İlk deneme kitabım artık siz okurlarıma emanet. Ümit ediyorum ki ulaştığı her sineye bir teselli, zihni bulandıran sorulara bir cevap, insanın zor geçitlerinde sırtını sıvazlayan şefkatli bir el, buhranlı gönüllere şifa olsun.

Nimetler karşısındaki tavrımızla ızdıraplar karşısındaki duruşumuz bize kendimizle ilgili bir içerik sunar. Kendi kör noktalarımızı, dayanıklılığımızı, sınırlarımızı, kapasitemizi ve hasletlerimizi bu vesileyle anlarız.

İnsanı azar azar çürüten, olumsuz deneyimlerden ziyade miskin ve idealsiz yaşamın kendisidir. “Gayesiz yaşayanlar, nasipsiz kalırlar” der Sadi Şirazi.

İnsanın gönlü ve aklı hep vazgeçmekten yanaysa her yerde her şey kaçış için bir sebeptir. Ama sabır, sebat ve mücadele ruhu varsa kalmak için her zorluk bir binektir.

Zeynep hanımın hesabı çalınmış, gönderileri dikkate almayın.

Yola revan olmakla yoldan sapmanın kıyasıya çekiştiği bir çağda yaşıyoruz. Nereye evrileceğimizi kalbimizi ve duygularımızı nasıl beslediğimiz belirler.

Ders alana kadar, noksanlığını kabul edip teslim oluncaya dek sürer insanın dünya sürgünü…

Ne bütünüyle saadeti deneyimleriz burada ne de tamamiyle bir girdapta yaşarız. Karanlıkların aydınlığa, ferah yılların hüzne evrildiği bir yer burası. Ne dem baki ne gam, Sadece bir yolcuyuz…

Geleceğin kaygısı, geçmişin sıkıntılarından daha çok insanı buhrana iter. Belirsizlik hali, beyni tümüyle ele geçirir ve en olumsuz senaryoları yazmaya başlar. Çünkü beyin olumsuz da olsa bir senaryonun varlığını bilinmezliğe tercih eder. İnsanı bu girdaptan çekip çıkaran en önemli şey ise beyni meşgul eden anlamlı bir uğraş edinmek ve Allah’a karşı hüsnü-zan beslemektir.

İnsan hangi sıkıntıdan geçerse geçsin yine de yaşama tutunacak bir dal buluyor kendisine. Teselliyi de yeniden dallanıp budaklanmayı da insan geliştiği, öğrendiği ve umudunu Allah’a bağladığı oranda başarabiliyor. “Her çağda şartlar ne kadar ağır ve umutsuz olursa olsun inananlar için bir Nuh’un gemisi vardır” der Sezai Karakoç.

İnsan bazen unutulmuş da öylece yaşadığı sıkıntılarla derbeder bırakılmış hisseder. Oysa taşlıkların arasında gezen minik bir karıncayı dahi gözeten ve rızkını gönderen Allah’ın senin her saniyenden haberi var. Unutulmadın, sadece nerede olduğumuzu biz unutuyoruz çoğu kez. Burası sınandığımız bazen bir lütufla sevindirildiğimiz, insanlığımız ve kulluğumuz için mühlete tabi tutulduğumuz geçici bir durak.

Allah insanı iki türlü sınar ve olgunlaştırır. Ümit bağladığın nice hadise ve kişilerden yanıltarak, asla ummadığın bir takım hadise ve kişilerle de müjdeleyerek. Birinde sabrederek diğerinde de şükrederek kazanır ve kemâlâta erersin.

“Birinci yalandan sonra büyün gerçekler şüphelidir, ikinci yalandan sonra tüm şüpheler gerçektir” diye bir söz geçer Küçük Prens’te. Tamiri en zor şey güvendir.

İnsan bir parça da olsa anlaşılmak, görülmek ister. Bazen bu özlem, vurdumduymaz bir tavra takılır bazen de yanlış yorumlanmanın talihsizliğine.Bir gönlün ışıltısı, etrafında hissiyatını yoklayacak, sözlerinin de sükutunun da yankı bulduğu insanlara denk gelmesiyle mümkün olur.

İnsanı; yaşadıkları ve kat ettiği yollar değiştirmiyorsa, daha iyi bir yere vardırmıyor, kulluğunu ve insanlığını iyileştirmiyorsa, zamanın dönen çarkı ona bir şey katmadıysa yolculuğun ne anlamı var? Hakikat, bir ömürde ne yaşandığı değil de ne öğrenildiğidir.

Bazı insanlar ömrümüzün bir kısmına eşlik ederler sonrasında yolların değişmesiyle, kalplerin farklılaşmasıyla hayatımızdaki vazifesini tamamlamış olur ve ayrı düşer yolculuklar. Ömrümüzün uzun bir kısmına çok az kişi eşlik eder. Sevincine, hüznüne, imtihanlarına tanıklık eden tüm badirelere rağmen birbirine tutunan az kişi olur. Bazı azlar ise nice çoklardan kıymetlidir. Hakiki bir sima tek başına insanın ömrüne yoldaş olmaya yeter.

Tüm dünyaya çıplaklığı yayan, özellikle İslam ülkelerinde ünlüler üzerinden soyunmayı özgüvenle ve özgürlükle özdeşleştirip pazarlayan, leş sahnelerle gençleri haz bataklığına sürükleyen ve tüm pis siteleri elinde bulunduran İttrail’in kendi halkına uyguladığı tarife bu şekil. Burda öğrencilerin giysilerini görüyorsunuz. Halk da oldukça kapalı geziyordu sokaklarda. Ateist ve reformist yahudiler daha açık giyse de genelin bu giyinişine saygılı. Açıklığı özgürlük olarak görmüyor haydi Arabistan’a sloganları atmıyor kimse. Müslümanların bu çapulcuların eliyle uyutulması ve bizimkilerin inancından bu kadar uzaklaşıp bu kadar utanması içler acısı.

Peygamberlerin ayak bastığı, uğruna oluk oluk kanlar aktığı, şu günlerde daha da mahsun olan kutsal bir mekandayım. Bazı duyguların tarifi yokmuş. Burada namaz kılmayı nasip eden Rabbime karşı şükür doluyum.

Duygularımız bizim sorumluluğumuzdadır, kimseye pay biçmenin bir anlamı yok. Çok sevdiğiniz ve önemsedikleriniz dışında her tavır ve söze incinmemeyi, kafaya takmamayı öğrenmek duygusal olgunlukla mümkündür.

Kendiyle barışık olan, müteşekkir ve huzurlu simalar; yoldaşlık ettiği eş/dostla da kaliteli bir birliktelik yaşayabilir. Kendiyle kavgalı olanın, şikayeti diline pelesenk edenin yanındakini de mutsuz edeceği aşikardır.