Hola
@vodafone_es
Me habéis llamado hoy para ofrecerme mejoras con respecto a mi compañía telefónica actual. Le he dicho al operador que no, que prefiero mi compañía gallega que me atiende en mi idioma. Me ha contestado que para qué quiero eso si entiendo el castellano.1/5
Avistadas dúas señoras de ganchete na alameda de Santiago que non levaban bolsas do super nin acompañaban a ningún menor. Creo que son reincidentes. Policía por favor.
Porque me importa poco que ofrezcais la posibilidad de configurar la atención telefónica en galego para calmar a las histéricas del idioma como yo, si lo hacéis solamente como coartada testimonial en el marco de un discurso manifiestamente fóbico, irrespetuoso y rancio. 5/5
Unha cousa demoníaca do galego é que se poidan xuntar tres "o" seguidos ao final dunha palabra.
—Bo día, señor, gustaríame pedirlle perdón.Perdóame vostede?
—Si, perdóoo.
Ninguén te preparara para o día en que te enteras por twitter de que o teu libro gañou o Premio da Crítica española de narrativa. Nin para sabelo soa nun aeroporto en plena pandemia. Pero o meu signo é que me pasen cousas boas cando menos o agardo e estou moi emocionada. Grazas🎠
Me voy a ahorrar lo que me parece que me llame una empresa a las nueve de la mañana para reírse de mis elecciones como consumidora y de mis derechos lingüísticos. Lo que sí os aconsejo es que cambieis el discurso por otro más educado e inteligente, en aras de ganar clientela 4/5
«Algúns descobren tarde o que lles gusta e outros só veñen por intuición,(...). O malo non é entregarse a unha paixón con máis ou menos anos. O terrible é morrer sen buscala. Por desidia ou porque a vida non permitise facelo.»
[Domingo Villar en 'O último barco', Galaxia]
O ser humano ten un abano diverso e inesgotable de emocións. Ningunha que non poida expresar con algún destes seis stickers do Pelegrín que veño de confeccionar.
Como soy una persona que tiene más cosas que hacer que paciencia, le he dicho que no iba a discutir con él sobre sociolingüística y que "sí me importan más esas cosas, adios, buenos días" y se ha reído (no mucho, eh?). 3/5
Como soy una persona paciente y educada, le he explicado que era importante para mí. Él, con un tono nada paciente y nada educado, me ha preguntado "si me importan más esas cosas que pagar menos porque desde luego él no lo entiende". 2/5
O meu fillo contou que lle caeu un raio enriba.
Logo explicou que era un raio de sol
que saíu dunha nube.
E deulle nos ollos,
e pechounos
e xa está.
Cinco anos e mestre do clickbait.
🌞
Unha lingua non nace "lingua común". En todo caso chega a selo. E non pola natural disposición dos pobos a abandonar o seu idioma propio senón a causa de duros procesos de substitución lingüística. Quen empuña a hexemonía contra esta media chispa de reparación non ten vergonza.
Borja Sémper se arranca a hablar en euskera para criticar el uso de lenguas cooficiales en el Congreso: "Tenemos la suerte de que España es una nación que comparte una lengua común"
Cando alguén esixe a outra persoa un cambio de lingua "por educación", sempre é, realmente, por ideoloxía. Pero, para asoballar ás outras, é máis útil inventar un universal de conduta educada que dicir: "é inaceptable que actúes coma se a miña ideoloxía puidese ser cuestionada"🙋🏻♀️
Hoxe almorzamos fóra e quixen mercar os xornais para gardalos, para conservar estas páxinas nun cartafol onde teño algúns outros recortes de días importantes.
Porque non todas as mañás son tan solleiras coma esta, e está ben poder lembrala. 😊☀️
Ese momento de crise que lle chega a calquera galegofalante ao ter que decidir se se vai atrever a pedir unha porca e un parafuso na ferraxería, se é mellor dicir algo como "quero unha tuerca e un tornillo", ou se a solución pode ser tirar coa banqueta azul e esquecer o problema.
A felicidade é unha cousa inaprensible pero a alegría adoita presentarse con formas concretas e refulxentes. Isto significa tanto para min que non sei ben que dicir. Estou aínda nerviosa, agradecida e moi emocionada. Moitas grazas.
