بحث پیرامون انقلاب پس از گذشت نیم‌قرن از وقوع آن، ظرایف و پیچیدگی‌های خاص خود را دارد. به خصوص که یک نظام سیاسی در نتیجه انقلاب شکل گرفته و به نام انقلاب نیز تداوم یافته است. بنابراین هرگونه تحلیل پیرامون پدیده انقلاب، به طور ناخودآگاه با نوعی «اکنون‌زدگی» ذهنی در هم آمیخته و با قضاوت همراه می‌شود. در این میان، یک پدیده مسئله‌ساز، جریانی است که با انقلابی نامیدن خود، هرگونه دیدگاه و اقدام خود را منتسب به انقلاب می‌‌خوانند و نمایندگی نسل انقلاب را به اسم خود سند زده‌اند و افکار مخالف خود را ضدانقلاب و یا غیرانقلابی قلمداد می‌کنند. این جریان همواره در بخشی از ساختار قدرت، حضور داشته و مدام نقش‌آفرینی می‌کنند. روایت و قرائت این افراد از انقلاب، ساز جدایی نسل‌های جدید را کوک می‌کند. با این حال، امروز هم می‌توان در مسیر وفاق با جامعه، با کنار زدن  خالص‌سازی و با گشودگی بیشتر، مشارکت گروههای سیاسی را جلب کرده و با باز کردن آغوش برای افرادی که به بهانه‌های مختلف اجازه حضور نمی‌یابند، برون ایستادگان و برون ماندگان، جوانان بی‌نام و نشانی که عضو ستاد و جناحی نبوده‌اند و مزیت بزرگشان در وجود خودشان است می‌توانیم نهادسازی بزرگی انجام دهیم.

ناخدای مسیرهای پرتلاطم دریا، از مسیر آینده ایران می‌گوید

وقتی می‌خواهیم جامعه‌ای را نسبت به انسانی بودن و اخلاقی بودن آن بسنجیم باید میزان توجه به سالمندان، توان‌خواهان دارای فرصت‌های نابرابر و کودکان را درنظر بگیریم. توجه به کودکان توجه به آینده کشور است. ۴۸.۷ درصد از کودکان کار و خیابان بازمانده از تحصیل هستند و حدود ۲۱ درصد از این کودکان سوء‌تغذیه دارند. مطالعات نشان می‌دهد افرادی که در کودکی دچار سوء تغذیه بودند، در سنین بالای ۵۰ سال دچار انواع بیماری‌های واگیر و غیرواگیر می‌شوند و صد در صد این افراد در دهک‌های ۱ تا ۳ جامعه قرار دارند. بخشی از کار کودکان ناشی از اجیرشدن و سواستفاده باندها به شکل سازمان یافته است که نیاز به برخورد قضایی و انتظامی دارد. بخشی دیگر نیز ناشی از فقر خانواده‌های آنها است که نیاز به ایجاد تور حمایتی برای خانواده وجود دارد که نتایج مثبت آن کودکان را هم در برگیرد. مطلب کامل را در اینستاگرام من بخوانید:

یک جریان‌ که از خارج کشور هدایت می‌شود همواره در تلاش است با نظریه‌سازی‌های مجعول و غیرمستند بدون توجه به علل واقعی شکل‌گیری جنبش عظیم اجتماعی مردم ایران در اواخر دهه پنجاه، حتی دلایل وقوع انقلاب اسلامی را انکار و تحریف نماید. در مقابل نیز عده‌ای به نام انقلاب، انگیزه مشارکت مردم در جنبش اجتماعی انقلابی، خواست‌ها و نیازهای آن نسل را تحریف و شعارهای بنیادین و تحرک‌زایی به خصوص آزادی و جمهوریت را بی‌محتوا جلوه می‌دهند که حاصلی جز عدم اتصال نسل‌های جدید به آرمان‌های اولیه انقلاب اسلامی در بر ندارد.

مطالعاتی که پیرامون انقلاب‌های بزرگ کلاسیک صورت گرفته (برای نمونه نگاه کنید به کتاب کالبد‌شکافی چهار انقلاب) نشان می‌دهد همواره خطر بازگشت به مناسباتی که انقلاب به همان دلایل صورت گرفته، وجود دارد. به نظر من، ما همواره نیازمند مرور مداوم علل وقوع انقلاب اسلامی همچون نابرابری، فساد، فقدان گردش نخبگان، رانتیر شدن دولت، تقابل با فرهنگ جامعه و.... هستیم. همچنین آزادی و جمهوریت را باید در اشکالی که متضمن حضور و مشارکت دلگرم کننده مردم در عرصه‌های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی مردم باشد در نظر داشت.

