BG.Benzgai (นักเขียนคำผิด)
@benzgai
Followers
1,239
Following
571
Media
1,573
Statuses
17,277
Benzgai✒️, #การย้อนเวลาของสุนัขผู้กลับใจ, #แต้มบุญไม่เพียงพอเลยสุ่มเกิดเป็นก็อบลิน on-air
Joined February 2021
Don't wanna be here?
Send us removal request.
Explore trending content on Musk Viewer
Bia Souza
• 337243 Tweets
Kyle
• 229685 Tweets
Teddy Riner
• 117975 Tweets
サッカー
• 115948 Tweets
Leon Marchand
• 110959 Tweets
スペイン
• 91203 Tweets
オフサイド
• 90639 Tweets
Enrique Márquez
• 85907 Tweets
Emily
• 60742 Tweets
Sunderland
• 55847 Tweets
Julián
• 48407 Tweets
Ekrem İmamoğlu
• 46588 Tweets
Ron Paul
• 41856 Tweets
Arabia
• 38941 Tweets
İsrail
• 33502 Tweets
Game Informer
• 24480 Tweets
#Sismo
• 16346 Tweets
#ErdoğanınYanındayız
• 14574 Tweets
Mariana Pajón
• 14370 Tweets
Joshua Cheptegei
• 11091 Tweets
Hepimiz Erdoğan'ız
• 10893 Tweets
Equi
• 10747 Tweets
Pinned Tweet
- พื้นที่แนะนำตัว -
นักเขียนไม่ใช่หน้าใหม่ แต่ก็ยังเป็นนักเขียนฝึกหัดที่ปรับปรุงตัวเองไปเรื่อยๆ อยู่มานานแล้วแต่คนรู้จักไม่ค่อยมี แต่มีดีที่ยอดวิว (นี่ข้อดีเหรอ) เป็นมิตร คุยไม่เก่ง เป็นมนุษย์ภูมิแพ้ที่กำลังต่อสู้กับชีวิตแต่ชีวิตสู้กลับตลอด
4
78
80
TKR🚫 : OOC, Toxic,
#ความลับของทาเค #ออลทาเค
[1]
ปวดท้อง....
ร่างโปร่งบางนั่งคุดคู้หลบซ่อนอยู่มุมในโรงยิม ไม่ได้สนใจการเล่นกีฬาของเพื่อนๆ ในชั้นเรียนเลยแม้แต่น้อย ความปวดร้าวและเปียกชื้น เป็นสัญญาณให้ทาเคมิจิลุกขึ้นเดินไปอนุญาตเพื่อไปห้องพยาบาล เพราะเขาปวดท้องและมีประจำเดือน
7
245
518
#ออลทาเค || นกน้อย
จะอ้วก...
ทาเคมิจิมองตัวเองในกระจก บนร่างกายมีรอยจ้ำแดงและขบกัดที่มากนับสิบ น้ำคาวไหลเกรอะเหนอะหนะเจือปนเลือด มันไหลออกมาตามขา ในท้องก็ยังคงเนืองแน่นด้วยน้ำเชื้อที่จำไม่ได้เลยว่ามีกี่คนที่ฝังมันไว้ในตัวเขา
ทุกคนบอกว่ารักเขา... แต่กลับทรมานเขาแล้วเรียกมันว่ารัก
1
186
391
"มันกำลังล้นออกมา..."
"อีกรอบนะทาเคมิจจิ~❤"
แล้วแต่จะจินตนาการว่าใครเลยฮะ
#alltake
#TokyoRevengers
#alltakemichi
0
25
326
TKR⚠️| OOC #ไฮทานิทาเค #ซันทาเค
#ออลทาเค | คุณชายและเพื่อนของเขา
การรับใช้คุณชายไฮทานิทั้งสองมีกฏสำคัญสามข้อ ข้อแรกอย่าพูดถ้าคุณชายทั้งสองไม่ได้ถาม ข้อสองอย่าสบสายตา และข้อสุดท้ายต้องมี'เซ็กส์'กับคุณชายทั้งสอง'ทุกวัน'
ซึ่งข้อสุดท้าย...มีไว้ให้กับฮานากาคิ ทาเคมิจิคนเดียวเท่านั้น
4
122
294
"มีงบถึงหรือเปล่า ไม่รับผ่อนนะ"
โดนไปแบบนั้นคือหน้าชาเลย กว่าจะได้คิวมาก็ลากเลือด เราจะจ้างคุณเราก็ต้องเตรียมเอาไว้อยู่แล้วสิ โดนเอางานวาดมาหลอกขายยังไม่รู้สึกเจ็บเท่าแบบนี้เลย 🥲
นักวาดคนหนึ่ง เราชอบผลงานเขามาก ตามจีบมาเป็นปี เขาไม่ตอบเเชทเราเลย 10 เดือน พอเวลาผ่านไป เราเริ่มมีคนพูดถึงในวงการ ใช้เฟสนามปากกทักไป เขาตอบรับ เเละเราก็ได้คิวหลุดจากนักเขียนคนหนึ่ง ได้คมช. กับเขาสมใจ เเต่เเบบ ...(1)#สายผลิตปก #ปกนิยายสำเร็จรูป #นักวาด
12
2K
646
5
926
284
#ออลทาเค | เจ้าสาวแด่... ศพ
ไม่มีเงินชดใช้ ก็ต้องเป็นเหยื่อสังเวย
เจ้าหนี้บอกแบบนั้น ก่อนจะจับฮานากาคิ ทาเคมิจิสวมชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์ที่เปรอะเปื้อนเลือด แล้วนำมาทิ้งเอาไว้ที่สุสานแห่งหนึ่ง
แค่หนึ่งคืนเท่านั้น...
แต่หนึ่งคนเป็นกับอีกสามศพ มันเป็นอะไรที่ไม่น่าสนุกเลยสักนิด..
1
106
249
⚠️🚫- TKR - 234
ใบหน้าฟกช้ำปรากฏรอยยิ้มที่แสนขื่นขม สุดท้ายแล้วเขาสามารถรักษาอะไรเอาไว้ได้บ้าง เขาได้รับคนรักกลับคืนมา แต่ทำไมเขาถึงต้องสูญเสียคนอื่น ๆ ไป
ทำไมดราเค้นต้อง...
"นี่มัน...คำสาปชัด ๆ "
ถ้าฉันหายไปจากทุกคนมันจะจบหรือเปล่า
"อย่านะทาเคมิจิ!!!"
#ออลทาเค
#Alltake
0
29
165
ทั้งกรี๊ดทั้งร้องไห้
ฮื่อออ ขอบคุณคุณซานมากเลยนะคะ
โฮกกกก ขอบคุณที่เอ็นดูและชอบในผลงานนะคะ ｡ﾟ(ﾟ´Д｀ﾟ)ﾟ｡
8
64
148
มันควรหยุดตั้งแต่การล่ามแขนขามาบังคับให้แต่งงานแล้ว
"สุดท้ายก็จบด้วยเรื่องแบบนี้...งะ..ไง"
เสียงของทาเคมิจิสั่นเครือขึ้นมาในทันที เมื่อรับรู้ได้ถึงสัมผัสที่กอดรัดเอว ในหัวนึกถึงกฎเหล่านั้น แต่ก็พบว่ามันไม่มี เขาจึงทำได้เพียงเม้มปากแน่น ไม่ส่งเสียงร้องแม้น้ำตาไหลด้วยความกลัว..
