این دو تا میز من هستن با فاصله ۱۸ سال. مدتهاست پشت هیچ کدومشون نبودم، ولی دلم برای یکیشون خیلی خیلی بیشتر تنگ شده. اونی که پشتش از دنیای خستهکنندهی دورم جدا میشدم و در دنیایی پا میذاشتم که هر لحظهاش اکتشاف جدیدی داشت. تشنهی اطلاعات بودم و ذرهای ازش میفهمیدم پر از لذت میشدم!