της Τουρκίας στο Αιγαίο, τα οποία έχουν μεγάλη σημασία για την ασφάλεια και την κυριαρχία της, καθώς και στην αποφυγή μονομερών ενεργειών στη βάση του αμοιβαίου σεβασμού και της επιθυμίας αποτροπής συγκρούσεων οφειλομένων σε παρεξήγηση. Σε ανάλογες δεσμεύσεις προέβη και η Τουρκία, όμως δεν είναι αυτή η οποία έχει ζωτικό συμφέρον για την επέκταση της χωρικής θάλασσάς της στο Αιγαίο σε 12nm. Η αντίδραση της Ελλάδας στην τουρκική επέκταση στη θάλασσα πρέπει να μην περιοριστεί αποκλειστικά στο στενά εξοπλιστικό πεδίο, στο οποίο πάντως ως αρχικό και ελάχιστο βήμα απαιτείται η άμεση λήψη αποφάσεων για την πρόσκτηση της τέταρτης FDI HN και την προμήθεια σύγχρονων κορβετών. Επίσης είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία η διατήρηση του τεχνολογικού πλεονεκτήματος, το οποίο το ΠΝ διαχρονικά απολάμβανε παρά την εξίσου διαχρονική στενότητα οικονομικών πόρων.

Σπάνια τέτοιες βαρύγδουπες αναφορές έχουν την προέλευσή τους αποκλειστικά στα δημοσιογραφικά γραφεία. Βέβαια για να δοθεί ένα μέτρο της σοβαρότητας της κατάστασης, τα στελέχη του FBI δεν έχουν γίνει συλλήβδην γνωστά σε κάθε ενδιαφερόμενο με ένα έγγραφο το οποίο δημοσιεύτηκε σε ιστολόγιο αστυνομικού ενδιαφέροντος. Επίσης το (αληθινό) FBI υπάγεται στο Υπουργείο Δικαιοσύνης (DOJ) των ΗΠΑ.

@iantoniadis75 Χρόνια πολλά!

RT @SavvasVlassis: Θα υπάρξει Τροποποίηση (Amendment) στην σύμβαση, με την οποία θα επιβεβαιωθεί η είσοδος της Ελλάδας στην κοινοπραξία. ht…

Για τα υποβρύχια η τορπίλη παραμένει το κύριο όπλο προσβολής πλοίων, ωστόσο κατά περίπτωση είναι επιλέξιμο το βλήμα, επειδή η χρήση του συμπιέζει το διαθέσιμο χρόνο αντίδρασης του αμυνόμενου, ενώ επιπλέον αναιρεί συγκεκριμένους γεωγραφικούς ή επιχειρησιακούς περιορισμούς στους οποίους υπόκειται η χρήση τορπίλης. Επισημαίνεται ότι ούτε η εκτόξευση της τελευταίας περνάει απαρατήρητη από τα συστήματα επιτήρησης του αντιπάλου. Εξάλλου βλήματα όπως το SM40 διαθέτουν τη δυνατότητα προσβολής πλοίων εντός ναυστάθμων ή χερσαίων στόχων γνωστών γεωγραφικών συντεταγμένων, αξιοποιώντας το εκ��εταμένο βεληνεκές τους.