مسیر آینده ایران در روستای بابا‌میدان؛ با طعم فلافل و بندری #یاسوج #فلافل #بندری #علی_ربیعی

چرا ظریف؟ #محمدجوادظریف #ظریف

🔻 امروز ؛ حاشیه‌ی شهر یاسوج، روستای مادوان، افتتاح مدرسه انجمن روشنگران فردای کودک (ارفک)

مسیری که در انتصابات و بکارگیری افراد از همه جناح‌ها طی شد با همه کم و زیادی، مسیر درستی است اما دو ملاحظه دارم: نخست آنکه محدود به جناح‌ها سیاسی نشود و سپس باید مراقب باشیم که وفاق تبدیل به ابزار سیاسی برای عده‌ای نشود که یا به نمایندگان و یا به جناح‌های سیاسی برای ماندگاری بیشتر خودشان در عرصه، باج بدهند. معتقدم وفاق جای باج دادن برای راضی نگه داشتن مخالفان و ماندن در مناصب برای هیچ کسی نیست. این رویه باعث فشار بیشتر به دولت می‌شود.

اگر شرایط تغییر نکرده و اصلاح نشود با سرنوشتی همراه با کاهندگی روزافزون، ضعیف و تهی شدن از درون مواجه ‌می‌شویم و این همان خواست بدخواهان تاریخی ایران است. ما به اصلاحات سخت اقتصادی، بهبود وضعیت اجتماعی، زیستن آسوده مردم در جامعه و حضور در اقتصاد جهانی نیاز  داریم.

برخی هنوز هم در خصوص علت پدید آمدن وضعیت غیرقابل تداوم فعلی به دنبال توجیه و فرافکنی هستند! و علت چنین شرایطی را سیاست‌های برخی از دولت‌ها می‌دانند، هرچند هشت سال دولت نهم و دهم و نزدیک بیش از سه سال دولت سیزدهم را هم کاملا از تاریخ دولت‌ها جدا کرده و درصدد هستند نتیجه این امر را به پدیده موهومی به نام ناتوانی دولت‌هایی که آن‌ها در آن حضور نداشته‌اند، گره بزنند. اتفاقا بیشترین روند‌های نامطلوب و جدایی‌ها در همین دوره‌ها شکل گرفته است.

یکی از مهم‌ترین مباحث، تحولات ارزشی است که در جامعه صورت گرفته است؛ هرچه رو به جلو می‌رویم، ارزش‌های دینی، منفعلانه‌تر عمل می‌کنند. من لائیسیته شدن ایران را قبول ندارم اما با وجود اینکه جامعه ایران همواره جامعه‌ای با بنیان‌های مذهبی بوده اما در شرایط پدید آمده در ایران امروز، کارکردهای آرمانی دین کمرنگ می‌شود. ارزش‌های دینی که ��مواره انسجام و اخلاق در مناسبت‌های اجتماعی را تولید و حمایت می‌کرد، با گذر زمان ضعیف‌تر عمل می‌کند. امروز من بسیاری از افراد را می‌بینم که نگران دین و اسلام هستند.

این روزها افراد زیادی با نگرش‌های مختلف در خصوص یک جمله متفق‌القول هستند: «این روندها باید اصلاح شود؛ به این شکل نمی‌شود ادامه داد.» به رغم اینکه طیف مختلفی از دیدگاه‌ها درباره اینکه چه باید کرد وجود دارد اما در این گزاره که «اینگونه نباید باشد»، اشتراک نظر وجود دارد.