📚
@bertadavila
gaña o Premio
@Xerais
de Novela e mais o Premio Jules Verne de Literatura Xuvenil coas súas obras 'Os seres queridos' e 'Un elefante na sala de estar'. O XXVI Premio Merlín de Literatura Infantil foi para
@LediciaCostas
pol''O neno de lume'
Unha persoa: que marabilla se as Tanxugueiras conseguisen espertar o interese da xente pola música tradicional.
A mesma persoa días despois: que noxo dá a xente que antes pasaba e só agora lle acorda mercar unha pandeireta e anotarse a clases.
Realmente é unha maneira de vivir.
Dous pensamentos para comezar o día de hoxe:
1. O que máis me gusta de Salvador Sobral é esa actitude súa entre artista intenso e rebelde e meu abuelo.
2. Nunca pensei que viviría para ver na mesma frase as palabras Benidorm Fest e Celso Emilio Ferreiro.
☕️🪴
O meu fillo escoitoume un día nunha locución da megafonía da Feira do Libro de Santiago e a partir dese día sacou a conclusión de que eu son a voz que sae dos semáforos, a que di "Porta Faxeira, pode pasar", así que, cando cruza, coméntalle á xente: "Esa é miña nai que fala!" 🤭
O meu fillo achegouse a min con cara de circunstancias e un obxecto non identificado na man. Amosoume esta peza dun xogo e dixo: "Mira, mamá, encontrei o tornillo que che falta".
E logo marchou rindo polo corredor coma se fose o neno máis hilarante do planeta.
En shock, estou.
Ser amable é algo altamente revolucionario que podes facer con pouco esforzo e que ten o poder de cambiar para mellor as vidas das persoas coas que interactúas e mais a túa propia.
*non importa cando leas isto*
Aquí o meu fillo recitando un poema do "Darío a diario" de Xela Arias. 🌷
(e, a continuación, nun esclarecedor bonus track, explica a principal dificultade do lector de poesía.)
Seguramente esta semana sexa unha das máis bonitas que me tocou vivir nos últimos tempos. Grazas por miles ao xurado que decidiu premiar hoxe "Illa decepción", que é, seguramente, o mellor que escribín. Xa non sei que dicir hoxe. Feliz e asombrada. 🥳
Hoxe hai cinco anos que nos deixou Agustín Fernández Paz.
Esta foto é do outono de 2008. Admiraba o escritor, pero o Premio Biblos para escritoras novas permitiume admirar tamén ao mestre. Eu tiña vinte anos e el unha paciencia infinita. Quedan os seus libros e o seu exemplo.🍁
Nesta vida hai xente rancorosa, xente moi rancorosa, e logo está o meu fillo que rexeitou as pegatinas de regalo post-vacina que lle ofreceu a enfermeira e dixo —coma se fose Lola Flores rediviva—: «As pegatinas non me quitarán este dolor».
Preguntábame se hoxe, por ser hoxe, algunha xente tería o pudor de calar un pouco para que as demais descansásemos de tanta estupidez. Pero asumo que a resposta vai ser non. A ver se pode ser que non lles aplaudamos.
Non están do noso lado, amigas, están no noso sitio.
Escribín isto co caso Asunta como pano de fondo, a serie como pretexto, o Ensanche de Santiago como protagonista, e aqueles anos tolos en que pasaron tantas cousas como marco. Tituleina "¿Qué te vas a esperar de la gente?" Pois iso, qué te vas a esperar.
Declaracións de Darío na praia falando cun amiguiño novo na beira do mar:
"A miña mamá é esa que está un poco roja. Os meus xoguetes están alí na toalla donde está aquel señor que por cierto no es mi padre."
😬
Hoxe souben que o lugar exacto onde pasei sete anos da miña infancia e adolescencia é a Galicia Profunda e tamén, como consecuencia, o inferno para as criaturas.
Outra cousa máis que contarlle á psicóloga na miña defensa.
Darío (+5) protestou hoxe por comer peixe porque o peixe non lle gusta porque ten espiñas. Ao argumentarlle que o seu peixe estaba cortado en trozos no seu prato e sen espiñas, afirmou, coma se fose Anne Carson, que dá igual porque no peixe está "el recuerdo de la espina".
Fomos ver Cuñados. O que pasa na peli pasa aquí e a xente de aquí, mais sen sombra de clixés sobre a galeguidade. Cine galego e en galego para todos os públicos por completo exportable. Estupendo guion de Araceli Gonda e estupendas actuacións. Paseino bárbaro e foi reconfortante.