Ειναι μειονέκτημα, για το λόγο αυτό ορισμένοι κατασκευαστές υιοθετούν λύσεις για τον περιορισμό του. Για παράδειγμα η MBDA εγκαθιστά την έκδοση υποβρύχιας εκτόξευσης SM39 (και πλέον SM40) του Exocet σε Υποβρύχιο Όχημα (VSM) με αυτόνομη πρόωση πυραυλοκινητήρα στερεού προωθητικού, ο οποίος το επιταχύνει σε ταχύτητα 20m/sec. Το VSM διαθέτει τη δυνατότητα μεταβολής της πορείας του σε διόπτευση, διασχίζει την επιφάνεια της θάλασσας υπό γωνία 45° σε απόσταση 200m από το υποβρύχιο και ακολούθως πραγματοποιεί περιστροφή περί τον εγκάρσιο άξονα, έως ότου φτάσει σε γωνία 12°, ενώ το βλήμα εκτοξεύεται όταν το VSM βρίσκεται σε ύψος 20m. Με τη μέθοδο αυτή αποσκοπείται η απόκρυψη της θέσης του υποβρυχίου κατά την εκτόξευση, ενώ η μικρή γωνία ανύψωσης του Exocet κατά την εκτόξευση εξασφαλίζει ότι θα εκτελέσει άνοδο περιορισμένου ύψους, προκειμένου να μη διασχίσει τον ορίζοντα ραντάρ των εχθρικών συστημάτων επιτήρησης. Σε ανάλογο όχημα εγκαθίσταται το Ναυτικό Βλήμα αεροδυναμικής Πτήσης (MdCN), όπως φαίνεται στη φωτογραφία. Η συγκεκριμένη μέθοδος εκτόξευσης είναι πιο εξελιγμένη από αυτήν του UGM-84 Harpoon, το οποίο εκτοξεύεται ενθυλακωμένο (ENCAP) σε κάψουλα θετικής πλευστότητας χωρίς πρόωση, η οποία φθάνει στην επιφάνεια σε περιορισμένη απόσταση από το υποβρύχιο, χωρίς να τη διασχίζει, ακολουθεί δε η εκκίνηση του πυραυλοκινητήρα επιτάχυνσης, ενώ το βλήμα βρίσκεται σε γωνία ανύψωσης μεγαλύτερη αυτής του Exocet. Ο λόγος για τον οποίο υιοθετήθηκε η μέθοδος εκτόξευσης του SM39 σχετίζεται με το περιορισμένο βεληνεκές της τάξης των 50km, ωστόσο η νέα έκδοση SM40 επιτυγχάνει υπερδιπλάσιο (120km), διατηρώντας ταυτόχρονα τα πλεονεκτήματα της αξιοποίησης του VSM.

Πράγματι, ενώ στην ανακοίνωση της DSCA αναφερόταν το Συμπαγές Χαμηλής Συχνότητας Ενεργό Παθητικό Σόναρ Μεταβλητού Βάθους, όρος ο οποίος παραπέμπει στο Συνδυασμένο Ενεργό και Παθητικό Σόναρ Ρυμουλκούμενης Διάταξης (CAPTAS)-2 της Thales, σε σχετική απεικόνιση η οποία δημοσιεύτηκε τον Οκτώβριο 2022 εμφανίζεται μόνο το σύνολο αντιμέτρων τορπίλης SLQ-25 Nixie και καθόλου VDS. Αναφορικά με τα λοιπά πιθανά VDS, το USN εγκατέλειψε την εξέλιξη του Συστήματος Αποστολής Πομπού Διάταξης Διπλής διαμόρφωσης (DART MS) AN/SQS-62 της Raytheon το 2022, μετά τη διαπίστωση σοβαρών προβλημάτων υδροδυναμικής ευστάθειας κατά την παρέαση του υποσυστήματος ρυμουλκούμενου ατρακτίδιου και της Ρυμουλκούμενης Διάταξης Πολλαπλής Λειτουργίας (MFTA), τα οποία αποδίδονταν στο απόρρευμα των τεσσάρων υδροπροωθητήρων Rolls-Royce/KaMeWa 153SII/153BII. Με επικείμενη την ακύρωση του AN/SQS-62 και ακολούθως την αντικατάστασή του στη φρεγάτα κλάσης Constellation από το Συνδυασμένο Ενεργό και Παθητικό Σόναρ Ρυμουλκούμενης Διάταξης (CAPTAS)-4 της Thales, η HF² προσφέρθηκε αρχικά προς το ΠΝ με το CAPTAS-2, το οποίο όμως τελικά αντικαταστάθηκε από το Ενεργό Ρυμουλκούμενο Σόναρ Χαμηλής Συχνότητας (LFATS) της L3HARRIS. Η αλλαγή μόνο τυχαία δεν ήταν, καθώς έτσι μειωνόταν το μήκος της ρυμουλκούμενης διάταξης από 90m σε 26,5m και το βάρος της από 2.490kg σε 736kg. Απομένει να αποδειχθεί αν το MMSC θα δεχθεί και στην περίπτωση του VDS τη λύση η οποία προτάθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος του ΠΝ, κάποια άλλη λύση ή και καμία.

