Francesca Albanese zet zichzelf neer als de laatste morele autoriteit in het Israëlisch-Palestijnse conflict. Haar boodschap is helder: Israël pleegt genocide, de wereld kijkt weg, en wie haar bekritiseert, ontkent die genocide. Dit is geen juridische analyse, dit is een morele ketterjacht waarin afwijkende meningen niet bestaan, alleen schuldigen. Het probleem met dit soort retoriek is dat het zichzelf immuun maakt voor kritiek. Wie haar beschuldigingen in twijfel trekt, wordt automatisch in het kamp van de ‘ontkenners’ geplaatst. Geen ruimte voor juridische discussie. Geen ruimte voor nuance. Geen ruimte voor de vraag of genocide—een term met een zeer specifieke juridische betekenis—hier wel van toepassing is. Alleen de morele veroordeling blijft overeind.

Woonminister Keijzer schrapt de Ladder voor Duurzame Verstedelijking bij plannen voor bouwen buiten dorp of stad. De eis dat woningbouw tweederde betaalbaar moet zijn, waarvan 30% sociaal, geldt niet langer voor iedere gemeente maar wel regionaal.