میدونم شاید دارم اشتباه می‌کنم ولی خب من الان همین قدر می‌فهمم و همین حد رو درک می‌کنم. در نتیجه اگه هم بابت این اشتباه ضرر کنم، اون ضرر رو هم می‌تونم هضم کنم. ولی اگه راهی حتی درست هم باشه، وقتی نمی‌فهممش، پس عواقبش رو هم نمی‌تونم توجیه کنم. پس بذار اندازه عقل خودم قدم بردارم.

اهل کامنت و ریتوییت نیستم اون قدر ولی دلیل نمیشه بعضیاتون ندونید چه قدر بامزه‌اید.

"ای سراپایت سبز! دست‌هایت را چون خاطره‌ای سوزان در دستان عاشق من بگذار و لبانت را چون حسی گرم از هستی به نوازش‌های لب‌های عاشق من بسپار باد ما را با خود خواهد برد"

"کسی که مهربانی یک جسم زنده را به تو می‌بخشد جز درک حس زنده بودن از تو چه می‌خواهد؟"

"آه ای زندگی! منم که هنوز با همه پوچی از تو لبریزم نه به فکرم که رشته پاره کنم نه بر آنم که از تو بگریزم"

"من گل پژمرده‌ای هستم چشم‌هایم چشمه خشک کویر غم تشنه یک بوسه خورشید تشنه یک قطره شبنم"

"ای افسوس من ندیدم عاقبت در آسمان شهر رویاها نور خورشیدی زیر پایم بوته‌های خشک با اندوه می‌نالند: چهره خورشید شهر ما دریغا سخت تاریک است. خوب می‌دانم که دیگر نیست امیدی"

گذشتن از این سطر نتوانم که هر بار، حرفی نو برای خواندن دارد. اما تو هم خسته‌ای. آزارت نمی‌دهم. چشمانت را ببند. داستان تن تو که یک برگ و دو برگ نیست. پُر ماجرایی. دستانم قصه امشب را از گیسوانت می‌خوانند.

@typicalzeinab 🙏

@HosseinFanni 🫂

@LA93P از این جهت که شاید انتظار میرفته تا الان دیگه حل شده باشن ولی هنوز نتونستی.

میدونم. شاید بگی اگه یه آدم با جربزه و قوی جای من بود بی‌اعتنایی می‌کرد و راه خودشو می‌رفت. ولی خب من قوی نبودم. بد جور شکستم و سرخوردگی‌ این ماجرا انگار همیشه همراهم موند.

@simpletypeofhum آمین🤲🏼

@HoseinRashadi 🤣🤣

عادت پیش از خوابیدنم را که می‌دانی؟ قصه می‌خوانم. پس کتاب تن‌ات را به دستانم بسپار و مرا به شیرین‌ترین رویاها ببر. چشمان تو جادویی‌ترین سطر این داستان است. گرم خواب که می‌شوم، با بوسه‌ نشانی بر صورتت می‌گذارم. فردا قصه را از همین صفحه ادامه خواهم داد. از همان سطر.