Αποτελεί κραυγαλέα αντίφαση και ένδειξη έλλειψης σοβαρότητας να προτείνει η Ελλάδα τη δημιουργία ενός νέου ταμείου €100 δισ. για τη χρηματοδότηση των συλλογικών αμυντικών αναγκών των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ανάμεσα στις οποίες κατονομάζει ρητά την "ευρωπαϊκή αντιπυραυλική ασπίδα", και ταυτόχρονα μέσω συστηματικών διαρροών στα μέσα μαζικής ενημέρωσης να προετοιμάζει την κοινή γνώμη για την προμήθεια συστημάτων βλημάτων πυροβολικού και Επίγειας Αεράμυνας (GBAD) από το Ισραήλ, παρακάμπτοντας ακόμη και τις υποψηφιότητες ευρωπαϊκής προέλευσης, τις οποίες ήδη έχει επιλέξει για άλλους Κλάδους των Ενόπλων Δυνάμεων, και παραβιάζοντας προκλητικά την αυτονόητη απαίτηση για εξασφάλιση ομοιοτυπίας των αξιοποιούμενων οπλικών συστημάτων. Εξίσου αντιφατική, αλλά και εθνικά επιζήμια, είναι η απόφαση να εγκαταλείψει η χώρα τη συμμετοχή της στην ανάπτυξη του ευρωπαϊκής προέλευσης Βλήματος Αέρος-Αέρος (AAM) Συστήματος Υπέρυθρης Απεικόνισης-Ελέγχου Ουράς/Ανύσματος Ώσης (IRIS-T) Block II, ενώ συμμετείχε με την Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία (ΕΑΒ), τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα (ΕΑΣ) και την Intracom Defense (IDE) στην ανάπτυξη και παραγωγή της αρχικής έκδοσης IRIS-T Block I, η οποία αξιοποιείται στα μαχητικά αεροσκάφη F-16C/D της ΠΑ, όχι όμως και στα ίδιου τύπου μαχητικά αεροσκάφη της Τουρκικής Αεροπορίας (THK), αποτελώντας έτσι σημαντικό παράγοντα διαφοροποίησης του εξοπλισμού των Ενόπλων Δυνάμεων και μάλιστα με ευρωπαϊκή πολιτική βάση. Με τις ενέργειες αυτές είναι εμφανώς προσχηματική η μεγαλόστομη διακήρυξη περί εθνικής ανάπτυξης οπλικών συστημάτων αντί της αγοράς τους "από το ράφι", την ώρα που εγκαταλείπεται η εθνική βιομηχανική συμμετοχή σε οπλικά συστήματα κρίσιμα για τις Ένοπλες Δυνάμεις, τα οποία αυτές ακολούθως θα κληθούν να αποκτήσουν αμιγώς ως "πελάτες", αλλά και την ώρα που απουσιάζει οποιαδήποτε ένδειξη για την κατασκευή στην Ελλάδα των φημολογούμενων βλημάτων ισραηλινής προέλευσης, στην ανάπτυξη των οποίων άλλωστε η χώρα έχει μηδενική εμπλοκή. Η αναντιστοιχία λόγων και έργων της πολιτικής ηγεσίας στον τομέα της Εθνικής Άμυνας δεν είναι πρωτόγνωρη, ωστόσο η συνέχισή της έχει πλέον στερήσει και τα τελευταία επιχειρήματα των εφαρμοστών της.