مقاومت به فضل الهی نتیجه داد. ستمگر صهیونیستی با همه قتل‌عام‌ها، نسل‌کشی‌ها، بمباران‌ها وشنیع‌ترین شکنجه‌ها به هیچ یک از اهداف اعلام شده خود نرسید. امروز همه مسلمانان، همه روشنفکران و آزادیخواهان و انسان‌های حق‌جو خوشحالند، و برعکس، در صفوف صهیونیستها بهت وتفرقه حاکم است است و یکدیگر را به ذلت متهم می‌کنند (وزیر امنیت استعفا کرد). این یک درس است برای ما و برای همه جهان که وقتی مردمی هرچند کم شمار از سرزمین خود دفاع می‌کنند، و آن‌گاه که مردم به حقانیت مقاومت باور دارند وبه خدا توکل می‌کنند، هیچ ارتش جهانی نمی‌تواند در مقابل آن مردم بایستد و مقاومت را نابود کند. شهرها را نابود کردند اما غرور وعزت مقاومت را نتوانستند نابود کنند. این آموزه‌ای ارزشمند است: تا زمانی که مردم  به دولت‌ها اعتماد کنند و آن را برآمده از وجدان جمعی خود بدانند هیچ قدرتی توان ضربه زدن به کشورشان را نخواهد داشت. بزرگترین سرمایه حمایت مردم است و در این متن توان نظامی معنادار می شود، به سهم خود این پیروزی را تبریک می‌گویم.

چنانیم بی‌تو؛ که ماهی به خاک.... ایران زمین، مدیون کوشش بزرگانی است که در حفظ فرهنگ و هویت آن با جان کار کرده‌اند. همواره باید آنان را پاس بداریم. سالروز میلاد شاعر بزرگ ایران، ابوالقاسم فردوسی گرامی باد

هروقت روزنه‌ای از امید و گشایش برای حل مسائل پدیدار می‌شود، بدخواهان ایران با خشونت و به‌طور هدفمند و منافقانه اقدام به ترور با عملیات خونین همانند آنچه که امروز با ترور در قوه قضاییه اتفاق افتاد، می‌کنند. مردم ایران همواره تنفر خودرا از این تروریستهای وابسته ابراز کرده‌اند. هوشمندی همگانی، این توطئه‌ها را در ادامه روند همدلی ایرانیان خنثی می‌کند.

الان در خبرها خواندم سید ابراهیم نبوی به طور غم‌انگیزی به زندگی خود پایان داد. طنزنویس و پژوهشگر حوزه ادبیات بود. در جای جای خانه‌اش، می‌شد کتاب دید. هیچ نقطه‌ای از خانه‌اش خالی از کتاب نبود. با آنکه ناراضی و مننقد بود اما هیچ‌گاه نه تنها به دام بدخواهان ایران نیفتاد بلکه حتی آنها را نیز از نیش قلم خود در امان نمی‌گذاشت. نبوی آنجا هم تنها بود... ای کاش مسیر برای برگشت کشورش برای او و دیگرانی که دل در گرو ایران دارند فراهم می‌بود. به همسرش، همچنین لیلا و زهرای عزیز تسلیت می‌گویم.

بخش اعظمی از ناآرامی‌های سیاسی و بی‌ثباتی در کشورها ناشی از فقر است. در بسیاری از کشورها، فقر پایه بسیاری از ناآرامی‌ها است‌. #فقر در ذات خود ناآرامی تولید می‌کند؛ بر همین اساس در بسیاری از کشورها، سیاست‌های تامین اجتماعی و رفاهی در واقع راهی برای کنترل سیاسی و ثبات اجتماعی است. یکی دیگر از علل عدم موفقیت سیاستهای فقرزدا، تعارض منافع و فساد است که سیاستگذاری معطوف به هدف را کم می‌کند. اما نکته مهم آن است که #تحریم ، فقر را از استثنا به قاعده تبدیل کرده است. زیست درازمدت در دوران تحریم هم امید زداست هم جامعه را از احساس اطمینان تهی می‌کند و در نهایت منجر به زندگی در شرایط ریسک می‌شود. سیاست‌هایی که رفع تحریم را به تعویق انداخت، منجر به فقر گسترده شد. نمی‌دانم کسانی که تحریم را نعمت می‌دانستند، چطور باید پاسخ تاریخ و خدا را بدهند؟

می‌خواهم از پدیده دیگری رونمایی کنم که شاید کمتر به آن پرداخته شده و آن فرسودگی اجتماعی است. مردم ایران بسیار خسته‌اند. نسل‌های جدید نوعی عصیان را تجربه می‌کنند. ترمیم این فرسودگی اجتماعی نیازمند بازسازی اجتماعی است. در اینجا نیاز به سرمایه‌گذاری خارجی نیست هرچند معتقدم بخشی از ناامیدی ناشی از زیست درازمدت در شرایط تحریم است که آثاری مستقیم بر مسائل اجتماعی و سیاسی داخلی داشته است اما بازسازی اجتماعی و ایجاد امید برای آینده مسیری دشوار است که برای طی این مسیر به یک فهم مشترک و همدلی عمومی نیاز است.