3
62
137
TKR🔞:OOC #ออลทาเค
#ไมกี้ทาเค
"ทาเคมิจิไหวไหม"
ทาเคมิจิไม่ตอบแต่ยิ้มให้ ใบหน้าขาวแดงเรื่อ เมื่อดราเค่นที่ทำเป็นโอบแผ่นหลังสอดมือเข้ามาลูบกลีบเนื้อ หยอกเย้าและชำแรกเข้าไปในผนังอ่อนนุ่ม เท้าของไมค์กี้ก็บดเบียดกับส่วนกลางกาย พูดเหมือนไม่รู้อะไร
"ดูเหมือนทาเคมิจจิจะไม่ไหวแล้วนะ :)"
1
48
137
ไทจูขยับเข้ามาใกล้ จะยกมือลูบหัว แต่เห็นว่ายังกลัวอยู่จึงวางมือลง
"ไม่ต้องคิดถึงเรื่องนั้น"
"..."
"นายไม่จำเป็นต้องลดคุณค่าของตัวเองเพื่อใคร และฉันก็ไม่ต้องการอะไร"
"..."
"หายดีก็พอแล้ว"
น้ำตาของทาเคมิจิไหลรินอาบแก้ม ทั้งที่เสียงนั้นแข็งกระด้าง แต่ความอบอุ่นกลับแผ่ซ่านไปทั่วหัวใจ
5
35
120
POV : น้ำเมาเป็นเหตุ
(งานเผา🔥 และ ขี้เกียจระคนกัน)
ขี้เกียจแต่อยากจะวาด...แต่ก็ขี้เกียจ
#ออลทาเค #ไมกี้ทาเค #ดราทาเค #บาจิทาเค #จิฟุยุทาเค
#TokyoRevengers
#alltakemichi
1
12
117
[19]
"พ-พูดอะไรน่ะไมกี้คุง"
"แค่พูดเล่นน่า"
สองมือหยาบกระด้างประคองจับแก้มขาวซีด ปลายจมูกคลอเคลียกับแก้มนุ่มที่สั่นระริก
"สั่นไปหมดเลย"
"ผ-ผมขอตัวก่อน"
ทาเคมิจิรีบหนีจากไมกี้ ไม่สามารถควบคุมร่างกายที่กำลังสั่นเทาได้เลย ในใจคิดแค่เพียงว่าต้องหนีออกมาเท่านั้น
ตุบ
"เฮ้!"
"คิ-คิซากิ"
3
21
99
จากนั้นก็ช้อนอุ้มขึ้นมาแนบอก ก่อนที่จะพาออกไป โชคไม่ดีที่บังเอิญพบกับไมค์กี้พอดี ไม่รู้ว่ามาที่โบสถ์ทำไม หรือมีเส้นสายนำทางมากันแน่
ทั้งสองไม่ทักทายกัน แต่เดินผ่านกันไป
"เดี๋ยวก่อน"
"อะไร"
"นั่นใคร"
ไมค์กี้มองหญิงสาวในอ้อมแขนของไทจู ที่เห็นเพียงแค่เรียวขากับเส้นผม
"ผู้หญิงของฉัน"
5
38
97
หัวหน้าระดับสูงในโตมันต่างก็เจ็บปวด แต่คิซากิกับฮันมะก็ไม่ได้ต่างกัน
พวกเขาถูกนกน้อยหักหลัง... อุตส่าห์คิดเข้าข้างว่าเปิดใจ
แต่กลายเป็นว่าทาเคมิจิกลับเตรียมการมาอย่างดี และหนีรอดไปได้
"ฉันจะหักปีกนั่น..." คิซากิเอ่ยพูด
"หึ"
นกน้อยนั่นจะไม่มีโอกาสได้ตีปีกหนีหายไปเป็นครั้งที่สองแน่
10
32
97
#แก้บน #พูดคุยกับนักเขียน
นักอ่านหรือนักเขียนเล่นได้หมด
...
กติกา
1. รีโพสต์&คอมเมนต์
2. จะคอมเมนต์อะไรก็ได้ ขายนิยายตัวเอง อวยพร หรือบอกว่าชอบนิยายเรื่องไหนของไรท์ก็ได้
ประกาศผลวันที่ 19 เวลา 19.00
ผู้โชคดีมีเวลา 10 นาทีในการรายงานตัว หากช้าจะทำการสุ่มคนใหม่ทันที
98
138
95
16
ณ เพนท์เฮ้าส์หรูหราแห่งหนึ่ง
ร่างของทาเคมิจิที่หายตัวไปกำลังนอนหลับอยู่ในอ้อมแขนของฮันมะ ข้อเท้าที่มีรอยช้ำแดงของการกักขัง กำลังถูกคิซากิจัดการให้อย่างเบามือ
"นี่..."
"..." คิซากิเลิกคิ้ว
"ช่วยฉันทำไม"
"แค่..สมเพชเวทนา"
คำตอบนั้นทำให้ทาเคมิจิหลุดยิ้ม ก่อนจะหลับตาลงอย่างอ่อนล้า
5
26
94
38
ทาเคมิจิแข็งกร้าวกว่าเมื่อก่อนมาก
ตอนนี้เขามีความคิดสองอย่าง คือตายแล้วเป็นอิสระ ดิ้นรนมีชีวิตกับอิสระที่ปรารถนา
"หุบปากได้ไหม"
ตอนนี้เขาเลือกอย่างหลัง และไม่ชอบใจกับคำพูดคำจาของรัน
"และขอแก้ต่าง คือผมไม่ได้เสนอตัวหรอก ผู้ชายอย่างพวกคุณต่างหากที่เสนอตัวอยากเอากับผมใจจะขาด :)"
3
19
93
ปลายลิ้นเย็นยะเยือกกวาดต้อนและชอนไชไปทั่วปาก เขาไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธสิ่งที่จูบเขาอยู่ในความมืด ทำได้แค่ร้องอื้ออึง สองมือก็ถูกจับยึดเอาไว้ไม่ให้ผลักไส
"แฮ่ก อื้ออ~"
ไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้หายใจ มันจูบเขาซ้ำๆ จนสติดเลือนรางลงและมืดดับไป
"ใจเย็นหน่อยไมค์กี้"
ไมค์กี้..
ชื่อของใครกันน่ะ
2
30
92
31
งานของเขาคือดูแลร้านหนังสือ เงียบสงบ ไม่วุ่นวาย ถึงแม้จะมีสิ่งรบกวนใจอยู่ก็ตาม
"ขอหนังสือขายดี"
"ไทจูซัง คุณจะเหมาทั้งร้านอยู่แล้วนะครับ"
"ใช่ เพราะฉันอยากได้นาย"
"..."
"แต่โคโค่กับอินุอิไม่ยอมขาย"
"ผมดีใจที่มันเป็นแบบนั้น"
ถึงปากจะว่าแต่มือก็จัดเตรียมหนังสือให้คนตัวใหญ่อยู่ดี
1
20
92
มนุษย์ผู้อยู่ได้ในทุกสมรภูมิ
ไม่ปวดหัว ไม่ปวดหลัง ไม่ปวดหลัง
#ออลทาเค
#ชิปได้ทุกแนว
#อยู่ทุกโพ
2
21
87
มีงานเขียนดี ๆ อีกมากมายที่ยังไม่ถูกค้นพบ และเจ้าของผลงานเขียนเหล่านั้นก็ไม่เคยใช้วิธีแย่ ๆ ให้ตัวเองถูกค้นพบ
พวกเขาต่างพยายาม หาทางด้วยวิธีของเขาเอง และรอเฝ้ารอโอกาสที่จะได้ฉายแสงให้กับงานของตัวเอง เหนื่อยจนท้อตั้งเท่าไหร่ กว่าจะมีใครสักคนผ่านมาเห็นผลงานของตัวเอง
0
166
88
[15]
"ใครเขาจะคิดแบบนั้นกัน!"
"หยอกน่า แต่นายควรทำตัวให้ชินเอาไว้นะ"
"น-นี่!"