Ακριβώς αυτή είναι η διάταξη, όπως ισχύει σήμερα. Ο Ν. 3938/2011 εξακολουθεί να ισχύει με τη συγκεκριμένη αρίθμησή του. Το άρθρο 1 τροποποιήθηκε με το άρθρο 188 παρ. 1 του Ν. 4662/2020. Αυτό το οποίο δεν ισχύει πλέον είναι η αρχική διάταξη του άρθρου 1 του Ν. 3938/2011 περί Σύστασης Γραφείου Αντιμετώπισης Περιστατικών Αυθαιρεσίας στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, την οποία αναφέρατε. Το άρθρο 1 διαλαμβάνει πλέον την αρμοδιότητα του Συνηγόρου του Πολίτη και όχι αυτήν του Γραφείου Αντιμετώπισης Περιστατικών Αυθαιρεσίας. Προφανώς θεωρήσατε ότι με την τροποποίηση του άρθρου 1 του Ν. 3938/2011 άλλαξε και η αρίθμηση του νόμου, ωστόσο η αρχική αρίθμηση παραμένει.

Ακριβώς το αντίθετο συνέβη, παρατέθηκε η ισχύουσα σήμερα διάταξη. Εσείς αναφέρατε την αρχική και ήδη καταργημένη. Μία απλή επισκόπηση των αναρτήσεων αποδεικνύει την αλήθεια. Είναι δικαίωμα του καθενός να καλύπτεται από ό,τι πιστεύει. Βεβαίως μεγαλύτερη σημασία από την πίστη έχει η διαδικαστική έκβαση των υποθέσεων.

Ούτε αυτό έχει σημασία, επειδή η αρμοδιότητα του Συνηγόρου του Πολίτη για την κρίση πράξεων και παραλείψεων του ένστολου προσωπικού του Λιμενικού Σώματος Ελληνικής Ακτοφυλακής ιδρύεται απευθείας από το Ν. 3938/2011, στον οποίο αυτό κατονομάζεται ρητά, επομένως είναι αδιάφορη η υπαγωγή του στο ένα ή το άλλο Υπουργείο. Επίσης είναι ολοφάνερο ότι διαβάζετε την αρχική (και ήδη καταργημένη) διάταξη του άρθρου 1 του Ν. 3938/2011 και όχι αυτήν η οποία ισχύει από τις 7 Φεβρουαρίου 2020, όταν το συγκεκριμένο άρθρο τροποποιήθηκε με το άρθρο 188 παρ. 1 του Ν. 4662/2020.

Στην υπόθεση σχετικά με το ναυάγιο στα ανοικτά του Φαρμακονησίου τα πράγματα ήταν χειρότερα (αν και δεν αποκλείεται να χειροτερέψουν και ως προς το ναυάγιο της Πύλου), καθώς η Ελλάδα καταδικάστηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στις 7 Ιουλίου 2022 (Safi και Λοιποί κατά Ελλάδας, προσφυγή 5418/15) για παραβίαση των άρθρων 2 (δικαίωμα στη ζωή) και 3 (απαγόρευση των βασανιστηρίων) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και υποχρεώθηκε να καταβάλει αποζημίωση €330.000.

Ασφαλώς το γεγονός ότι η έρευνα ολοκληρώνεται με καθυστέρηση δε θίγει το κύρος της, ακριβώς όπως συμβαίνει και με τις δικαστικές αποφάσεις. Η αρμοδιότητα του Συνηγόρου του Πολίτη εκτείνεται ακριβώς στην κρίση των πράξεων και παραλείψεων του ένστολου προσωπικού των Σωμάτων Ασφαλείας. Σχετικά με τις υπηρεσιακές ανακοινώσεις, η βασιμότητα του περιεχομένου τους θα κριθεί από τη δικαστική έκβαση της υπόθεσης, η οποία θα καθορίσει και το μέτρο της αξίας τους.