Nos territorios con dous idiomas oficiais os dous idiomas son cooficiais. Iso é o que quere dicir "cooficial". Non hai un idioma oficial e outro cooficial, como nunha familia con dous proxenitores responsables dun menor non hai un proxenitor responsable e outro corresponsable.
Unha cousa curiosa de todos os que afirman rotundamente que non hai rastro de machismo "en el dibujo del policía y la enfermera" é que, a pesar de que non o di nin o pon en ningures, asumen que a muller representada non é unha médica. 🤔
Aproveitando este tweet tan celebrado estaba pensando en facer un fío con recomendacións para imponer el gallego a un neno de, supoñamos, catro anos, que fose galegofalante ata chegar á escola, pero impoñelo de verdade, coa estratexia de éxito do castelán. Abro fío 👇🏻
Pouca broma co tema dos okupas. Se non que lle pregunten ao Coelliño Branco, que un día foi buscar coles á horta para facer un caldiño e cando volveu na súa casa estaba a Cabra Cabresa e tivo que marchar. Agora protagoniza o anuncio de Securitas Direct.
#prayforcoelli
ñobranco
Hoxe vin unha entrevista que lle fixeron a Carrère e non lle preguntaban se vai deixar de escribir en francés. A min aínda hai xornalistas galegos que me preguntan se vou deixar de escribir en galego e pensei que aos escritores importantes tamén lles pasaba.
Feliz Día do Libro a quen algunha vez desexou chegar á casa canto antes, intrigada ou conmovida pola expectativa dun libro que agarda, para quedar soa e, por fin:
No verán de 2019 merquei nun rastro de Marsella unha caixa de postais escritas e enviadas antes dos 80.
Mandeille unha mensaxe a un amigo coa foto das postais e díxenlle: "todo isto algún día será libro".
Ese libro é ILLA DECEPCIÓN e agora mesmo está en imprenta.🥰
♥️🏝♥️
Os señores que paran diante dun paso de peóns e agardan a que chegues ti conducindo para dicir «pasa-pasa» coa man, teñen vontade de cruzar ou de dirixir o tráfico?
🚶🏻🚗
Hoxe foi á imprenta este libro e estou contenta.
A cuberta é resultado do fermoso traballo do ilustrador Héctor Pichel. A novela espreita por debaixo dun veo de nube ou de neve.
Moitas grazas a
@xerais
e a
@nolimoo
por coidar este libro e acompañalo.
10 de marzo en librarías.
Venceredes vós.
Pero nosoutros
temos da nosa parte
os carballos de abril,
as espadanas, a ouricela,
o pan de sapo, as beloritas,
a ra de San Antón, o vagalume,
a troita, a vacaloura,
o xabaril e o corzo,
o mascato e a rula.
(...)
Escribiume unha persoa por redes para pedirme se podo asinarlle un libro que deixou apartado nunha libraría.
Díxenlle que me indicase o nome que quería que figurase na dedicatoria.
Contestou: "O nome que quero que figure na dedicatoria é Berta Dávila ou como acostumes firmar"
Hoxe é o meu aniversario número trinta e catro e como dicía Lesley Gore "é a miña festa e choro se quero". ♥️
[os regalos do meu aniversario número trinta e catro son unha personalidade e esa personalidade é a miña]
Cando me dixeron que a 1º edición de Carrusel sería de 2000 exemplares pensei que habería carruseis para o resto da miña vida e para montar un parque temático. Pero esta semana volveu á imprenta e aquí a 2º reimpresión, con esta faixa que non podo máis que agradecer e celebrar.🎠
D +5: Mamá, se como catro bocados de espinacas podo tomar xa o postre?
Eu: De acordo
D.: Quería dicir cinco
Eu: Darío, apetécenche as espinacas?
D.: Un pouco
Eu: Daquela por que negocias?
D.: Non sei
(cada día máis sorprendente)
🧐
Hoxe chega ás librarías.
«Os seres queridos» é un libro que fala de ter un lugar a onde ir ou a onde volver, dos vínculos que nos sosteñen, do significado do amor maternal, de poder elixir, de formar parte dunha familia, do remanso do loito, do amor. E do arrepentimento, tamén.
Pregúntome cantas nenas raras da miña xeración atopamos neste libro —Matilda, de Roald Dahl—unha amiga para a vida e a idea luminosa de que a literatura podía ser un lugar onde sentirnos acompañadas.