เขาก้าวหนีแต่จิฟุยุที่ยืนอยู่ด้านหลังก็โอบเอวล็อกตัวเขาเอาไว้ไม่ให้ถอยหนี ร่วมมือกันแกล้งกับคาสึโทระอย่างหน้��ตาเฉย
"เมื่อไหร่ที่นายพร้อม จะไม่มีใครปล่อยนายไปแน่นอน" :)
ฝ่ามือนั้นวางทาบเหนือท้องน้อยเบาๆ
2
6
83
24
ทาเคมิจิเหม่อมองอีกครั้ง เขาคิดถึงทุกคนมาก แต่ถ้าให้กลับไปอยู่แบบทรมานก็ไม่คิดจะกลับไปแน่
อยู่กับคิซากิกับฮันมะมันก็ดี แค่ไม่อยากจะเชื่อว่าสองคนนั้นมีใจให้
"เหม่อ" แก้มนุ่มถูกจับเบาๆ
"ฮันมะ"
"คิดอะไร"
"คิดถึงทุ-"
"ฉันฆ่านะ"
"..."
"คิดถึงผู้ชายคนอื่น..มันไม่น่ารักเลยทูนหัว :("
5
19
80
มือสั่นๆ ดึงผ้าคลุมขึ้นเหนือริมฝีกปาก ท่ามกลางความมืดและความกลัวที่ทำให้น้ำตาไหล
สัมผัสหยุ่นนุ่มบนริมฝีปากช่างอ่อนโยน..
ทาเคมิจิรู้สึกว่าตัวเองเสียสติไปแล้ว เมื่อบางสิ่งนั้นบดเบียดริมฝีปาก มันเย็นชืดแต่สัมผัสก็หวานละมุน จนตัวเขาเผยอริมฝีปากอย่างลืมตัวและเชิญชวนมัน
"จูบอีกสิ.."
2
21
79
เมี้ยว~
"กลับมาแล้ว"
ทาเคมิจิปิดบ้านให้มิดชิด มันอยู่ห่างไกลจากบ้านหลังอื่นอยู่แล้ว คอยระวังอยู่เสมอ เพื่อไม่ให้ความลับหลุดออกไป
เขานั่งมองข่าวพลางลูบแมวส้มตัวอ้วน ทำให้คิดถึงจิฟุยุขึ้นมา และตอนเห็นข่าวของทุกคนน้ำตามันก็ไหล
ความคิดและโหยหามันถาโถม
แต่ก็หวาดกลัวหากจะต้องกลับไป..
2
24
81
ด้านไทจู โคโค่กับอินุอิที่เฝ้าดูอยู่ห่างๆ ก็เจ็บแปลบในใจไม่น้อย ยามทาเคมิจิปฏิเสธเรียงตัวอย่างใจเย็นและกล้าหาญ
พาลให้นึกกลัวขึ้นมา... ว่าหากร้องขอความรักกับเจ้าตัว ก็คงจะถูกปฏิเสธไม่ต่างกัน
"พวกโตมัน.. พวกเวรเอ๊ย!"
เพราะพวกมันแท้ๆ นกน้อยเลยปิดใจถึงขนาดไม่คิดรักใครอีกแล้วแบบนี้น่ะ
1
32
80
"ผมบอกแล้ว! บอกผ่านคำพูด การกระทำ บอกทุกอย่าง"
"..."
"นอกจากความโกรธเกรี้ยวของพวกคุณ มีใครรับฟังผมบ้าง..."
ทาเคมิจิทรุดตัวลงแล้วร้องไห้โฮราวกับเด็ก เขาเจ็บปวดเขาทรมานกับความรักที่บิดเบี้ยว
รักที่จะเห็นเขาเจ็บปวดทรมาน ชอบที่จะได้ดูแลในยามที่อ่อนแอ
แต่แบบนี้มันก็รับไม่ไหวแล้วจริงๆ
1
30
79
7
ตอนนี้ทาเคมิจินึกย้อนถึงอดีตไม่ได้เลยด้วยซ้ำ.. ตอนนั้นเขามีความสุขยังไง เขาหัวเราะและยิ้มให้กับทุกคนแบบไหน
การได้รับความรักจากทุกคน ทำไมเจ็บปวดมากขนาดนี้
"ปล่อยฉัน อย่าทรมานกันแบบนี้"
แค่อยากได้ความรักเหมือนในอดีต...
"จิฟุยุ ได้โปรด.."
"ไม่.."
คำสั้นๆ ที่ทำให้น้ำตาไหลรินออกมา
2
16
78
[8]
"ปลอดภัยอะไร ไม่เห็นเข้าใจเลย"
ทาเคมิจิที่หนีมาซ่อนอยู่หลังโรงเรียนบ่นงึมงำ
"หืม นกน้อยในกรงใครหลุดมาเนี่ย"
"รัน รินโด?"
สองพี่น้องต่างโรงเรียนปีนรั้วข้ามเข้ามา เขาก็เลยบ่นทุกอย่างให้ฟัง
"ไม่ใช่เรื่องแปลกนี่" รัน
"เป็นฉันก็หวง" รินโด
"เป็นพวกเราก็ยิ่งหวงจนอยากขังเลยล่ะ" :)
1
12
79
32
ถ้าไม่นับไทจู ชีวิตของทาเคมิจิก็ดีมาก เพราะโคโค่กับอินุอิไม่เคยทำให้กลัว แต่ความเงียบสงบก็ไม่ดีเสมอไป
โตมันกำลังขยายอำนาจ..
นี่เป็นสิ่งที่เขากลัว เพราะเขากลัวว่าทุกคนที่เขาจากมาจะยึดติดกับเขาอยู่ หัวใจบิดเบี้ยวที่เกินจะรับ
"มีหนังสือแนะนำไหม"
"บา..จิ"
"หนีเร็วกระต่ายน้อย" :)
1
18
78
ทาเคมิจิยกมือลูบริมฝีปาก ในขณะที่ทิ้งตัวลงนอนขดเป็นกุ้ง
"กฎเหลืออะไรอีกบ้างนะ"
ความทรงจำที่เลือนราง ทั้งที่เจ้าหนี้ก็พูดย้ำนักหนา แต่เขากลับจำอะไรไม่ได้ ในหัวมีเพียงแค่คางทรงจำหนึ่ง
ที่ไม่ใช่ของเขา...
เป็นหญิงสาวในชุดเจ้าสาวที่เขาสวมอยู่ เธอร้องไห้คร่ำครวญและจบชีวิตตัวเองลง...
1
20
77
48
ความชุลมุนเริ่มต้นตั้งแต่งานยังไม่เริ่ม ทั้งเสียงต่อยตีและเสียงปืน
ทาเคมิจิอาศัยความวุ่นวายนั้นแฝงตัวกับฝูงชนที่แตกตื่น หนีคนของทั้งสองฝ่ายหลุดอย่างง่ายดาย และเข้ามาในห้องพักพนักงานได้สำเร็จ เปลี่ยนเป็นชุดพนักงาน สวมแมสปกปิดใบหน้า ก่อนจะหนีมา��่ามกลางความวุ่นวาย
"บายนะหนุ่มๆ"
5
24
76
[18]
"ทาเคมิจจิ!"
ทาเคมิจิสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายทั้งน้ำตาที่ไหลซึม คนที่ปลุกนั้นคือไมกี้ที่ทำหน้าเสียอยู่
"ฝันร้ายเหรอ"
"นิดหน่อยน่ะ"
"ฝันว่าอะไรล่ะ"
"ฝันว่าผมท้องน่ะ ผู้ชายท้องได้ที่ไหนกัน"
"ถ้ามีประจำเดือนได้ ก็ต้องท้องได้อยู่แล้วนี่"
"เอ๊ะ"
"ใช่ไหมล่ะ ทาเคมิจจิ"
"ไมกี้คุง.."