Ο Συνήγορος του Πολίτη είναι ο Εθνικός Μηχανισμός Διερεύνησης Περιστατικών Αυθαιρεσίας με αρμοδιότητα τη συλλογή, την καταγραφή, την αξιολόγηση, τη διερεύνηση ή την περαιτέρω προώθηση προς άσκηση πειθαρχικού ελέγχου στις αρμόδιες υπηρεσίες, καταγγελιών για πράξεις, ενέργειες ή παραλείψεις, του ένστολου προσωπικού εν προκειμένω του Λιμενικού Σώματος Ελληνικής Ακτοφυλακής, οι οποίες εκδηλώθηκαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους με αφορμή το περιστατικό του ναυαγίου στα διεθνή ύδατα ανοικτά της Πύλου στις 14 Ιουνίου 2023 και αφορούν παράνομες εκ προθέσεως προσβολές κατά της ζωής, στις οποίες συγκαταλέγονται η έκθεση και η θανατηφόρα έκθεση (άρθρο 306 παρ. 1 και 2 ΠΚ).

Κύριε Σαρικά το βεληνεκές του βλήματος του συστήματος David's Sling δεν είναι το αναφερόμενο στο άρθρο σας ως 300km. Η κατασκευάστρια εταιρία Rafael το διαφημίζει ως ικανό να παρέχει Μέσου προς Μακρό Βεληνεκές Άμυνα (Medium-to-Long Range Defense) και τα 300km προφανώς δεν εμπίπτουν στη συγκεκριμένη κατηγορία. Άλλωστε, αν ανατρέξετε στις πηγές οι οποίες αναφέρουν βεληνεκές 300km, θα διαπιστώσετε ότι αναφέρουν επιχειρησιακή οροφή μόλις 15km. Αυτονόητα το λίαν εκτεταμένο βεληνεκές 300km είναι εντελώς ασύμβατο με το υπερβολικά βραχύ μέγιστο ύψος αναχαίτισης 15km, διαφορετικά θα έπρεπε να υποστηριχθεί η εκδοχή ότι το βλήμα είναι ικανό μόνο για χαμηλής γωνίας άνοδο! Για να γίνει ακόμη πιο κατανοητός ο συλλογισμός, επισημαίνεται ότι το βλήμα ASTER 30 Block 1, το οποίο θα εξοπλίζει τις FDI HN του ΠΝ, επιδεικνύει μέγιστο ύψος αναχαίτισης 20km με βεληνεκές της τάξης των 120km. Αν το βεληνεκές του ισραηλινού βλήματος ήταν 300km, η επιχειρησιακή οροφή του θα ήταν σαφώς υψηλότερη αυτής του ASTER 30 Block 1. Αλλά και για την αναφερόμενη μέγιστη ταχύτητα Mach 7,5 υπάρχουν πολύ σοβαρές επιφυλάξεις, καθώς το βλήμα φέρεται να έχει βάρος 400kg, δηλαδή υπολείπεται κατά 50kg του ASTER 30 Block 1 βάρους 450kg, το οποίο αναπτύσσει μέγιστη ταχύτητα Mach 4,5. Η διαφορά ταχύτητας Mach 3 είναι εξαιρετικά μεγάλη για να δικαιολογείται σε ένα βλήμα επίγειας εκτόξευσης βάρους χαμηλότερου του σχετικά ελαφρού ASTER 30 Block 1. Ενδεικτικά το βάρους 900kg βλήμα του συστήματος Τερματικής Άμυνας Περιοχής Μεγάλου Ύψους (THAAD), το οποίο είναι ικανό για εξωατμοσφαιρική αναχαίτιση βαλλιστικών βλημάτων, επιτυγχάνει μέγιστη ταχύτητα της τάξης των Mach 8,2, αλλά με βεληνεκές 200km και μέγιστο ύψος αναχαίτισης 150km! Επίσης το ανάλογων επιχειρησιακών επιδόσεων βλήμα Arrow 2 φέρεται ότι έχει το θηριώδες βάρος των 1.300kg (!) ή και μεγαλύτερο, προκειμένου να περιέχει την απαιτούμενη για τις συγκεκριμένες επιδόσεις ποσότητα στερεού προωθητικού. Ακόμη και το βλήμα SM-6 των USN και RAN, το οποίο υπερβαίνει κατά 70km το υποτιθέμενο βεληνεκές του βλήματος του David's Sling (αν αυτό γινόταν πιστευτό), επιτυγχάνει μέγιστο ύψος αναχαίτισης άνω των 34km με ταχύτητα της τάξης των Mach 3,5 ή και ελαφρά υψηλότερη, σε καμία όμως περίπτωση διπλάσια! Επομένως τα αναφερόμενα τεχνικά χαρακτηριστικά του David's Sling δεν είναι σε καμία περίπτωση ρεαλιστικά, επειδή αντιβαίνουν καταφανώς σε αυτά όχι μόνο των συγκρίσιμων ανταγωνιστικών συστημάτων, αλλά και των εξειδικευμένων Αντιβαλλιστικών Βλημάτων (ABM).