A película tamén é moi bonita. 🥲
Chegou a caixa do libro novo. A caixa do libro novo é un acontecemento feliz, é un momento para a celebración. Unha illa, talvez.
Illa Decepción é un lugar no que ti e eu podemos estar cerca a pesar de todo.
Agárdote xa na túa librería, bailando. 📚🏝
Un día coma hoxe, hai seis anos, o meu fillo chegaba ao mundo.
A pesar de que non lle tocaba vir ata maio, adiantouse varias semanas. Porque o poeta –dicía Cunqueiro– escolle abril.
Antonio di que Simone Biles é unha estafa porque cando el se agobia non ten a ousadía de non ir traballar. Pois mal, Antonio, porque aínda que sexas un señor anódino coa empatía dun iogur e non un deportista de alto nivel baixo enorme presión, ti tamén tes dereito a non estar ben
D. (+6): E por que me teño que vestir guapo?
Eu: Porque imos ir ver a toda a familia e irán guapos todos
D.: E a lo mellor se vou feo non me reconocerán?
♥️
Hai un ano empecei a facer viñetas de Playmobils, playmobils rompecorazóns, playmobils preocupados polo clima, playmobils na súa zona de confort e playmobils coronavíricos.
Creo que esta é a foto miña que debería ter ilustrado a noticia do premio ese da crítica porque é imposible atopar outra na que teña tanta actitude de triunfadora, pero non podo estar en todo
Os propietarios de pisos de uso turístico de Santiago e os seus medios afíns deberían polo menos decatarse de que co relato melodramático de mártir tráxico non van a ningún lado. Unha cousa é non saber o que é a vergonza e outra é non saber o que é o Twitter.
A comezos de maio tiven que parar, cancelar actividades e coidarme. Tamén reducín tempo en redes e limiteime a dicir cousas tépedas, aínda que non o notase ninguén.
Fóra de calquera dramatismo, creo que cómpre dicir estas cousas tamén. Empezo o verán con outra calma. Seguimos.
Con este poema aprendín que a crianza é, máis que outra cousa, o traballo de acompañar. Celebremos felices e creadoras a Xela Arias no día do seu aniversario.
As forzas vivas desta cidade están en serio preocupadas porque a alcaldesa non vai á misa de San Roque? A alcaldesa é Goretti Sanmartín ou é Ana Ozores La Regenta? Pregunto por saber.
Esta mañá, no vestiario da piscina, unha señora saíu da ducha pouco despois de que eu saíse e, dirixíndose a unha nai cunha bebé, díxolle: "Perdona, te olvidarías en la ducha los jabones de la niña?"
:
:
"los jabones de la niña"...👇🏻... eran meus. 🤘🏻
@olalla_tunas
Sei que existe esa opción (eu, que non teño vodafone, seino) pero o operador non o sabía, riu de min e o discurso lingüístico foi manifestamente fóbico, e iso paréceme un motivo de queixa. Cambieime hai moitos anos a outra compañía cando aínda non o tiñan e por motivos varios 🤷🏻♀️
Hoxe recoñeceume o carteiro/repartidor porque leu un libro meu. Foi bastante raro porque me deu un paquete (ao meu nome), preguntoume se era Berta Dávila e se era escritora e eu tardei moito tempo en dicir que si. Díxome que lle gustara o libro, foi moi amable. ☺️
ABRO FÍO 👇🏻
Non estiven rápida bastante, pero o seu era contestar: "En galego non se di borde. En galego é carrancuda, amuada, rabeca, rabuxenta, ríspeta, roñona ou vicuda."
Amigable lembrete de que "en gallego" non é un subxénero literario en si mesmo. É apenas unha lingua de enunciación, un lugar desde o que escribir todas as cousas que imaxinamos e todos os mundos posibles. 🌸
Todos os días nace algo. Hoxe ve a luz "Rodolfo e Priscila", un pequeno selo editorial independente no que
@carlosmeixidefl
e mais eu nos embarcamos destemidos.
Podedes seguirnos en
@rodepris
E saudar os nosos libros, en librarías a partir do 23 de Novembro! 💎
Aquí vos traio unha antoloxía do machirulismo ilustrado para que a gocedes, e tamén vos digo que, por fortuna (para min), non adoito recibir tantas movidas deste tipo como outras mulleres con máis exposición.