:)
2
6
76
"อีกอย่างทั้งสามคนก็คอยช่วยเหลือฉันอยู่แล้ว มีอะไรต้องกังวลล่ะ"
อินุอิ โคโค่และไทจูยิ้มหน้าบานขึ้นมาทันที หูหางทิพย์สะบัดกันเป็นเจ้าเข้าตามประสาหมาใหญ่
"ก็เพื่อนกันนี่นา"
"..."
ทั้งสามคนยิ้มค้างหน้าแห้งตามกันไป ในใจเต็มไปด้วยคำว่าเพื่อนที่ดังก้อง ให้หัวใจเจ็บช้ำหนัก
เพื่อนล่ะ...
6
30
74
6
"ทาเคมิจิ!"
เป็นจิฟุยุที่เข้ามาเห็น ร่างกายที่ทุกคนชอบชมว่าสวยและย่ำยีมันจนชอกช้ำ ตอนนี้เต็มไปด้วยรอยข่วนมากมาย เลือดก็เปรอะเปื้อนไปทั้งตัว
"ทำบ้าอะไรของนาย!"
"ฉันสกปรก.."
"นี่นาย.."
"ตัวของฉันมันสกปรก.."
"..."
"มันส- อุ่ก! แหวะ!"
ความรู้สึกที่ตกค้างถูกอาเจียนออกมาราดรดเต็มพื้น
1
4
76
39 END
OOC, Toxic relationship, Rape (ข่มขืน),Non-con (ข่มขืนโดนไม่ยินยอม) , Blood (เลือด), มีการบีบบังคับและใช้ความรุนแรง , Cuntboy - มีทั้งอวัยวะเพศชายและเพศหญิง (ตีความในแบบของไรท์)
"มีลูกคนแรกให้ฉันนะทาเคมิจจิ..."
เชิญเสพความขมได้ที่นี่
.
.
.
กดลิ้งค์
0
14
76
[16]
แปลกไปกันใหญ่แล้ว
ทาเคมิจิที่โดดเรียนคาบพละหนีจากทุกคนมาซ่อนตัวอยู่ในห้องเรียน ตอนนี้เขาไม่อยากจะพบใครทั้งนั้น
"ทาเคมิจิ"
"บาจิคุง"
"ฉันมีเรื่องจะถาม"
"มีอะไรหรอครับ"
"ถ้ามีห้องที่มีแต่ห้องนอนกับห้องน้ำนายจะอยู่ได้ไหม เรื่องข้าวน่ะดูแลอย่างดี"
"จะขังผมหรอ.."
"คิดว่าไงล่ะ" :)
3
7
74
#หัวใจแค้นรัก
ดาร์กดราม่า เนื้อหารุนแรงแบบควักตับมาเหยียบซ้ำและจบอย่างเหมาะสมที่สุด จะมาเดือนหน้า แต่ตอนนี้เปิดแล้วนะ ไปลิ้มลองความขมกันได้
#readawrite
ล่ม #รีดอะไรท์
#readawrite
2
51
72
#ดกจุง - แมวดำไม่ชอบของร้อน
กริ้ง~!
"ยินดีต้อนรับครับ"
เสียงนุ่มละมุนเอ่ยทักทายพร้อมรอยยิ้มแห่งการค้า สำหรับจุงฮยอกรู้สึกว่ามันช่างปลอมจริงๆ
"โกโก้ร้อน ไม่หวาน"
"ครับ"
โกโก้ร้อนไม่หวาน สั่งประจำทุกวันไม่เบื่อบ้างหรือ...
"อ๊ะ!"
ดกจามองแมวดำที่สะดุ้ง จากความร้อนของโกโก้พลางแอบยิ้ม
1
26
74
31
"ให้ตายสิ"
คนที่พุ่งเข้าใส่คือฮันมะ เสียงฮึมฮัมอยู่ซอกคอคล้ายกับคำราม ดูข่มกลั้นทั้งที่ท่าทีอย่างกับหมาติดสัด
"ยั่วหรอทูนหัว"
"ไม่รู้"
ไม่รู้จริงๆ ว่าตัวเองทำอะไรกันแน่
ร่างเปลือยที่ผอมบางถูกอุ้มขึ้นเข้าไปในห้องนอนที่เปิดกว้างรอคอยใครอีกคน ในขณะที่ถูกฮันมะเล้าโลมจนครางอื้ออา
3
18
72
[14]
"ของคนบ้าอย่ากินเลย"
"ไม่เอาน่า ถึงซันซุจะดูแปลกๆ เขาก็ไม่ได้แย่กับฉันนะ" ถึงจะแอบสงสัยที่รู้ว่าเขาชอบกินอะไร แต่ก็ต้องขอบคุณละนะ
"หวัดดีทาเคมิจิ"
"คาสึโทระ"
"นายดูหน้าแดงนะ" คาสึโทระขยับเข้ามาเอ่ยกระซิบที่ใบหูขาว "คิดอะไรลามกอยู่หรอ ฝันกับว่ามีเซ็กส์กับฉันหรือเปล่า"
"อึก!"
1
5
72
27
อุตส่าห์มองในแง่ดีแท้ๆ แต่ดูท่าแล้วทุกคนก็ไม่ต่างกัน
ทาเคมิจิได้แต่สงสัยว่าเขามีอะไรดี ส่วนไหนที่ทุกคนปรารถนาอยากจะครอบครอง จะได้ทิ้งมันไป
"ขอโทษ" คิซากิ
"ทูนหัว...เราไม่ได้ตั้งใจ" ฮันมะ
"ไม่เป็นไร ฉันชินแล้ว"
ชินแล้วกับการที่ทุกคนลดคุณค่าลง จนไม่มีค่าให้รักษาอะไรอยู่แล้วนี่นา
5
17
71
18
"จับมาเป็นตัวประกันหรือครับ"
"ฮะๆ" ฮันมะหัวเราะ "ทำไมคิดแบบนั้น"
"เพราะผมสำคัญ"
มันเป็นความจริง ทาเคมิจิสำคัญมากจนทุกคนรักอย่างบิดเบี้ยว
"บอกแล้วไงว่าแค่สมเพช"
"อ่า..."
"แล้วเวลาอยู่กับคนแปลกหน้า ใครสั่งสอนนายว่าให้นอนหลับสบายใจ ไม่กลัวเลยหรือ" คิซากุดุเขา แต่ก็ดูจะห่วงมากกว่า
2
15
70
10
ทาเคมิจิไม่เคยได้ออกไปไหนเลย เขาไม่มีอิสระในชีวิตเลยด้วยซ้ำ เขามีแค่พื้นที่ในคฤหาสน์ แต่มากกว่าเกินกว่านั้นไม่ได้
ขอออกไปข้างนอกก็ไม่ได้ พอหนีก็ถูกล่าม
"เคยรู้ไหม..."
"..."
"รู้บ้างไหมว่าพวกคุณทำให้ผมรู้สึกตกต่ำยิ่งกว่าหนอนแมลงขนาดไหน"
เมื่อไหร่จะรู้ว่านี่มันไม่ใช่รักแล้ว...
1
18
70
[10]
ไม่มีทางหรอก หมอที่เขารักษาด้วยก็รับปากอย่างดีว่าจะไม่พูด ความลับนี้ปิดมานานตั้งนานแล้ว ไม่มีใครรู้ได้แน่
ใช่! แค่ห่วง ห่วงที่เขาไม่สบายเท่านั้นเอง
"ทาเคมิจิ"
เฮือก!
"ดราเค่นคุง"
"มาทำอะไรตรงนี้"
"ทุกคนทำตัวแปลกก็เลยหนีมา"
"หึ ไม่ต้องกลัว"
"..."