Ασφαλώς η προέλευση όλων των συστημάτων δεν έχει την ίδια βαρύτητα από τεχνολογική και βιομηχανική άποψη. Με δεδομένο ότι διεθνώς ελάχιστα κράτη διαθέτουν την τεχνογνωσία κατασκευής στροβιλοκινητήρων, τα επόμενα σημαντικότερα συστήματα του Gripen είναι κατά σειρά σπουδαιότητας το Σύστημα Ελέγχου Πτήσης (FCS) και το ραντάρ PS-05/A. Αμφότερα είναι σουηδικής προέλευσης (το ραντάρ αναπτύχθηκε από την Ericsson σε συνεργασία με την GEC-Marconi). Μάλιστα το FCS βρισκόταν πίσω από τα δύο διάσημα περιστατικά συντριβής του πρωτοτύπου JAS 39-1 και ενός JAS 39A παραγωγής στις 2 Φεβρουαρίου 1989 και 8 Αυγούστου 1993 αντίστοιχα. Ωστόσο στο JAS 39E/F το ραντάρ Raven ES-05 αναπτύχθηκε από τη Selex ES (ήδη Leonardo SpA).

@Ghpainting4 @cynaegeirus Το πρώην SWIFT (HSV2), το οποίο δέχθηκε επίθεση από τους Χούθι στο Στενό Μπαμπ ελ Μαντέμπ την 1η Οκτωβρίου 2016, θεάθηκε στα Αμπελάκια Σαλαμίνας από τον Ιούλιο 2017. Ο @D__Mitch έχει προβεί σε σχετικές αναφορές.

Το C-17A Globemaster III δεν είναι σχεδίαση της Boeing, αλλά της McDonnell Douglas. Πραγματοποίησε την πρώτη πτήση του στις 15 Σεπτεμβρίου 1991 και εισήχθη σε υπηρεσία με την USAF στις 17 Ιανουαρίου 1995. Δυόμισι έτη αργότερα, τον Αύγουστο 1997, η McDonnell Douglas συγχωνεύτηκε με απορρόφηση από την Boeing δυνάμει συμφωνίας αξίας $13 δισ. Η Douglas Aircraft Company, η οποία συγχωνεύτηκε με τη McDonnell Aircraft Corporation στις 28 Απριλίου 1967, είχε εξαιρετική παράδοση στη σχεδίαση στρατιωτικών μεταφορικών αεροσκαφών, έχοντας προηγουμένως κατασκευάσει τα C-74 Globemaster και C-124 Globemaster II.