AKTUALIZACJA Jestem na komisariacie. W mojej wiosce odmówiono mi przyjęcia zgłoszenia, bo… nie było policjantów. Funkcjonariusz, który mnie odprawił, zdążył jeszcze pomylić mnie z inną osobą i zdradzić jej nazwisko. Był lekceważący, dewaluował moje obawy i z rozbrajającą szczerością powiedział, że "pomógł mi", informując mnie, że nie mogę złożyć zawiadomienia. W międzyczasie portal X usunął wpisy tego człowieka, uznając je za naruszające prawo Unii Europejskiej. A on? Wciąż się śmieje. Wciąż szydzi. Wciąż powtarza, że jest nietykalny. On i kilku jego popleczników dobrze się bawią moim kosztem. A ja? Ja dalej próbuję uzyskać pomoc od państwa, w którym żyję, pracuję, pomagam innym. Teraz jestem w komisariacie w powiecie. Usłyszałam, że "nie ma policjantów" i że mam przyjść jutro. Może najlepiej od razu po tym, jak coś mi się stanie, co? Nie znam się na tej pracy, ale w tej chwili słyszę w pokoju obok dwa męskie głosy i jeden kobiecy. Rozmawiają ze sobą. Więc co znaczy "nie mamy policjantów"? Ale ja się nie poddaję. Nalegam, że chcę złożyć zawiadomienie dzisiaj. Odpowiedź? „Proszę czekać, może do drugiej, może do trzeciej w nocy.” Więc czekam. Tak, chce mi się płakać. Tak, czuję się bezsilna. Tak, czuję się poniżona. I tak – nie odpuszczę. W tej chwili słyszę mnóstwo „kurwa” i „chuj”, ale może kogoś cytują. Przecież funkcjonariusze nie rozmawialiby tak między sobą, wiedząc, że petentka czeka za szybą, prawda? Prawda? To państwo nie może tak dalej działać. Nie może być tak, że większe prawa mają agresorzy niż obywatele. Nie może być tak, że ktoś dostaje groźby śmierci i jedyne, co słyszy, to „proszę przyjść jutro”. Dziennikarze, media – czas, żebyście się tym zainteresowali. Jest 20:09. Do trzeciej jeszcze daleko. Liczę na Was. Często mi piszecie, że nie jestem sama. Dziś naprawdę tego potrzebuję. Udostępnijcie to. Pokażcie wszystkim, jak traktuje się obywateli, którzy proszą o ochronę. @TomaszSiemoniak @PolskaPolicja

How will this end?