"เพราะมันยังไม่ถึงเวลา" :)
1
6
71
34
ทาเคมิจิลุกขึ้นมาทำความสะอาดเนื้อตัว เขาสูดลมหายใจเข้าออกลึกปลอบตัวเองว่าอย่างน้อยข้อแลกเปลี่ยนนี้ก็ไม่ได้ทำให้เขาถูกกักขัง
แต่เขาจะมีอิสระจริงๆ ได้ใช่ไหม?
ร่างโปร่งที่สวมเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ยืนเหม่อ ก่อนจะถูกสวมกอดเอาไว้จากด้านหลัง
"ทาเคมิจิ..." คิซากิ
"..."
"อย่าไปไหนเลยนะ"
3
16
70
21
"ทูนหัว...นั่นไม่ใช่เรื่องที่ควรคิดถึงนะ" ฮันมะบอก
"พักผ่อนเถอะ ค่อยตื่นมากินข้าวกินยา" คิซากิก็เลือกนะไม่ตอบคำถามเช่นเดียวกัน
"มีเวลาให้คิดนะ.." ทาเคมิจิบอกก่อนจะหลับตาลง "ไม่ว่าจะคิดอะไรอยู่ก็ตาม ได้โปรดอย่าเลือกทำเหมือนกับพวกเขาเลย"
อย่าให้ตัวเขา... รู้สึกทรมานไปมากกว่านี้
4
11
70
TKR : OOC , #ไมกี้ทาเค #ออลทาเค
#คำคืนในวันแต่งงาน
เราเคยสัญญาว่าจะแต่งงานด้วยกันเมื่อโตขึ้น แต่หลังจากนั้นไม่นานเขาก็จากผมไป..และในวันที่เราสัญญาว่าจะแต่งงานกัน เขาก็กลับมาปรากฏตัวตรงหน้าผมอีกครั้งหนึ่ง
"ทาเคมิจจิ!"
"อ๊ะ!"
น้ำหนักที่โถมตัวมาจากด้านหลังเกือบจะทำให้ทาเคมิจิล้มลง
2
21
68
เขาหรี่ตามองมันเล็กน้อย ก่อนจะยกมือปิดหน้า แล้วก้มหัวไปทางโลงศพของซาโนะ มันจิโร่
'ถ้าตาของมันเป็นสีแดงให้ปิดหน้า ยกมือปิดหน้าให้เร็วที่สุด ก้มหัวให้กับนายท่านใหญ่'
ถ้าโชคดีมันจะไป...
'ถ้าเป็นดวงตาสีฟ้า ให้บอกว่าเป็นเจ้าสาวของนายท่าน'
แต่ถ้า���ำแล้วมันยังอยู่ จงใช้มีดแทงตัวเองซะ
1
15
69
ด่านสุดท้ายคือไมค์กี้ บรรยากาศที่คุกรุ่นรอบตัว พาลให้สวนดอกไม้สวยงามดูหม่นหมองไปถนัดตา
"โกรธหรอครับ"
"นายหายไปนานเท่าไหร่..ก็รู้นี่"
"ครับ ผมยอมรับผิดเรื่องที่หนีหายไป"
"ทิ้งความรู้สึกแย่ๆ เอาไว้ให้คนอื่นแล้วหนีไปแบบนี้"
".."
"มันไม่ใจร้ายไปหน่อยหรือไง"
"ถ้ามันดีผมไม่หนีหรอกครับ"
1
25
67
38
"ผมไม่ใช่สิ่งของนะ ทำแบบนี้ไม่ได้!"
"นายเป็นของพวกเรา"
"ผมไม่ใช่ของใคร! ขอร้อง...อย่าทำแบบนี้เลย" ทาเคมิจิสะอื้นฮัก
ไมกี้จูบซับไปตามแก้มเนียนที่เปียกปอนไปด้วยหยดน้ำตา โอบกอดแน่นขึ้นและเริ่มรุกรานตรงส่วนนั้น
"อย่านะ อย่าแตะมัน!"
"ฉันจะไม่ทำอะไรตอนนี้ แค่ขยายมันนิดหน่อย"
"อื้อ!"
1
13
68
[23]
การกลั่นแกล้งก็จบลงด้วยการยอมไปเที่ยวด้วยกันจนค่ำมืด ฮันมะจึงอาสาไปส่ง
"ไม่ใช่ทางไปหอฉันนะ" เขาเมื่อรู้ตัวว่าฮันมะขับออกนอกเส้นทาง "ฮันมะ!"
"ขอโทษ แต่มันอยู่ในข้อตกลง"
ทาเคมิจิพยายามหนีแต่ก็สายไป ฮันมะพามาส่งถึงมือไมกี้แล้ว
"ขอบใจที่มาส่ง"
"ม-ไมกี้"
"หนีไปจากฉันมันสนุกไหม.."
1
12
69
"ไม่ร้อง"
"บอกว่าอย่าตามมาไง"
"งั้นก็อย่าร้อง"
ทาเคมิจิทำปากเบะคว่ำใส่คนที่มาใหม่ ก่อนจะถูกดึงไปซบอก ปล่อยให้น้ำตาไหลรินจนแฉะชื้น
"ฮึก"
"คิดถึงคนอื่นบ้างก็ได้"
อินุอิบอกทีเล่นทีจริง ขยับมานั่งอีกฝั่งเพื่อบดบังร่างเล็กจากสายตาสองคู่ที่มองขึ้นมา
ก็ยังดี...เห็นเขาก็ดีกว่าเห็นนกน้อย
3
28
68
29
'พวกเรารู้เสมอ :)'
เฮือก!
ทาเคมิจิสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายที่ฝังใจตลอดสิบปี เด็กหนุ่มอายุยี่สิบปีได้แต่ถอนหายใจ ก่อนจะลุกไปจัดการตัวเอง
"ให้ตายสิ"
ประจำเดือนมาอีกแล้ว...
เขาเกลียดช่วงนี้ที่สุด แต่ก็ทำได้แค่กินยาและเก็บซ่อนความลับของนี้ต่อไปเท่านั้น
"สายแล้วนะ.."
"รอแป๊บนะโคโค่!"
3
7
68
14
"การได้รับความรักจากทุกคน มันชวนให้คิดอยากจะหนีหรือตายขนาดนั้นเลยหรอ"
"ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมไม่เคยคิดแบบนั้นเลย"
ทาเคมิจิยิ้มบางเบา
"แต่ตอนนี้ทุกคนไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว"
"..."
"ความรักพวกนี้..กำลังฆ่าผมอย่างช้าๆ"
ได้แต่หวังว่าใครสักคนจะเข้าใจ ไม่เข้าใจผิดโกรธเคืองคิดว่าเขาหมดรัก
2
14
68
[13]
"หน้าดูแดงๆ นะ ไม่สบายเหรอ
'ทาเคมิจิ ตัวนายหวานไปหมดเลย'
"ไม่มีอะไร"
ทาเคมิจิรีบตอบปัด พยายามลบภาพในความฝันที่จูบกับจิฟิยุอย่างลึกซึ้งออกไป
"หมอนั่นมาอีกแล้ว" จิฟุยุทำหน้าหงุดหงิดทันที
"ซันซุ"
"เอาไป" ไม่พูดพร่ำขนมที่ทาเคมิจิชอบก็ถูกยัดใส่มือ "กินให้หมด จะได้ไม่ปวดท้อง"
1
11
68
[12]
คืนนั้นทาเคมิจิฝันแปลกไป ร่างกายเปล่าเปลือยถูกกอดรัดจนร้อนผ่าว เสียงกระซิบและคำพูดหยาบโลนดังก้องอยู่ในหัว เขาครวญครางราวกับไม่ใช่ตัวเอง และยังเห็นภาพตัวเองกับร่วมรักกับใครหลายคนอย่างร่านร้อนอีกด้วย
"ผู้ชายที่มีอันนั่นของผู้หญิงด้วย...ไม่เลวเลยนะ"
เสียงนั่นมัน...บาจิซังเหรอ
1
6
66
[21]
"อย่าแกล้ง" คิซากิ
"ก็น่าแกล้งขนาดนี้ใครจะอดใจได้"
ฮันมะหัวเราะร่วน รวบเอวคอดกิ่วไปกอดแน่นจนร่างโปร่งเกยไปนั่งบนตัก
"ปล่อยนะ คิซากิ!"
