در دل شب به شعری از حضرت مولانا برخوردم که زر ناب است٬ ایشان میفرمایند: این جفای خلق با تو در جهان گر بدانی گنج زر باشد نهان خلق را با تو از آن بد خو کند تا تو را ناچار رو آن سو کند خیلی وقت بود میخواستم این حرف دلم را با مردم عزیزمان شریک بسازم که امیدمان نباید به شرق و غرب و یا دور و نزدیک باشد. بلکه چشم و امید ما باید اول به خدا و بعد به خودمان باشد اما هر چه نوشتم به دلم ننشست و بنا بر عادت٬ تا مطلبی به دل خودم ننشیند با شما نیز شریک نمیسازم. تا اینکه باز مولانا دستمان را گرفت و سخت به این حرفش باور دارم. با توکل به خدا٬و با همدلی و همبستگی با هم٫ از پس هر نوع سختی و تاریکی میتوانیم عبور کنیم.