"เอวบางกว่าที่คิดนะ"
ฝ่ามือร้อนแทรกเข้าไปในเสื้อ แตะจุดที่กระดูกสันหลังนูนขึ้นมาทีละข้อ
"อย่ากลั้นเสียง" คิซากิ
"อ๊ะ! อย่านะ"
"น่ารัก" ฮันมะ
1
5
66
34
"ไม่ ไม่!"
เขาปฏิเสธเสียงแข็ง ลุกขึ้นวิ่งหนีไปอีกทาง ไม่รู้เลยว่ากำลังติดกับแผนร้าย ไม่ว่าจะวิ่งไปทางไหนก็เจอแต่คนของโตมัน
"ไม่ มันต้องไม่เป็นแบบนี้สิ" ความสิ้นหวังเริ่มกัดกินหัวใจ เสียงของไมกี้ก็ดังขึ้นในหัว
'พวกเรารู้เสมอ :)'
หรือว่าที่ผ่านมาแค่ปล่อยให้เขาหนีไปอย่างงั้นหรอ..
1
11
67
12
ทาเคมิจิไม่ได้จะประชด สิ่งที่เขาจะสื่อ คือต่อให้รักษายังไงเขาก็จะเป็นเหมือนเดิม ตราบเท่าที่ทุกคนยังขังเอาไว้เช่นนี้
ให้เป็นนก.. ที่อ่อนแรงและกำลังตรอมใจ
"อย่าต่อต้านเลย"
ฝ่ามือนั้นประคองจับแก้มที่ซูบโทรม
"ทุกคนรักนายนะทูนหัว"
ริมฝีปากที่จูบแก้มพาลให้รู้สึกขยะแขยงขึ้นมาอีกครั้ง
3
8
63
5 TW, มีความรุนแรง
"สกปรก.. สกปรก!!"
ทาเคมิจิเริ่มครูดข่วนแขนขาของตัวเอง เนื้อหนังถลอกปอกเปิก เลือดไหลซึมออกมาและเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
เขารู้สึกทรมานและเจ็บปวด ที่แน่ชัดคือรู้สึกขยะแขยง รังเกียจร่างกายของตัวเอง
มันทำให้เขาเริ่มเสียสติไปทีละน้อย..
"อะ..อา ทำไมฉันถึงสกปรกแบบนี้"
4
9
66
37
ทาเคมิจิร้องไห้จนหมดสติไปคงเพราะเขาเหนื่อยและเครียด สมองก็เลยสั่งการให้หยุดตัวเอง เมื่อตื่นขึ้นมาก็พบว่าเขาอยู่ในห้องนอนหรู พร้อมกับขาข้างหนึ่งที่ล่ามเอาไว้
ไม่มีโอกาสให้หนีแล้ว
เขาร้องไห้จนหลับไป ตื่นมาอีกทีก็พบว่าไมกี้นอนโอบกอดอยู่
"กลับมาแล้วทาเคมิจจิ"
"ปล่อยผม..."
"ไม่เอา"
1
10
66
๒๙
"อึก!"
ในหัวพลันรู้สึกปวดร้าวราวกับจะระเบิด
ทาเคมิจิยกมือกุมหัวตัวเอง หายใจหอบถี่ น้ำตาของไหลพรากออกมาเป็นสาย ความทรงจำมากมายที่ไม่เคยมีอยู่ในหัวกำลังผุดขึ้นมา
"ทาเคมิจิ! ปล่อยฉัน!"
มิทสึยะพยายามต่อสู้กับคนที่กรูกันเข้ามา แต่สุดท้ายก็ถูกลากออกไป แต่ก็พยายามเรียกชื่ออีกคนอยู่ดี
4
18
64
จ๋ายรอก่อนนะ มัมหมีจะเอาจ๋ายไปส่งให้คุณหญิงเร็วๆ นี้แหละ แต่เอาเจ้าแท็ปไปทิ้งก่อน เอ๊ยๆ #ขอจับหน่อยจ๋าย
0
28
65
[3] TW, รุนแรงมาก
มันทรมาน...
ไมกี้ชอบให้ร้องไห้ น้ำตาของทาเคมิจิเป็นสิ่งที่ชอบมาก
ซันซุชอบความรุนแรง ดิ้นเร่าและอ้อนวอนขอความปรานี
ดราเค่นกับจิฟุยุชอบเวลาที่เขาถูกย่ำยีไม่ต่างจากการถูกข่xขืน ชอบเวลาที่ได้ดูแลเขาในตอนอ่อนแอ
คาคุโจจะชอบเอา...ตอนที่ตัวเขาเต็มไปด้วยน้ำกามของคนอื่น
1
4
64
[11]
"นายทำกระต่ายตื่นตูม"
"ยุ่งน่าดราเค่น"
"ฉันรู้ว่านายหวงทาเคมิจิ แต่เราตกลงกันแล้วไมกี้"
"ฉันจะพยายามใจเย็นก็แล้วกัน"
ถึงจะบอกแบบนั้นแต่แววตาของไมกี้ที่กำลังจดจ้องอยู่ที่ทาเคมิจิก็ไม่ได้เปลี่ยนไป ความกระหายอยากครอบครอง
"เมื่อไหร่จะโตสักที.."
ห้องนั้นมันสร้างเสร็จตอนไหนกันนะ..
1
3
64
[7]
ปลอดภัยอะไรกัน ไม่มีใครจะทำอะไรเขาซะหน่อย
"ดูเครียดจังเลยนะ"
"มิทซึยะคุง..."
หนุ่มร่างสูงผู้มีรอยยิ้มอ่อนโยนอยู่เสมอ ขยับเข้ามานั่งเคียงข้าง
"มีปัญหากับไมกี้เหรอ"
"ก็นิดหน่อย"
"เขาเป็นห่วงนายนะ"
"ผมไม่มีอะไรให้น่าห่วงนะ"
"พวกเราทุกคนหวงนาย"
เมื่อกี้นี้ หวง ไม่ใช่ ห่วงใช่ไหม
1
3
64
[25]
ไม่เอา ไม่เอาแล้ว!
เสื้อผ้าและข้าวของที่จำเป็น ทาเคมิจิเก็บใส่กระเป๋าอย่างรีบร้อน เขาไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้แล้ว ทุกคนรวมหัวกับไมกี้ นี่มันบ้า บ้ากันไปหมดแล้ว
..
"ทาเคมิจิจะหนีไปแล้วนะ" คิซากิ
"ให้เขาหนีไปเถอะ ได้มีอิสระก่อนถูกจองจำก็ดีแล้ว" ไมกี้เอ่ยพูดด้วยรอยยิ้มที่น่าขนลุก
2
7
64
42
ทาเคมิจิมองอย่างไม่ไว้ใจนัก ไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าไฮทานิคนน้องตามมาทำไม
"ฉันพาออกไปจากที่นี่ได้นะ"
"พวกเขาฆ่าคุณแน่"
"อิสระของนายไง"
"มันก็ใช่... แต่ขอบคุณที่เสนอ"
"..."
"ผมเบื่อกับการใช้ร่างกายเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว" เขายิ้มเศร้า "เพราะสุดท้ายก็ไม่มีใครปล่อยผมไปอยู่ดี"
1
12
61
[1]
ทาเคมิจิพยายามรักษาทุกคนเอาไว้ เป็นคนกลางที่ไกล่เกลี่ยทุกอย่าง เขาแค่ปรารถนาจะให้ทุกคนอยู่เคียงข้าง...
ทุกคนขอให้เขาอยู่ตรงนี้ตัวเขาก็อยู่... อยู่มาโดยตลอด
ต่างคนต่างก็ใช้คำว่ารัก มันมากจนรับไม่ไหว มากจนอยากจะหายไปเลย
"รักงั้นหรือ.."
หากรักทำไมต้องล่ามขังเขาเอาไว้ที่นี่ด้วยนะ
1
1
61
มิหนำซ้ำ เขายังต้องนั่งอยู่ท่ามกลางโลงศพที่ล้อมหน้าล้อมหลัง
ทั้งปลายนิ้วก้อยข้างซ้ายเอาไว้สามเส้น เชื่อมต่อกับศพอีกสามศพที่นอนอยู่ในโลง
เขาไม่ได้ลุกไปดูศพทั้งสาม เพียงแค่นั่งอยู่ตรงกลางศพเหล่านั้น โดยมีเทียนสีแดงจุดอยู่รอบตัว
ให้ความสว่างท่ามกลางความกลัวที่พอกพูนสูงอยู่ภายในใจ..
1
9
63
[6]
"ม-ไมกี้"
"ล้อเล่น แค่ล้อเล่นน่ะ"
ไมกี้รีบเข้ามาสวมกอดทาเคมิจิเอาไว้ กอดร่างที่สั่นระริกนั้นเอาไว้แน่น ก่อนกระซิบเสียงต่ำข้างหู
"ทาเคมิจจิของฉันจะรู้ตัวบ้างไหมนะ ว่าถ้าไม่มีฉันพวกนั้นจะทำอะไรกับนายบ้าง..."
"พ-พวกนั้น"
"ฉันอยากรู้ทุกอย่างของนาย"
"..."
"บอกฉันแล้วนายจะปลอดภัย"
1
4
63
8
จุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์มันดีกว่านี้ ไม่อย่างนั้นทาเคมิจิคงไม่ยอมที่จะเป็นคนรักของทุกคนตั้งแต่แรก
"ฉัน..ทรมานนะ" เขาสะอื้นฮัก
อยากกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนที่ทุกคนรักถนอม ไม่ใช่เอาไว้ระบายความใคร่จนเจ็บช้ำไปทั้งตัว
"จะ ฮึก! จิฟุยุ"
สีหน้าของจิฟุยุเย็นชา ทำเขาร้องไห้จนหมดสติไป
1
7
61
ทาเคมิจิลุกขึ้น รีบเดินออกไป แต่แข้งขาก็แข็งค้างเมื่อถูทัก
"จะไปไหนหรือทาเคมิจิ"
"ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าพูดถึงใครคะ"
แม้จะตกใจแต่ก็เก็บอาการได้อย่างดี หันไปมองด้วยรอยยิ้มราวกับไม่มีอะไร
"จะนั่งรอดีๆ ไหม"
".."
"ถ้าดื้อเราจะได้เห็นดีกันแน่นอน"
ในใจก็บอกให้หนี แต่ขาก็ก้าวต่อไม่ไหวแล้ว
1
7
60
ไปอ่านในนี้ได้นะ
แต่เรื่องนกน้อยยังไม่อัพอย่างเป็นทางการ
3
16
61
4
"สกปรก... ขยะแขยงไปหมด"
คุณค่าในตัวของทาเคมิจิลดลงในทุกวัน ตกต่ำลงไปเรื่อยๆ แทบจะไม่ใช่คนรักอีกต่อไป..
เขาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเป็นแค่อีตัวบำเรอ ที่ใครอยากจะเอาเมื่อไหร่ก็ได้
มือที่สั่นระริกกอดรัดร่างกายที่บอบช้ำ เล็บที่เริ่มยาวจิกฝังเข้าไปในเนื้อมากขึ้น เลือดไหลซึมออกมาทีละน้อย
2
5
61
One shot
#kavetham
#คาเวแต๋ม
สายลมพาดผ่านพัดไปอย่างเอื่อยเฉื่อย กลิ่นของหนังสือมากมายถูกพัดพาไปกับสายลม ยกเว้นเพียงแค่กลิ่นกายหอมกรุ่นที่ยังคงติดอยู่ปลายจมูก
ใกล้ชิดมากเกินไป..จนติดกลิ่นเจ้าตัวเสียแล้ว
คาเวห์ครุ่นคิดขณะเยื้องย่างเข้าไปหาแมวสีเทาที่กำลังหลับพริ้มกับหนังสือเล่มหนา
1
19
60
9
ดวงตาที่เคยสดใส...ตอนนี้หมองหม่น
ทาเคมิจิเหม่อมองเพดานตั้งแต่ตอนที่ฟื้น ไม่พูดและไม่ทำอะไรทั้งสิ้น
เขาเหนื่อย แค่หายใจก็รู้สึกปวดร้าวไปทั้งตัว
"มันทรมานขนาดนั้นเหรอ"
ไมค์กี้..
สีหน้าของไมค์กี้คือเดือดดาลและไม่พอใจ
"แค่อยู่เฉยๆ มันจะตายหรือยังไง!"
"ผมไม่ได้อยากมีชีวิตแบบนี้..."
2
4
57
[2]
ดวงตาของทาเคมิจิว่างเปล่าและหนักอึ้ง เขาอยากจะปิดตาแล้วไม่เปิดขึ้นมาอีกเลย
การเป็นของทุกคนมันเป็นอะไรที่เหนื่อยเหลือเกิน..
"ฉัน... คิดผิดหรือเปล่าที่ยอมเป็นของทุกคน"
ทาเคมิจิเป็นคนรักที่ไม่ต่างจากสัตว์เลี้ยง ทุกคืนเขาได้แต่ปล่อยให้ใครสักคนกระแทกใส่ให้มันจบๆ ไปและวนซ้ำทั้งคืน
1
2
58
27
"ทุกคนรู้กันอยู่แล้วสินะ"
ตอนนี้ทาเคมิจิอยากหนีไปให้ไกล ก่อนกลับมาจัดการเรื่องลาออก แม้จะเสียใจที่ไปโดยไม่ลา แต่มันดีกว่าการถูกขังในห้องใต้ดิน
"ทาเคมิจจิ"
"ม-ไมกี้"
ไมกี้นั่งลงตรงข้ามทาเคมิจิ มองเขาแล้วยิ้มอย่างน่ากลัว
"หนีไปให้ไกล แต่ไม่ว่านายจะทำอะไรอยู่...พวกเรารู้เสมอ" :)
1
6
59
[5]
เขาไม่ชอบเลยเวลาไมกี้พูดแบบนี้ มันทำให้เขารู้สึกกลัวและเหมือนถูกคุกคามอยู่
"มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องสนใจหรอก"
"ทาเคมิจจิดื้ออีกแล้ว"
"ผมไม่ดื้-"
เสียงขอเขากลืนหายเมื่อมือข้างหนึ่งสัมผัสที่ลำคอ
"ดื้อดึงเหลือเกินนะ มันทำให้ฉันรู้สึกว่าต้องหักขานายสักข้างดีไหมถึงจะยอมพูดออกมา"
1
4
58
[9]
ทุกคนบ้ากันไปหมดแล้ว
เมื่อทาเคมิจิได้มาลองคิดดู เขาก็พบว่าทุกคนเริ่มแปลกไปเมื่อสามเดือนก่อน ตอนนั้นปวดท้องหนักจนสลบไป ฟื้นมาอีกก็อยู่โรงพยาบาลแล้ว ตอนนั้นเองทุกคนก็เริ่มมีท่าทีแปลกๆ คิดว่าคงแค่เป็นห่วงเพราะอาการเขาหนัก แต่ตอนนี้มันเริ่มไม่ใช่แล้ว
"หรือว่า..."
พวกเขารู้แล้ว...
1
3
58
แวะเอาเบบี๋มาส่งค่ะ
ใช้เป็นปกชั่วคราวได้นะคะ เผื่อเรื่องไหนมีเบบี๋ต้องการจะใช้ หยิบไปใช้ได้เลยนะคะ ฝากเอ็นดูจิ๋วน้อยด้วยนะคะ
(〃´ー｀人´ー｀〃)
...
#ปกนี้ไม่สนับสนุนAIขโมยรูป #ปกสำเร็จ #ธัญวลัยไม่สนับสนุนปกAI #ปกนี้แจกฟรี #ปกนิยาย
4
58
58
[17]
ทาเคมิจิคิดว่าทุกคนในตอนนี้ไม่ใช่แค่แปลก แต่บ้าไปแล้วต่างหาก มักจะพูดคำพูดที่น่ากลัว จนเขาเก็บไปฝันร้าย
เขาฝันว่ากำลังท้องและอยู่กับคาคุโจ
"น่าเสียดายที่ไม่ใช่ลูกของฉัน"
คาคุโจพูดแบบนั้นและเริ่มสัมผัสกับสิ่งนั้นที่เขาเกลียดชัง
"แต่เราทำกันอีกครั้งได้อยู่แล้ว..ที่รักของฉัน"
1
3
58
[2]
ใช่...เขามีประจำเดือน
เพราะร่างกายนี้ดันแปลกประหลาด มีทั้งเพศของผู้ชายและเพศของผู้หญิง มันสมบูรณ์พร้อมถึงขนาดที่ว่ามีประจำเดือนได้อีกด้วย
ทาเคมิจิไม่ได้ตรงไปที่ห้องพยาบาล เขาไปที่ห้องเรียนเพื่อเอาเจ้านั่นไปเปลี่ยนที่ห้องน้ำ หากแต่ก็ไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองนั้นถูกจับจ้องอยู่
1
3
56
[4]
"ไง ทาเคมิจจิ"
"เอ่อ มีอะไรหรือเปล่า"
"เปล่า แค่ไม่เห็นทาเคมิจิที่โรงยิมก็เลยมาหาน่ะ"
"อ่า ผมมาพักน่ะ ผมปวดท้องอีกแล้ว"
"ปวดท้องทุกเดือนแบบนี้ไปหาหมอดีไหม"
"ไม่ล่ะ ผมรู้ดีว่าป่วยเป็นอะไร"
"แล้วทำไมถึงไม่บอกฉันล่ะ"
ร่างกายของทาเคมิจิสะท้านสั่นขึ้นมา เขากลัวเสียงกดต่ำของไมกี้
1
1
57
26
"จะไปไหน"
"ซันซุ..."
"เดี๋ยวไปส่ง"
แม้จะสงสัยที่ซันซุโผล่มาราวกับรู้ว่าเขาจะหนีไป แต่สุดท้ายทาเคมิจิก็ยอมให้ซันซุไปส่งที่สถานีรถไฟ
"ไปให้ไกล"
"นาย..."
"ฉันช่วยได้แค่นี้"
"ขอบคุณ"
จิฟุยุที่แอบมองอยู่หัวเราะกับความใสซื่อนั้น ทำไมถึงคิดว่าซันซุจะช่วยกันนะ
"มีอิสระให้พอ ทาเคมิจิ"
2
5
56
#พูดคุยกับนักเขียน #นักเขียน
..
กิจกรรมพิเศษของบ้าน BG
◇กติกา
▪︎กดรี
▪︎แปะนิยายของตัวเอง ขายมา ผมจะอ่านทุกเรื่องของทุกคน
▪︎ไม่รับฟิค,inc*,romanticize rape, นอกนั้นได้ทุกแนว
♡ รางวัลคือคมช.จิบิ จัดหานักวาดให้และจัดการค่าใช้จ่ายทั้งหมด มี 2 รางวัล
▪︎ประกาศผล 24 ต.ค.
47
69
54
ที่ไม่รักษาดูแล เอาแต่สนองตัณหาของตัวเองจนไม่แคร์สิ่งใด
บาจิก็โทษตัวเองที่ไม่ดูแลให้ดี ในวันนั้นเขาน่าจะคว้าตัวทาเคมิจิเอาไว้ได้
อยากขอโทษหรือทำอะไรก็ตามให้ทาเคมิจิยังอยู่ตรงนี้
"ขอโทษ..ขอโทษนะ"
คาสึโทระก็ฟูมฟาย ทุกอย่างมัวหมอง แต่ก็เทียบเท่าความทรมานของนกน้อยที่ถูกขังไม่ไดอยู่ดี
1
1
53
13
ทาเคมิจิไม่รู้ว่าตัวเองเป็นบ้า หรืออยู่ท่ามกลางคนบ้ากันแน่ การอยู่ท่ามกลางความรักที่บิดเบี้ยวมันเป็นอะไรที่ยากเกินไป
อยากจะหนี... แต่ก็ไร้หนทาง
"คิดอะไรอยู่" ดราเค่นที่มาเยี่ยมเอ่ยถาม
"กำลังคิดว่าตายกับหนีอะไรมันง่ายกว่ากัน"
"..."
"หรืออะไรที่สามารถทำให้ทุกอย่างเหมือนเดิมได้"
1
0
52
คิซากิกับฮันมะเสียผลประโยชน์ไปมากมายเมื่อครั้งก่อน เขาครุ่นคิดครุ่นแค้นอย่างเจ็บใจ และคงไม่สามารถปล่อยให้โอกาสนี้หลุดมือได้
"เดี๋ยวนกน้อยก็เผยตัว.."
ท่ามกลางความวุ่นวายที่เริ่มต้นจากตัวเอง ทาเคมิจิไม่มีทางจะนิ่งเฉยได้อย่างแน่นอน
ชิงตัวนกน้อยมาและสร้างความปั���นป่วนให้ตบตีกันเอง :)
4
9
53
11
กระบวนการรักษาได้เริ่มต้นขึ้น ทาเคมิจิยังคงถูกขังในห้องกระจกที่มองเห็นสวนดอกไม้ และทำได้เพียงแค่เหม่อมองออกไป
"ได้เวลากินยาแล้วนะ"
ใบหน้ายิ้มแย้มของคาวาตะคนพี่อยู่ตรงหน้าพร้อมกับยาที่ต้องกิน
"ยากล่อมประสาทหรือ"
".." รอยยิ้มนั้นหายไป
"ถ้าครั้งนี้ไม่ได้ผล ต่อไปจะใช้ยาเสพติดไหม?"
1
2
52
32 ขึ้นไป อัพแยกอีกอันนะกลัวไม่เห็นกัน
ไปนอนล่ะเด้อ▪︎-▪︎
1
1
52
๓๑
น้ำตาของทาเคมิจิไหลพราก เขาทำเหมือนกับว่าความทรงจำพึ่งจะกลับมาอีกครั้ง หากพูดไปว่าจำทุกอย่างได้คงไม่ปลอดภัย
"อึก"
"ปวดหัวหรอ"
"ค-คุณรัน"
"เด็กดี บอกฉันหน่อยว่าเธอคือใคร"
"คนรับใช้..ของคุณชายทั้งสาม"
"เก่งมากเด็กดี"
รันป้อนจูบเป็นการมอบรางวัล กอดรัดร่างสะอื้นฮักที่หัวใจแหลกสลาย
0
15
51